Het beleid van de EU is er op gericht om alle eurozonelanden een éénvormig economisch model op te leggen. Maar dit planeconomie-denken is de dood in de pot voor economische groei.
Los daarvan creëert het ‘een Europa van meerdere snelheden’. Er gaan zelfs stemmen op om een apart eurozoneparlement in te stellen (dan is men daar meteen van die lastige Farage af). Men maakt de boel dus niet simpeler, maar ingewikkelder. Ook hieruit blijkt, dat de euro de EU verdeelt. Begrotingswaakhond Olli Rehn heeft intussen met een serie goedgekeurde Pacten een arsenaal aan ‘aanbevelingen’, die hij namens de Europese Commissie kan opleggen aan eurozone lidstaten. Indien nodig kan Rehn ons land dwingen om de hypotheekrente aftrek (verder) te verlagen; kan hij afdwingen dat de pensioenpremies worden verhoogd of dat de grens van de pensioengerechtigde leeftijd wordt verhoogd; en kan hij afdwingen dat de arbeidsmarkt ‘hervormd’ wordt. Dat wil zeggen dat een werknemer dan bijvoorbeeld sneller en gemakkelijker ontslagen kan worden (onder het motto van hogere arbeidsmobiliteit). De aanpak van de Brusselse technocraten sorteert echter het omgekeerde economische effect dan wordt beoogd, namelijk, het herstel van economische groei.
Mensen leren slechts moeizaam van het verleden. Het uiteenvallen van de voormalige Sovjet-Unie tekende het falen van een geleide Planeconomie. Toch houdt Brussel vast aan eenzelfde soort denken, zelfs sociaal-democraat Tang pleit voor een algemeen geldende vijf procents werkloosheidsnorm voor alle EU-lidstaten. De idee van die norm komt van Ad Melkert, ja die. Aan hem was door het PvdA-bestuur opdracht gegeven ‘een weg uit de crisis te verzinnen’ en Ad dacht: laat ik eens een werkloosheidsnorm verzinnen. Hoe kom je er op. Waar halen dergelijke mensen deze rare gedachten toch vandaan?
Lees dit artikel door Jean Wanningen verder op De Dagelijkse Standaard