Tsipras is nog niet van de oligarchen af

Het zijn altijd korte, krachtige namen, de namen van Griekse banken. Meestal vernoemd naar de plaats van vestiging, Athene, Piraeus of Kreta. Neutrale namen zijn het, die een begin of juist een eind suggereren, zoals Alpha Bank en Omega Bank.

Ook Proton Bank riep ooit een beeld op van soliditeit, van een bank waar je geld prudent wordt beheerd. Maar schijn bedriegt. Laten we eens inzoomen op Proton Bank, tot de nationalisatie in 2011 eigendom van de illustere magnaat Lavrentis Lavrentiadis.

Deze oligarch deed precies waar Griekse bankiers om bekendstaan: slinks boekhouden. Hij leende 900 miljoen euro van ‘zijn’ bank om zijn slecht lopende privébedrijven mee overeind te houden. Begin 2011 werd Lavrentiadis aangeklaagd voor fraude, verduistering, witwassen en contractbreuk.

De oudere Grieken geven Lavrentiadis de bijnaam ‘de nieuwe Koskotás’. Misschien was de als kind naar Amerika geëmigreerde George Koskotás (1954) wel het prototype van de tycoon die genadeloos gebruikmaakte van de zwakte van de Griekse instituties. Toen de slimme zakenman in 1979 terugkeerde naar zijn geboorteland ging het razendsnel met zijn carrière. Op het hoogtepunt was Koskotás eigenaar van de Bank van Kreta, van het mediabedrijf Grammi en van voetbalclub Olypiakos. ‘K’ zoals de schrijver Vassilikos hem noemt in het gelijknamige boek, bleek een financieel wonderkind, een goochelaar met rekeningen en renteverschillen.

Koskotás creëerde een machtsstructuur die Oxford-professor Pavlos Eleftheriadis in zijn boek Misrule of the Few diaploki noemt: een web van relaties tussen steenrijke families, media, bedrijven en politiek. Griekenland, zo zegt hij, wordt in feite geregeerd door oligarchen (letterlijk: weinigen heersen) met directe banden met de politiek.

Lees verder op de Volkskrant >>>

400 miljoen euro Europese subsidie voor Roma’s Roemenië over balk gesmeten

De Europese Rekenkamer gaat nieuw onderzoek doen naar de effecten van subsidies aan Roma. Dat zegt Alex Brenninkmeijer, die namens Nederland in het hoogste controleorgaan zit, dinsdag in Brandpunt.

Honderden miljoenen euro’s aan Europese subsidies zijn er de afgelopen jaren naar Roemenië gestroomd om de Roma te helpen. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen, maar volgens deskundigen en Roma zelf, met een averechts effect. In Brandpunt gaat Aart Zeeman op zoek naar de Europese miljoenen. Een reportage over geld dat de mensen die het nodig hebben niet bereikt en problemen voor de Roma eerder groter maakt dan oplost.

In totaal bedragen de subsidies zo’n 400 miljoen euro. De resultaten van het onderzoek worden begin 2016 verwacht.

Verschillende partijen in de Tweede Kamer zijn verontwaardigd. “Het is een belediging voor de Nederlandse belastingbetaler”, zegt VVD’er Bas van ’t Wout. Hij gaat de minister van Buitenlandse Zaken vragen het geld terug te halen en de hulpgelden voorlopig stil te zetten.

De SP wil ook stopzetting van de subsidies, D66 sluit zich aan bij de Kamervragen en Marit Maij van de PvdA vindt het eveneens onacceptabel dat het geld niet goed wordt besteed.

Bron: ANP via de The Post Online

In Nederland heet ‘corruptie’ hoogstens ‘fraude’

Het was geen gemakkelijke week voor wie nog wilde geloven in de onkreukbaarheid van het menselijk gemoed. Het aftreden van Sepp Blatter als voorzitter van de Fifa legde daarbij niet eens zoveel gewicht in de schaal. Dat deze man en zijn organisatie het met de regels niet zo nauw namen zal niemand hebben verbaasd. Verrassend was eerder dat hij het nog zo lang, tot aan een herverkiezing toe, had weten uit te houden.

Natuurlijk, de NS-top zal geen miljoenen in eigen zak gestoken hebben, zoals bij de Fifa schering en inslag lijkt te zijn geweest. De omvang van het bederf kan ongetwijfeld niet in de schaduw staan van dat in de voetbalwereld. Het ‘vals spel’ bleef beperkt tot een iets te creatieve interpretatie van de regels en een iets te ver oprekken van de grenzen. Een bestuurlijk incident, geen graai- en zakkenvullersgedrag. ‘Fraude’, zo noemen wij dat dan, maar natuurlijk geen ‘corruptie’.

