Gelukkig, het debat tussen politici en burgers wordt weer op gang gebracht. Hoe? Simpel: met een referendum over het Associatieverdrag van de EU met Oekraïne. Een coalitie van Burgercomité-EU van EU-critici als Thierry Baudet, GeenPeil van de actiesite GeenStijl en radicale partijen als PVV en SP zijn er helemaal klaar voor.
Wie de teksten op de verschillende websites leest, krijgt de indruk dat deze actie meer weg heeft van een afrekening met de politici van het midden, dan onvrede met het inclusief bijlagen 2500 pagina’s tellende associatieverdrag. Dat blijkt uit de toon die ze tegen de in hun ogen verderfelijke politiek van het midden uitslaan en uit de wijze waarop ze het Associatieakkoord verwerpen.
Uit dat akkoord worden wat elementen gelicht die vervolgens worden samengevat in vier punten. Het eerste punt ‘er gaat EU-belastinggeld naar Oekraïne’ deed bij mij de vraag rijzen: nou en? Wie niet bereid is geld naar andere landen over te maken, moet onmiddellijk een streep zetten door de ontwikkelingssamenwerking. Of deze: ‘de EU haalt een oorlog met Poetin binnen de invloedssfeer’. Hier capituleert de coalitie voor Rusland en negeert het de democratische wens van de meerderheid van de bevolking om bij het Westen te horen.
En dan deze: ‘De EU wordt nog groter en nog minder controleerbaar via het democratisch proces’. Dat zou gelden als de bevoegdheden van het EU-parlement worden teruggedraaid en Oekraïne lid van de EU wordt. Op dat laatste loopt de coalitie vooruit: het akkoord ‘kan een stap zijn op weg naar lidmaatschap’. Let op het woordje ‘kan’. Want het hoeft niet zo te zijn. En voorlopig gebeurt het ook niet. Stemmingmakerij dus.
Jan Roos stelde vorige week in NRC Handelsblad dat het hier gaat om ‘een democratische revolutie waarin burgers weer zeggenschap krijgen en waarin de politici gedwongen worden te luisteren naar de mensen die hun salaris betalen’.
Hier zit de kneep.
Lees deze column van Rob de Wijk verder op Trouw en lees vooral de leuke reacties eronder!