Laatste Nieuws

Griekenland wil af van ‘reddingsplan’

De Griekse regering wil een punt zetten achter het internationale reddingsplan. In plaats daarvan stuurt het kabinet aan op een nieuw schuldensaneringsplan, zei premier Tsipras in zijn eerste belangrijke toespraak in het Griekse parlement.

“Het Griekse volk heeft een duidelijke opdracht gegeven tot beëindiging van de rampzalige bezuinigingen en een verandering van het beleid. Dus de beruchte afspraken met Europa over de leningen zijn mislukt omdat de gevolgen voor Griekenland rampzalig zijn. De nieuwe Griekse regering heeft niet het recht om verlenging van die afspraken te vragen. De auto’s van ministers moeten worden verkocht die soms meer dan 700.000 euro kosten, terwijl het Griekse volk in armoede leeft. Ook geven wij de opdracht tot verkoop van één van de drie regeringsvliegtuigen. Het voorbeeld van sober leven moet van ons komen, de regering zelf.”

“De reddingsoperatie is mislukt”, zei Tsipras. “De nieuwe regering wil geen verlenging aanvragen, omdat we niet willen vragen om een verlenging van een vergissing.”

Lees verder op de NOS

Brussel heeft nieuwe Oost-West-conflict aan zichzelf te danken

Er bestaat steeds meer reden om je zorgen te maken over de kwaliteit van het aardrijkskunde-onderwijs in Rusland, schrijft Thomas von der Dunk. Ook op dit terrein moet sinds de ontbinding van de Sovjet-Unie de nodige achteruitgang worden geconstateerd.

De laatste tijd stuiten we voortdurend op per abuis op andermans grondgebied verdwaalde vliegtuigen, onderzeeërs, tanks en soldaten van Russische makelij. De Oekraïense president Porosjenko kon deze week een hele batterij paspoorten tonen van gevangen genomen Russische militairen die ook nog na het zomerreces volgens Moskou met mitrailleur en al in zijn land op vacantie waren geweest.

Slaagt het Westen er ook in één koers tegenover het Kremlin uit te stippelen nu de situatie steeds kritieker wordt, eventueel met een klassieke rolverdeling tussen Europa en Amerika als good cop en bad cop?

De sancties tegen Rusland werken, maar hebben niet het gewenste effect. Economisch richten zij in Poetins kamp steeds grotere schade aan, maar in politiek opzicht lijken zij Poetin eerder in zijn halsstarrige houding te sterken, waarvoor hij onder zijn eigen bevolking nog steeds veel steun krijgt. Het heilige vaderland door de boze buitenwereld bedreigd: dat doet het als argument voor autocraten nog altijd goed.

Om allerlei redenen is de Europese eenheid broos; Poetin kan binnen de EU over een aanzienlijke vijfde colonne beschikken, die hem niet alleen begrijpt Рdat is iets dat ̩lke verstandige politicus moet willen proberen om op zijn beslissingen te kunnen anticiperen Рmaar ook zeer veel begrip voor hem toont, zo niet onverholen sympathie.

Ten eerste zijn er de historische banden van sommige landen met Rusland, dan wel historische schulden. Niet alleen in ooit-EU-kandidaatlid Servië zijn de sympathieën voor Moskou traditioneel groot – trefwoorden religie, panslavisme, Eerste Wereldoorlog en uiteenvallen van Joegoslavië.

Het geldt ook voor Griekenland, dat met Servië en Rusland het voor de nationale identiteit zo belangrijke orthodoxe geloof deelt: Moskou werd ooit, na het Griekse Constantinopel, als het nieuwe Rome beschouwd. Vandaar dat de nieuwe premier Tsipras al in Russische kring zijn opwachting heeft gemaakt. Hierin vinden in Athene Syriza en haar rechts-nationalistische coalitiepartner elkaar. Bij Tsipras’ voorganger Samaras lag dat overigens niet wezenlijk anders.

