Deze week moet er een akkoord liggen tussen Griekenland en zijn schuldeisers – de Europese instituten en het IMF – anders is het land eind deze maand failliet. Velen verwijten de Grieken ‘luiheid’ en het niet willen nakomen van afspraken. Tijd voor enige nuancering.
Al maandenlang steggelen de hoofdrolspelers in het Griekse drama over de vraag wat er moet gebeuren om de problemen in het land op te lossen. De Europese instituten – onder aanvoering van de Duitse bondskanselier Merkel – eisen dat de Grieken hervormen; de Griekse regering van premier Alexis Tsipras en minister van Financiën Yanis Varoufakis wil geen verdere afbraak van de Griekse economie met een ernstig aangetaste koopkracht van de burger. Zij willen dat met name de verdere verschraling van de pensioenen wordt stopgezet, dat het lage btw-tarief op elektriciteit en medicijnen gehandhaafd blijft en dat er niet verder getornd wordt aan het minimumloon. De posities liggen mijlenver uit elkaar, een compromis lijkt voorlopig nog niet in zicht.
Toch begint de tijd te dringen en is een compromis nodig om te voorkomen dat Griekenland failliet gaat. Het land heeft tijd gekocht met het uitstellen van een aflossing van 300 miljoen euro aan het IMF door die te bundelen met een andere aflossing aan het IMF, later deze maand. Maar de spanning loopt op, overal: van de financiële markten tot Washington, zoals blijkt uit het ‘advies’ van de Amerikaanse president Obama – tijdens de G-7 top afgelopen weekend – aan Merkel om Griekenland koste wat het kost ‘in de euro te houden’.
Ofschoon de VS het omwille van de politiek publiekelijk niet te hard van de daken zal schreeuwen wil het dat Griekenland lid blijft van de NAVO en de EU. Dit wil de VS om geopolitieke redenen en daarom mag Griekenland de eurozone niet verlaten [dat zou namelijk ook een vertrek uit de EU betekenen, JW.]. De Amerikanen hebben makkelijk praten: de rekening van het handhaven van Griekenland in de eurozone komt op het bordje van de (Noord-)Europese belastingbetaler terecht, want vriend en vijand zijn het erover eens, dat het landje aan de Egeïsche zee nimmer zijn gigantische schuldenberg kan terugbetalen. Ook al hervormen ze tot sint-juttemis.
Een Grexit wordt dus om politieke redenen verboden door Uncle Sam. Dat brengt me op de rol die het Internationale Monetaire Fonds (IMF) speelt in dit Griekse drama. Hierbij wil ik graag verwijzen naar een vernietigend artikel in The Telegraph van de bekende financieel journalist Ambrose Evans-Pritchard van 5 juni jongstleden. Hierin stelt hij dat het IMF een serieus geloofwaardigheidsprobleem heeft. Het IMF wordt geacht landen te helpen bij hun financiële problemen, maar vijf jaar eurocrises hebben geleerd, dat het doel niet was om het land te redden, maar de (Noord-)Europese banken en de euro als gemeenschapsmunt.
Eerder al verzetten verschillende IMF-mensen zich tegen deze onaanvaardbare politieke rol van het IMF, zoals ik ook in mijn boek Het Eurobedrog heb laten zien. Maar het Fonds – onder leiding van de in eigen land van fraude verdachte Française Christine Lagarde – is gezwicht voor de politieke druk uit Brussel en – vermoedelijk – ook Washington en is doorgegaan met het redden van banken en het Europese monetaire politieke prestigeproject, de euro.
Lees dit artikel van Jean Wanningen verder op Follow The Money >>>