Yanis Varoufakis ontmaskert de echte agenda van de Eurogroep

Vijf maanden was Yanis Varoufakis minister van financiën van Griekenland en onderhandelde hij met de Europese trojka over de Griekse schuldenberg. Hij schreef zijn ervaring neer in een schroeiend verslag ‘Adults in the Room- My battle with Europe’s Deep Establishment’. Conclusie? Wat de trojka doet is nog extremer dan progressieve critici denken. Dit is een agenda voor een bikkelharde neoliberale ‘nieuwe orde’.

Het jaar 2015 was voor sociaal bewogen Europeanen cruciaal. Voor het eerst werd een regering in een EU-land gevormd, die openlijk inging tegen de sociale inleveringslogica van de Europese instellingen, in het deftige jargon ook bekend als ‘besparingen’. De linkse partij Syriza behaalde 36,3 procent van de stemmen in Griekenland.

Dankzij het Griekse electorale systeem kon Syriza daarmee als grootste partij de bonus van 50 extra parlementszetels opstrijken. Dat systeem had er na de fascistische dictatuur (1967-1974) tot 2015 voor gezorgd dat de twee grote machtspartijen, de sociaal-democratische PASOK en de conservatieve Nieuwe Democratie, er zeker van konden zijn dat steeds één van hen de regering zou vormen. De Nieuwe Democratie verloor slechts enkele procenten maar PASOK klapte in elkaar.

Hoe relatief een dergelijk consoliderend systeem is bleek vrij snel. Syriza had dan wel een parlementaire meerderheid (samen met de kleine rechtse partij ANEL) maar niet de reële macht die de traditionele partijen wel hebben. De partij kon ook niet terugvallen op de steun van de economische elites in binnen- en buitenland of van de Europese en financiële instellingen.

Reeds bij de eerste vergadering van de Eurogroep2 waar Varoufakis als kersvers minister van financiën aan deelnam in Brussel was het voor hem duidelijk: dit ging niet over de oplossing van de Griekse schuldenberg. Zijn voorstellen werden niet geapprecieerd. Niet zozeer omdat ze onaanvaardbaar waren – dat waren ze ook – maar vooral, omdat hij het aandurfde met voorstellen te komen.

“Zo werkt het hier niet”, was de boodschap.

Kamikazepiloot

Een kamikazepiloot – zo noemde oud-president van De Nederlandsche Bank Nout Wellink donderdag de Europese bankpresident Mario Draghi.

Met grote oogkleppen op voert deze een beleid dat de Europese economie steeds dichter bij de volgende recessie brengt. Wellink liet geen spaan heel van de recente acties van de ECB. Het is uiterst pijnlijk voor zijn opvolger Klaas Knot en diens Duitse collega Jens Weidmann dat zij in het koor van centrale bankiers voortdurend worden overstemd door de vertegenwoordigers van de schuldenlanden.

De hoofdeconoom van de ECB is de Belg Peter Praet. Zijn land is lid van de Club van Honderd – landen die een overheidsschuld hebben die groter is dan 100% van het bbp. Griekenland (185%) behoort ertoe, evenals Italië (132%), Portugal (128%) en Spanje (101%). Frankrijk (97%) is kandidaat-lid. Deze landen vinden het beleid van de ECB fantastisch, want ze hoeven steeds minder rente over hun reuzenschulden te betalen. België, Frankrijk en Italië krijgen zelfs geld toe als ze voor twee jaar lenen.

Een centrale bank wordt geacht voor rust en stabiliteit op de financiële markten te zorgen, maar de ECB doet precies het omgekeerde. Draghi en zijn entourage zijn de belangrijkste bron van instabiliteit geworden. In januari kelderden de koersen van bankaandelen, toen duidelijk werd welke rampzalige gevolgen negatieve rentes voor de winstgevendheid van banken hadden.

Na de aankondigingen van de ECB afgelopen donderdag schoot de AEX eerst ruim 2% omhoog, om uiteindelijk met een verlies van meer dan 1% te sluiten. De euro, die eerst zwakker werd, eindigde sterker. De drugs van dealer Draghi zijn uitgewerkt.

Lees deze column van Jaap van Duijn verder op de Telegraaf (na gratis registratie)

Rutte laat ECB onze NLse pensioenen en spaargeld verkwanselen

Gisteren vergaderde het bestuur van de Europese Centrale Bank (ECB) voor het laatst dit jaar. Net als talloze andere analisten, economen, journalisten et cetera, zat ik ook te luisteren naar de persconferentie na afloop. Daarbij probeer ik altijd op de kleine dingen, zoals onschuldig klinkende bijzinnen, te luisteren. Dat soort details vertellen soms heel veel. Deze week was dat ook het geval.