Lees verder op de Volkskrant

Welke schuldenreductie?

Na de kredietcrisis dachten veel economen dat het tijdperk van The Great Deleveraging was aangebroken. Particulieren en ondernemingen zouden in versneld tempo hun schulden gaan aflossen, met economische stagnatie tot gevolg. Anderen zagen er juist de voordelen van in: het zou hoge inflatie voorkomen.

Maar die massale aflossing zou er nooit komen. Integendeel, laat een nieuw rapport van McKinsey Global Institute zien. Sinds 2007 is de wereldwijde schuld juist gegroeid ten opzichte van het gezamenlijke BBP, met 57 biljoen dollar (57.000.000.000.000) om precies te zijn. Het percentage schuld ten opzichte van het totale wereld BBP groeide van 246 procent in 2000, naar 269 procent in 2007 tot 286 procent in 2014.

Het onderzoek van McKinsey toont dat dit een groot risico vormt voor de stabiliteit van de wereldeconomie. De snelste groei had plaats in China, daar verviervoudigde de schuld sinds 2007. Het complete rapport is op de site van McKinsey te downloaden. Ook is er een podcast te beluisteren waarin de onderzoekers ingaan op de gevolgen.

Lees verder op Follow The Money

Another economic crash is coming. How did this happen?

David Cameron says a second financial crash is imminent. If he’s right, it’s because the government bailed out the wrong industry, argues Renegade Economist host Ross Ashcroft. He says the last recession was brought on by too much debt. Today private debt is at the greatest level in recorded human history. By ignoring this and instead focusing on the banks, we are heading for economic armageddon.

Bron: The Guardian

We kunnen beter stoppen met de euro

Hij is soms weggezet als nar. Hoogleraar economie en SP-wethouder Arjo Klamer roept het al jaren: de euro is een slecht idee. Hij vindt dat Griekenland hem gelijk geeft. Tijd voor een nieuwe economie. En wij Noord-Europeanen moeten de Grieken snel gaan betalen, uit solidariteit.

Arjo Klamer heeft het altijd al gezegd: de euro is geen goed idee. Inmiddels zijn de geldpersen aangezet en hebben de Grieken een kiezersopstand ontketend. We kunnen de euro maar beter opgeven, schreef Klamer een half jaar geleden. Maar kom er maar weer eens vanaf. “De euro is een ideologie geworden.”

Voor het eerst hoorde hij van het plan voor de muntunie in 1990, in de VS, waar hij economie doceerde. Collega’s vroegen hem hoe ze in Europa op het idiote idee waren gekomen om een gemeenschappelijke munt in te voeren. De Europese Unie voldeed bij lange na niet aan de voorwaarden, was hun oordeel. Geen politieke unie, geen gezamenlijk economisch beleid, geen overdracht van belastinginkomsten, geen herverdeling tussen sterke en zwakke regio’s en geen ongehinderde mobiliteit van arbeid.

Terug in Nederland, in 1994, wilde Klamer de discussie voortzetten. Maar hij stuitte op een ‘muur van onbegrip’. Kritiek werd, zegt hij, niet gewaardeerd, politici en ondernemers drukten hem op het hart zijn argumenten voor zich te houden. Dat deed Klamer niet. Met zeventig economen schreef hij begin 1997 een manifest tegen de Europese Monetaire Unie.

Het werd van tafel geveegd. In de zomer van 1997 zag het Stabiliteitspact het licht, de overeenkomst waarin is afgesproken dat eurolanden maximaal 3 procent begrotingstekort mogen hebben en hooguit 60 procent schuld. De kritiek doofde verder uit. Nu hebben negentien landen de euro als betaalmiddel.

In de eerste jaren van de euro dacht Klamer nog wel eens dat de muntunie enigszins functioneerde. Tot het uitbreken van de financiële crisis in 2008. Daarna zag hij zijn bezwaren bevestigd. “De euro is onhoudbaar”, zegt Klamer tijdens een gesprek in het serene, geel bakstenen Dudok-stadhuis van Hilversum, waar hij wethouder voor de SP is. “De munt gaat vallen. We kunnen ons beter bezighouden met wat daarna komt, met nieuwe monetaire stelsels.”

