Het afgelopen decennium hebben Europese landen een ongekende mate van bevoegdheidsoverdracht richting Brussel ervaren. Als daar nu geen halt toe geroepen wordt, dreigt Europa definitief te verworden tot een technocratische federale staat die de ogen sluit voor de groeiende euroscepsis – ten koste van een solidair en democratisch Europa.
Deze week is het precies 10 jaar geleden dat Nederland in ruime meerderheid tegen de Europese grondwet stemde. Twee jaar later kwam die grondwet er alsnog, zonder referendum, verpakt in een nieuw jasje: het verdrag van Lissabon. Sindsdien heeft Europa roerige tijden beleefd, culminerend in de uitslag van de afgelopen Europese verkiezingen (mei 2014), waarbij zowel rechts als links grote winst behaalden. Maar in plaats van wakker geschud te worden gaat de Europese Commissie vrolijk door op dezelfde voet in haar streven naar tal van ‘unies’, zoals de energie-unie en de kapitaalmarktunie. De Britse premier Cameron profiteert ondertussen met zijn tour d’Europe van de groeiende euroscepsis en hoopt op een verdragswijziging in aanloop naar het Brexit-referendum. De Nederlandse regering doet helaas vrijwel niets om bevoegdheden terug te halen uit Brussel – ondanks eerdere beloftes.
De voorbeelden van de groeiende macht van Brussel zijn legio. Vooral op financieel-economisch terrein, met de komst van extra regels in aanvulling op het Stabiliteits- en Groeipact, is de invloed van Europese instellingen verregaand uitgebreid. Terecht sprak Barroso in deze context dan ook van “een stille revolutie” in de controle op onze overheidsfinanciën. Maar ook een initiatief als het Europees Openbaar Ministerie, waar nationale parlementen nota bene een gele kaart (kortgezegd een ‘njet’) over trokken die de Europese Commissie vooralsnog naast zich neer lijkt te leggen, is een ernstige aantasting van de soevereiniteit van onze nationale rechtstaten. En zoals de vlag er nu bij hangt, zal minstens 95 procent van het omstreden vrijhandelsakkoord met de VS (TTIP) gewoon voorlopig in werking treden als de onderhandelingen zijn afgerond – ook als het een gemengd akkoord wordt en een lidstaat straks tegen stemt.
Lees deze column van Harry van Bommel verder op The Post Online