Ik ga het in dit stuk dus niet hebben over de besluiten van de ECB en de mogelijke gevolgen ervan. Daarover kan ik kort zijn: de banken en onze zuidelijke muntbroeders hadden alle recht een fles champagne te openen na de vergadering. De banken omdat het leenloket van de ECB waar ze onbeperkt – ONBEPERKT dus – geld mogen lenen à 0,05 procent rente tot minstens – MINSTENS – diep in 2017 voor ze open blijft. En de overheden van landen zoals Italië, Frankrijk en andere eurolanden die het maar niets vinden om te moeten hervormen omdat het opkoopprogramma van staatsobligaties door de ECB tot minstens – MINSTENS dus – maart 2017 door zal gaan én maandelijks meer dan 60 miljard euro zal kosten.

Met andere woorden, de overheden van dat soort landen hoeven zich de komende jaren geen zorgen te maken over of het ze lukt voldoende staatsobligaties te verkopen om de gapende gaten in de begroting te dichten. En wij, de gewone burgers in landen zoals Nederland, moeten daarvoor bloeden. Als u volgend jaar een brief krijgt van uw pensioenfonds waarin staat dat uw pensioen c.q. pensioenaanspraken gekort worden, denk dan aan 3 december 2015 en dit artikel en weet aan wie u dat te danken hebt: de ECB. Een angstaanjagend vooruitzicht voor de Nederlandse gepensioneerden en spaarders. En dat zijn we zo goed als allemaal. De ECB voert een monetaire oorlog tegen ons en is voorlopig aan de winnende hand (het is in mijn ogen de hoogste tijd voor een monetaire Acte van Verlatinghe, alleen zo kunnen we die oorlog winnen).

Zoals gezegd, lette ik vooral op de kleine dingen. Ik heb er twee gespot en die wilde ik u niet onthouden, ook omdat ik in alle analyses van het ECB-besluit van gisteren er geen letter over kon vinden.

Lees de gehele column van Edin Mujagic op Jalta

Why ‘whatever it takes’ just isn’t going to work for the euro anymore

The trouble is that, while solving a financial crisis, Mario Draghi created an economic one.

It is unlikely anyone will be baking a cake, wrapping any presents, or even sending a congratulatory emoji. But this Sunday marks the third birthday of what, in retrospect, may well have been the most successful speech in central banking history.

Three years ago, on July 26, 2012, Mario Draghi, the president of the European Central Bank, made his promise to do “whatever it takes” to save the euro. Its impact was little short of miraculous. Since then, despite the drama of the past month in Greece, the capital markets have been bought under control. The threat of the bond vigilantes suddenly kicking a country out of the single currency has been ended. Borrowing rates have fallen dramatically. So long as they knuckle under to the conditions of the bail-out programmes, even the most heavily indebted countries can keep themselves afloat. Draghi’s intervention, on that measure, was a spectacular success.

The trouble is that, while solving a financial crisis, he created an economic one. The eurozone is no longer at risk of an imminent financial collapse. But it is facing a grinding depression that has gone on now for year after year, and shows little sign of ending. In time, that is going to create a political crisis, just as it has already done in Greece. Can Draghi fix that as well? So far there is little sign of it.

Lees dit geweldige stuk van Matthew Lynn verder op The Daily Telegraph >>>

The Road To Grexit

None of the Euro members are sovereign currency issuers. All of them are using a foreign currency.

Ever since the Greek government called a referendum on the June 25th proposal from the Eurogroup, the Troika and representatives of other EU governments have insisted that the referendum is a vote on whether or not Greece stays in the Euro and that it could mean Grexit. Despite Greek objections, the media has generally echoed their view.

But what does Grexit actually mean? Most commentary on this quickly gets bogged down in whether or not there is any legal means for Greece to leave the monetary union. The legal position is actually unclear, since leaving the Euro was never intended to be a possibility. But the consensus appears to be as follows:

  1. Greece cannot be ejected from the Euro by a coalition of the other Eurozone member states;
  2. Greece cannot be ejected from the Euro by Eurozone institutions;
  3. Greece cannot choose to leave the Euro while remaining within the EU (though this is disputed);
  4. Greece can choose to leave the EU, which would of course mean relinquishing Euro membership;
  5. If Greece were to leave the EU, it could still continue to use the Euro, just as Panama uses the US dollar. The EU cannot prevent this.

Furthermore, sovereign default does not imply Euro or EU exit. The two are quite separate. Greece can default while remaining legally a member of the Euro – though there would be economic and political consequences.

So on the face of it, all this talk of Grexit appears to be so much hot air. But as usual with anything involving the Eurozone, it is not so simple.

Lees dit artikel van Frances Coppola verder op Forbes

Greek debt crisis is the Iraq War of finance

Guardians of financial stability are deliberately provoking a bank run and endangering Europe’s system in their zeal to force Greece to its knees.