Lees verder op Trouw

Er is veel loos met het TTIP vrijhandelsverdrag

In Brussel vond deze week een nieuwe onderhandelingsronde over het vrijhandelsakkoord met de Verenigde Staten (TTIP) plaats. Wij willen waarschuwen voor de ingrijpende gevolgen van dit project voor een trans-Atlantische vrijhandelszone.

Omdat de trans-Atlantische markt al sterk is vrijgemaakt, handelt het Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) maar in beperkte mate over de verlaging van tarieven of de vrijmaking van nieuwe markten. De onderhandelaars hopen vooral welvaartswinst te boeken door de afbouw van niet-tarifaire belemmeringen. Het gaat onder meer over test- en erkenningsregels voor het op de markt brengen van medicijnen of cosmetica, over sanitaire procedés of over conformiteitsvereisten voor de veiligheid van machines of consumentengoederen die voor de VS en de EU telkens verschillend zijn.

De EU en de VS hebben de ambitie om van het akkoord een ‘gold standard agreement’ te maken, waarmee ze op enkele terreinen de wereldwijde norm kunnen bepalen. Om de publieke opinie gunstig te stemmen heeft de Europese Commissie nogal onhandig de vermeende voordelen van een akkoord in de schijnwerpers gezet. Een door de Commissie bestelde impactstudie voorspelt op basis van heel optimistische uitgangspunten in de doorgedreven afbouw van niet-tarifaire belemmeringen, een extra groei van 0,5 procent over tien jaar. Dat komt neer op 0,05 procent groei per jaar – statistisch verwaarloosbaar dus.

Elke vorm van regelgeving werd daarbij als een kost aanzien, met de ecologische of de sociale winst van heel wat regelgeving werd geen rekening gehouden. Op basis van de impactstudie communiceerde de Commissie dat het TTIP een winst van 545 euro per gezin kon opleveren, waarbij winst voor multinationals onmiddellijk vertaald werd in inkomensgroei van een gemiddeld gezin.

Een impactstudie op basis van een econometrisch model van de Verenigde Naties laat heel andere en veel minder positieve resultaten zien : een vermindering van de netto-export en het bruto binnenlands product (bbp), een verlies van jobs en arbeidsinkomen, en een desintegratie van de Europese markt door de sterkere handelsstromen met de VS. Vooral inzetten op meer export blijkt dus duidelijk niet de gouden weg uit de crisis.

Er is meer loos met het TTIP. Onder grote druk van het middenveld moet de Commissie keer op keer bevestigen dat niet geraakt wordt aan de publieke dienstverlening zoals de meeste EUlanden die kennen. Toch staat privaat (hoger) onderwijs en private gezondheidszorg op de lijst van te liberaliseren diensten. Wordt de aantasting van onze publieke diensten zo niet langs de achterdeur binnengehaald?

En wat te denken van het Investorto-State Dispute Settlement mechanism (ISDS), waarover de gesprekken nu wel stilliggen en waar de Europese publieke opinie zich als nooit tevoren massaal negatief over uitsprak . Waarom lobbyt de Europese Commissie, zelfs na dit signaal, onverdroten voort om een gelijkaardig handelsakkoord met Canada (CETA) waarin datzelfde ISDS-mechanisme vervat zit, door de Raad van Ministers te laten goedkeuren?

Lees verder op De Tijd

Greece has spent 90 of the past 192 years in financial crisis

Greece is all the rage in world markets right now.

Anti-austerity party Syriza was voted into power in the latest parliamentary elections, and since then investors have been on edge as Greece and its creditors enter negotiations on debt repayment.

But for Greece, dealing with financial problems is nothing new.

