Als er al ergens barmhartigheid wordt getoond, dan is dat wel in het Westen, met name in Duitsland en Oostenrijk, dus kom me niet met verhalen dat het weer de schuld van het Westen is.
De hartverscheurende foto van het op het strand van de mondaine kustplaats Bodrum aangespoelde jongetje riep over de hele wereld emotionele reacties op. En terecht. Een kind van drie jaar met zijn knuistjes in het zand zou nooit het slachtoffer mogen zijn van de ellende die volwassen mensen elkaar aandoen.
In het verlengde van de emoties werd vanzelfsprekend ook de schuldvraag opgeworpen. En terwijl ik het hartgrondig eens was met de gevoelens van machteloosheid en verscheurdheid die de beelden opriepen, was ik verbijsterd over de vele stemmen die unisono het Westen de schuld gaven van de dood van het jochie. Het vluchtelingenbeleid van het Westen zou falen, het Westen zou verdeeld zijn, het Westen zou de mensensmokkelaars beter moeten aanpakken. Het Westen zou voor betere opvang moeten zorgen. Het Westen zou haar grenzen moeten openen voor de mensen die een regio ontvluchten die in vuur en vlam staat.
Die vlammen doven voorlopig nog niet. En daar hoorde ik de verontwaardigde stemmen niet of nauwelijks over spreken. Welke mensen zitten achter de trekkers van de vuurwapens? Is dat niet het regime van Bashar al Assad? Zijn dat niet de strijders van de vele islamitische strijdgroepen, in het bijzonder die van Islamitische Staat? En de sjiieten in Irak? Houden zij zich afzijdig van de bloedige en wrede strijd?
Lees deze column van Jan Jaap de Ruiter verder op de Volkskrant >>>