De Vlaamse schrijver Eric de Kuyper, die tientallen jaren in Nederland heeft gewoond, heeft daar zo’n vijftien jaar geleden al ironisch de vinger op gelegd. ‘Nederlanders hoeden zich ervoor het woord corruptie te gebruiken,’ zo schreef hij in zijn boek Een vis verdrinken, ‘althans voor binnenlandse aangelegenheden. Corrupt is men immers vooral in het buitenland […]. In eigen land doet men, als het al voorkomt, meer aan fraude.’

Des te harder kwam de klap van de volgende dag. ‘Top NS wist van vals spel Limburg,’ zo kopte deze krant op de voorpagina. Een eerlijke aanbesteding van de exploitatie van het Limburgse spoorwegnet was daardoor ‘in de weg gestaan’. De concurrent was niet alleen ‘bewust benadeeld’, de NS had ook nog eens een onderzoek daarnaar via de rechter uit de publiciteit trachten te houden.

Er was verzwegen en gelogen, zo constateerden andere nieuwmedia. Er was gesjoemeld en geïntrigeerd. Er waren ‘onregelmatigheden’ geweest en er was ‘vals spel’ gespeeld, zo schreef opnieuw deze krant toen de zaterdag daarop NS-topman Timo Huges zijn functie had neergelegd. Cartoonist Tom tekende op de opiniepagina een rotte appel met als worm een intercity in de vrolijke kleuren van de NS.

Lees verder op Trouw >>>

Europees antifraudebureau zoekt €900 miljoen

Volgens Olaf, het antifraudebureau van de Europese Commissie, is het afgelopen jaar voor ten minste €900 miljoen gefraudeerd met Europese gelden. Dat is meer dan twee keer zo veel als in 2013.

Dat meldt Olaf dinsdag in zijn jaarverslag. De dienst houdt zich bezig met onderzoek naar meldingen van fraude en onrechtmatig gebruik van budget binnen de Europese instellingen.

In 2014 ontvingen de speurders 1417 fraudetips, een record tot nu toe. Bij elkaar genomen was hiermee €901 miljoen gemoeid. Daarvan wist Olaf in hetzelfde jaar €206,5 miljoen via de Europese Commissie en afzonderlijke lidstaten terug te vorderen, een veel groter percentage dan een jaar eerder. Veel fraudezaken lopen langere tijd en de dienst verwacht dat uiteindelijk meer geld terugkomt.

De meeste zaken waarover Olaf de Commissie en de lidstaten adviseert, hebben betrekking op misbruik van EU-structuurfondsen, die zijn bestemd voor armere regio’s en landen.

Bron: Het Financieele Dagblad >>>

EU geeft 30 miljoen euro voor gedoemd project

Hoezee. Zie hier het zoveelste ‘schimmige naar corruptie riekende geld in een bodemloze put gooien’-project van Brussel. Een klein vliegveld dat in het verleden door de CIA werd gebruikt om gevangenen te transporteren naar de ‘black sites’ (geheime gevangenissen van de inlichtingendienst), heeft 30 miljoen euro van de EU ontvangen zodat het kan worden verbouwd tot een regulier internationaal vliegveld. Grote vraag is of het ooit rendabel zal worden, aangezien er weinig vliegverkeer is noch wordt verwacht.

In totaal kost de renovatie van het voormalige militaire vliegveld Szymany 48,5 miljoen euro, de dertig miljoen van de EU is daar een onderdeel van. Brussel zal geen toezicht op de uitvoering van het project houden, omdat het bedrag afkomstig van het Europese Regionale Ontwikkelingsfonds te klein is om directe zeggenschap te hebben. Het zal daarentegen worden geleid door regionale autoriteiten die het geld hebben gestopt in een nieuwe onderneming nadat een lokale Pools-Israelische zakenman, die een belangrijke rol heeft gehad bij het binnenhalen van de EU-subsidie, was gedwongen het huurcontract van het vliegveld aan de overheid over te dragen.

De plek vormt overigens steeds onderdeel van een al zeven jaar durend onderzoek naar een aantal hooggeplaatste Poolse ambtenaren en politici wegens verdenking op het verlenen van medewerking aan de Amerikanen.