This chart, which comes to us from Bank of America Merrill Lynch, shows that in the past two centuries, the number of sovereign debt defaults in Greece is 6.

And what’s more, BofA notes that Greece has spent 90 of the past 192 years in either default or debt restructuring.

Which is a lot.

Bron: Business Insider

Voor politici geldt: eerst komen de banken, dan de moraal

In de door vermeende leugens en fact-checking gekenmerkte campagne, is de grootste onwaarheid een zaak die verzwegen wordt. De 150 miljard euro aan Nederlands belastinggeld dat via Europese noodfondsen en ECB-operaties gespendeerd wordt, zal de euro, de Nederlandse economie en de zuidelijke landen niet redden.

De steun redt enkel die partij die de euro-crisis veroorzaakt heeft: de banken. Dat is behalve onrechtvaardig, ook economisch onzinnig. Nederlandse politici zwijgen over de massale steun aan private banken die nu tot draconische overheidsbezuinigingen leidt. Voor politici geldt: eerst komen de banken, dan de moraal.

De leningen aan de zuidelijke landen zijn volledig vrijwillig verstrekt door private financiële instellingen. De onverantwoorde leningen van Griekenland zijn daarmee de onverantwoorde uitleningen van banken. Nu de zuidelijke landen niet kunnen terugbetalen, worden de verliezen niet genomen door de banken die de lening verstrekt hebben, die daar via rente-spreads fors aan verdiend hebben en die bij het inschatten van de kredietwaardigheid spectaculair gefaald hebben.

Integendeel, twee derde van de Griekse schuld is via verschillende kanalen (ECB/EU/EFSF) gecollectiviseerd. De schulden zijn daarmee niet afbetaald, maar zijn verplaatst. Ook Portugal en Ierland gebruiken het EFSF-geld vooral om banken af te lossen. Zo kunnen banken hun rotte obligaties dumpen bij de belastingbetaler. Inmiddels wordt er ook rechtstreeks geld gegeven aan banken, zie de miljarden voor Bancia. Met de zegen van het Nederlandse kabinet.

Bleef het daar maar bij. Banken worden niet enkel via noodfondsen geholpen. Daar waar de ECB niet wenst uit te lenen aan overheden, zelfs niet tegen 7%, leent het des te meer uit aan private instellingen. Dit jaar leende het 1000 miljard uit tegen een belachelijke rente van 1%. Banken lenen dit weer uit aan Spanje en Italië tegen 7%. En de ECB koopt deze obligaties weer op de tweedehandsmarkt op.

Kortom, banken lenen van een (niet democratisch gelegitimeerd) overheidsinstantie, lenen dat weer uit aan overheden, die dat geld lenen onder garantie van weer andere landen. Kan het gekker? Dat kan, want hier worden weliswaar voorwaarden gesteld, maar dan weer niet aan banken, enkel aan overheden die op instigatie van de ECB hard moeten bezuinigen. Dit terwijl Spanje en Ierland hun schuld zagen groeien juist door het redden van banken, waar ze mede onder druk van de ECB toe overgingen.

De ECB stelt geen extra voorwaarden aan de banken waaraan uitgeleend wordt. Integendeel, de onderpands-eisen zijn versoepeld. Sterker nog, bij het opkopen van de gammele obligaties van banken heeft de ECB geen voorkeursstatus ten opzichte van private partijen. Dit betekent dat de ECB bij wanbetaling net zo geraakt wordt als de private partijen. En wanbetaling is bepaald waarschijnlijk, wat weer de reden is dat banken de obligaties die door de ECB opgekocht worden, aan de straatstenen niet kwijt kunnen. Alles wat de belastingbetaler nog enigszins beschermde, wordt daarmee terzijde geschoven. De ongekozen ECB en het ESM spelen Sinterklaas. Sinterklaas bestaat evenwel niet en dus staat de Nederlandse belastingbetaler via de ECB/ESM voor 150 miljard in het rood.”

Lees dit artikel van David Hollanders verder op Trouw