Afgelopen week las ik in De Volkskrant enkele opinieartikelen over Frankrijk. De éne van een VK redacteur, het andere van een Nederlandse ondernemer die in Frankrijk woont.
Volgens die ondernemer, met de toepasselijke naam Alex Francino, is Frankrijk de lont in het Europese kruitvat. Hij motiveerde dat als volgt, ik citeer:
“Frankrijk is het zorgenkindje van de Unie. Iedereen groeit behalve Frankrijk. Concurrentiekracht, werkloosheid en handelstekort verbeteren niet of nauwelijks. Dat de pensioenleeftijd onder François Hollande omlaag ging is een teken aan de wand, Frankrijk heeft zijn eigen agenda. Hollande en zijn volk hebben andere prioriteiten dan economische. Kort werken, vroeg met pensioen, een machtig ambtelijk apparaat, ze kosten handen vol geld, maar zitten even diep geworteld in de cultuur als de revolutie die ondanks het tijdsverloop nooit ver weg is.”
Let wel, we hebben het hier over een bedrijfseconoom, die in Frankrijk woont en werkt en dus uit eigen concrete ervaring put. Ik woon en werk er niet, maar door simpelweg te kijken naar de Franse economie en het Franse staatsbestel, kom ik tot dezelfde conclusie, zoals ik die hier al wel vaker heb opgeschreven, afgelopen week nog zelfs. Francino trekt de terechte conclusie, dat Frankrijk zich van niets en niemand wat aan zal trekken, ook van de Europese Commissie niet. Tegelijkertijd hebben de Fransen een enorm financieel probleem, dat nu weggemasseerd wordt door torenhoge Europese subsidies. Maar van hervormingen zal niets komen: niet op pensioengebied, niet van de arbeidsmarkt (vakbonden!) en niet van de archaïsche landbouw (subsidies!).
Een mooi voorbeeld van deze spreekwoordelijke ‘Franse slag’ is, dat de Franse spoorwegen 2000 stations moeten aanpassen, omdat anders de nieuw bestelde treinen er niet in kunnen: ze zijn te breed. Dit is natuurlijk zowel buitengewoon komisch als tragisch, maar het tekent de manier waarop Frankrijk functioneert. Kosten: 50 miljoen euro (conservatief geschat, als u het mij vraagt). De economie van Frankrijk is zwak, het ontmoedigt ondernemerschap en het land kampt met een veel te dure munt. Frankrijk, zo besluit Francino zijn column, ‘is de lont in het Europese kruitvat, en wie dat wil, kan hopen dat de Europese bezetter in Frankrijk zijn Waterloo vindt‘.