Het vliegveld, reeds belast met een donkere geschiedenis, wordt mogelijk een schoolvoorbeeld van ‘hoe het niet moet’ en ‘waar niet te bouwen’ van infrastructuurprojecten betaald met EU-geld: in 2005 werd erop het kleine vliegveld slechts één internationale start en één landing geteld. Er werden 151 starts en 152 landingen van binnenlandse vluchten geregistreerd.

Lees verder op Voxeurop >>>

Hello again, Dalli

A court decision Tuesday spotlights the saga of ousted Commissioner John Dalli, who inadvertently stoked the EU’s new transparency push.

The “Dalligate” lobbying scandal — which tarnished the European Commission’s reputation and set the scene for an ongoing overhaul of the EU’s transparency rules — returned to the headlines this week with a long-awaited court decision on the unprecedented firing of a commissioner.

The EU Court of Justice ruled Tuesday to reject former Health Commissioner John Dalli’s claim that he was unfairly dismissed in October 2012 by then-Commission President José Manuel Barroso. Dalli resigned after it was revealed that he had met with tobacco lobbyists while his department was drafting tobacco legislation. Dalli claimed Barroso acted on “circumstantial” evidence about the meeting.

The ruling sheds more light on the flurry of activity within the Commission that culminated in Barroso telling Dalli that he had “30 minutes” to decide whether he would resign or be fired.

What at the time appeared to be a clear case of inappropriate contact with lobbyists on Dalli’s part has since been muddied by doubts over the way in which the European Anti-Fraud Office (OLAF) carried out its investigation. Over the past two years, Dalli’s claim that he was a victim rather than an ally of tobacco lobbyists has been gaining traction, with the European Parliament stepping up its campaign to get to the bottom of what actually happened.

As the EU grapples with new transparency rules designed to avoid another Dalligate, the controversy’s many unanswered questions continue to loom large.

Lees verder op Politico >>>

Lees hier een samenvatting op De Telegraaf >>>

Hoe de lobbygroepen de democratieën in de EU ondermijnen

Uit het laatste rapport van Transparency International naar de gevolgen van lobbypraktijken in 19 Europese landen blijkt dat er “ongepaste politieke inmenging plaatsvindt en er een bijna onbegrensde invloed” van bedrijven op de politiek is, schrijft El Confidential. Slechts zeven landen (Oostenrijk, Slovenië, Frankrijk, Ierland, Litouwen, Polen en het Verenigd Koninkrijk) “beschikken over specifieke lobbywetgeving. Dit gebrek [in andere landen] heeft tot gevolg dat de commerciële belangen een bijna onbeperkte invloed kunnen hebben op het dagelijks leven van de burgers.”

In de studie is onderzoek gedaan naar de lobbypraktijken, transparantie en ethiek in de Europese landen en de drie belangrijkste EU-instellingen (Europarlement, Europese Commissie en Europese Raad). Transparency International heeft ook de verschillende sectoren zoals de tabaks-, alcohol-, automobiel-, energie-, financiële en farmaceutische industrie onder de loep genomen.

De situatie is volgens Transparency International weinig bemoedigend: op grond van de internationale standaarden en beste praktijken voldoen de 19 onderzochte landen tezamen aan slechts 31 procent van de normen. Bovenaan het klassement staat Slovenië met 55 procent, op de laatste plaats staan Cyprus en Hongarije met 14 procent. Italië, Portugal en Spanje, drie eurozonelanden die hard zijn geraakt door de crisis, scoren met respectievelijk 20 procent, 23 procent en 21 procent ook slecht. Volgens het rapport gaat het om landen waar de “nauwe banden tussen de publieke en financiële sector voor een verhoogd risico zorgen”.

El Confidencial is van mening dat “Europa een urgente hervorming wat betreft het lobbyen” nodig heeft. Transparency Internal geeft in het rapport aan dat er in Europa zo weinig regels voor lobbyisten bestaan dat zij “democratieën kunnen ondermijnen”. Bovendien “toetst geen van de Europese landen of instellingen op een adequate wijze de overgang van personen van de publieke naar de private sector”, de zogenaamde “draaideuren”. Dat terwijl zij “de eerste keuze voor lobby-activiteiten vormen”. De Spaanse website noemt als voorbeeld Portugal. Daar wordt sinds 1974 54 procent van de ministersposten bezet door voormalige bankiers. In landen als Frankrijk, Spanje en Portugal mogen parlementariërs aan de slag gaan als lobbyist of adviseur, terwijl zij nog hun publieke functie hebben.

Lees verder op VoxEurop