Rarely in modern times have we witnessed such a display of petulance and bad judgment by those supposed to be in charge of global financial stability, and by those who set the tone for the Western world.

The spectacle is astonishing. The European Central Bank, the EMU bail-out fund, and the International Monetary Fund, among others, are lashing out in fury against an elected government that refuses to do what it is told. They entirely duck their own responsibility for five years of policy blunders that have led to this impasse.

They want to see these rebel Klephts hanged from the columns of the Parthenon – or impaled as Ottoman forces preferred, deeming them bandits – even if they degrade their own institutions in the process.

Does anybody dispute that the ECB – via the Bank of Greece – is actively inciting a bank run in a country where it is also the banking regulator by issuing this report on Wednesday?

It warned of an “uncontrollable crisis” if there is no creditor deal, followed by soaring inflation, “an exponential rise in unemployment”, and a “collapse of all that the Greek economy has achieved over the years of its EU, and especially its euro area, membership”.

The guardian of financial stability is consciously and deliberately accelerating a financial crisis in an EMU member state – with possible risks of pan-EMU and broader global contagion – as a negotiating tactic to force Greece to the table.

Lees verder op The Guardian >>>

Draghi wil de EU voortaan regeren vanuit Frankfurt

Mario Draghi, de voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB), waarschuwt dat de grote economische verschillen tussen de landen van de eurozone een bedreiging vormen voor de monetaire unie. Dat heeft hij zaterdag gezegd op het slotdebat van een ECB-conferentie in het Portugese Sintra.

Een 150-tal economen en centraal bankiers debatteerde vrijdag en zaterdag op uitnodiging van de ECB over inflatie en werkloosheid in Europa. De jaarlijkse ECB-conferentie in Sintra is de Europese tegenhanger van de bekende conferentie die de Amerikaanse centrale bank elke zomer houdt in Jackson Hole.

‘In een economische en monetaire unie kan je je geen grote en stijgende divergenties tussen landen veroorloven. Ze hebben de neiging explosief te worden’, zei Draghi. ‘Vooral in een economische en monetaire unie moet een centrale bank commentaar geven op zaken die de prijsstabiliteit bemoeilijken en het bestaan van de unie ondermijnen.’

Hij verwees impliciet naar de grote verschillen op het vlak van werkloosheid. De Italiaanse econoom Tito Boeri signaleerde dat de gemiddelde werkloosheidsgraad in de vier eurolanden met de hoogste werkloosheid (Griekenland, Spanje, Cyprus en Portugal) 15 procentpunten hoger is dan in de vier landen die het best presteren (Duitsland, Oostenrijk, Luxemburg en Malta). Die kloof is duidelijk groter dan voor de crisis van 2008.

Lees verder op De Tijd >>>

ECB-bestuurder lekt informatie aan hedgefondsen

De financiële markten bewogen weer heftig op nieuws dat de ECB in de maanden mei en juni meer obligaties gaat opkopen. Dit omdat men denkt in de stille zomermaanden juli en augustus minder in te kunnen kopen, en men gemiddeld op peil wil blijven.

Vanwege de verhoogde opkoopvraag van de ECB stegen de obligatiekoersen fors en ook de aandelenmarkt kreeg een zet in de rug. De koers van de euro verloor in een keer 2 cent ten opzichte van de dollar. Heftige marktreacties dus na de officiële melding van de ECB.

Echter een klein insidergezelschap was reeds op de hoogte van de verandering van politiek van de ECB. Reeds maandagavond werden enkele bankiers en hedgefundmanagers op de hoogte gebracht van dit voornemen, nota bene door een bestuurder van de ECB zelf, de heer Benoit Coeure. Deze was uitgenodigd voor een diner met enige uitverkoren bankiers en hedgefundmanagers in het Berkerley Hotel in London, een diner gesponsord door een hedgefund. Tijdens een rede op dit diner, waar ook leden van andere centrale banken aanwezig waren, heeft Coeure de verandering van politiek verklapt.

Nu is het zeker goed dat centrale banken middels dit soort bijeenkomsten voeling houden met de markt, maar om op besloten diners dit soort belangrijke informatie los te laten gaat wel heel erg ver. Het is tegenwoordig moeilijk te bepalen wat voorinformatie is en wat niet, maar dit past zeker in de categorie zeer onverstandig. De ECB zelf schijnt het voorval af te doen met de opmerking dat er sprake was een interne miscommunicatie. Het feit dat hedgefondsen en bankiers die door de politiek als schuldigen worden gezien van de financiële crisis nu een informatievoorsprong van de ECB kregen en daar ongetwijfeld gebruik van hebben gemaakt, maakt de zaak wel zeer opmerkelijk.

Deze column van Willem van Baarle is gepubliceerd op De Telegraaf