Hoewel het opleggen van economische sancties tot de standaard trukendoos van regeringen behoort en zelfs het dreigen ermee gezien wordt als de enige geweldloze manier om andere partijen tot inzicht en inkeer te brengen, leert de geschiedenis dat economische oorlog altijd leidt tot massale verliezen aan beide zijden. In het geval van Rusland staat vast dat het land in een economische recessie zal belanden en dat geldt ook voor Europa en Nederland.
Nederland heeft de dubbele dip van recessie net van zich af kunnen schudden – we zijn met de hakken over de sloot gesprongen- om nu geconfronteerd te worden met een derde recessie. Officieel worden drie kort op elkaar volgende recessies een economische depressie genoemd en daar stevent Nederland op af. Terecht gaan er nu eindelijk politieke stemmen op om Nederland eerst zelfvoorzienend te maken om daarna weer op eigen kracht met het buitenland zaken te kunnen doen. Veel te lang is onze productiecapaciteit ten behoeve van de eigen bevolking verwaarloosd en daar betalen wij nu de prijs voor.
Het probleem met economische sancties is dat ze vallen onder de macho-politiek van allerlei soorten politici die menen dat het hun taak is om krachtig op te treden tegen de territoriale driften van anderen, in dit geval van Rusland. We trekken een lange neus naar Poetin en proberen hem en zijn vrienden over de knie te leggen en met de mattenklopper een pak slaag te geven. Gelukkig laat de Nederlandse bevolking zich niet gemakkelijk opjutten. Maar als wij bijvoorbeeld een koude winter krijgen, wordt het liedje van de vrede ook door ons anders gezongen. Het hemd is nader dan de rok.