Europese PvdA: zogenaamd kritisch over Juncker en dan toch voor stemmen

De hoorzittingen zijn toneelstukjes.

Deze week waren er in Brussel allerlei hoorzittingen van de fracties uit het Europees Parlement met de nieuw te kiezen commissievoorzitter Jean-Claude Juncker. Hij ging braaf allerlei partijen af, beantwoordde allerlei vragen en de fracties kwamen vervolgens met wat kritische persberichten. Het is een typisch gevalletje: ‘zij dronken een glas en deden een plas, en alles bleef zoals het was’.

Juncker is voorgedragen door de Europese Raad en moet door het Europees Parlement worden goedgekeurd. Het Europees Parlement heeft de verkiezing van de voorzitter van de Europese Commissie naar zich toegetrokken en wil alleen de kandidaat van de grootste partij in het Europees Parlement steunen. Zo wordt het Europees Parlement immers steeds belangrijker.

Jean-Claude Juncker is die kandidaat. Er is geen enkele kans dat het Europees Parlement Juncker alsnog afwijst. Dat zou immers betekenen dat ze van de zelf bedachte procedure afstapt en macht verliest. In de praktijk is de benoeming slechts afhankelijk van twee fracties: de christendemocraten en de sociaaldemocraten, want die hebben samen een meerderheid.

Deze twee fracties hebben een deal gesloten: de sociaaldemocraten steunen christendemocraat Juncker als voorzitter van de Europese Commissie en de christendemocraten steunen sociaaldemocraat Martin Schulz als voorzitter van het Europees Parlement. De christendemocraten hebben zich aan hun belofte gehouden. De sociaaldemocraten zullen dat ook doen.

De andere fracties in het Europees Parlement kunnen kritische vragen stellen tot ze een ons wegen: Juncker wordt de nieuwe voorzitter. Allerlei hoorzittingen moeten suggereren dat Juncker het vertrouwen van het Europees Parlement moet winnen, maar niets is minder waar. Hij heeft de steun van de andere fracties helemaal niet nodig en de deal ligt er al. De hoorzittingen zijn toneelstukjes.

Lees dit artikel door Chris Aalberts verder op The Post Online

Britain and Europe still can’t save their marriage

At the European Parliament’s behest, and over the objections of U.K. Prime Minister David Cameron, the European Union’s governments have proposed Jean-Claude Juncker – a candidate national leaders don’t much admire, who stands for the kind of EU that a growing number of citizens don’t want – as next head of the European Commission.

The parliament has scored a notable victory – one that it may come to regret.

When it votes later this month to elect its own nominee, the parliament will be putting a “federalist” – meaning a supporter of more powerful EU bodies – in charge of the EU’s already strong executive branch. In addition, it will affirm an interpretation of the EU’s constitution that increases its own weight in the EU’s system of government.

In a previous column, I said that the parliament seemed likely to get its way on Juncker even though the EU’s treaties gave it only an advisory role. This was incorrect, as one reader pointed out. Under the current rules, national governments propose a candidate, taking elections to the EU parliament into account. The parliament then votes, and if the nominee fails to get majority support, governments must put forward another. Under the treaty, the parliament not only advises, but it also has a veto.

This arrangement can be understood in two ways. According to one view, national governments nominate and the parliament decides whether to confirm – much as a U.S. president nominates top officials and the Senate says yes or no. According to the other view, national governments are essentially bystanders. The parliament chooses, and governments facilitate.

One rule, two vastly different interpretations. The parliament asserted the second when it told governments whom to present for its approval, and the governments have just endorsed that understanding. The head of the commission is no longer a bureaucrat chosen by consensus of elected national leaders. Henceforth the job is expressly political, and incumbents will claim a democratic mandate – one that most of Europe’s voters didn’t know they were granting.

Perhaps you’re wondering, how can a mandate that voters don’t know they’re granting be a mandate? That kind of question comes up a lot in the EU. The Financial Times rightly calls it “a historic shift of power.” It’s a big step from a Europe of nation-states to a European state. Why then might the winner come to regret it? Because it’s such a compelling instance of the pathology that could split the union apart.

Lees dit artikel van Clive Crook verder op Bloomberg

Het EP is alleen democratisch als het Europarlementariërs uitkomt

Afgelopen vrijdag werd Jean-Claude Juncker voorgedragen als voorzitter van de nieuwe Europese Commissie. Het is een invloedrijke baan: alleen de Europese Commissie mag nieuwe Europese beleidsvoorstellen doen. Iedereen die bang is dat soevereiniteit van Nederland weglekt naar Europa moet onder meer naar de Europese Commissie kijken.

Waarom eigenlijk Juncker? In het verdrag van Lissabon is geregeld dat er bij de benoeming van de Commissie-voorzitter rekening wordt gehouden met de uitslag van de Europese verkiezingen. Europese partijen kwamen met kandidaten en spraken onderling af de kandidaat van de grootste partij te steunen. Dat werd Juncker, de kandidaat van de Europese christendemocraten.

Dit is een typisch voorbeeld van wat het Europees Parlement al decennia doet: haar macht op informele wijze vergroten. Nergens staat dat de bovenstaande werkwijze verplichtend is: het is een bedenksel van het Europees Parlement. Ze stemt elke andere voorzitter weg en creëert daarmee een nieuw feit: dat Europarlementariërs voortaan de Commissievoorzitter aanwijzen.

Pro-Europese politici noemen dit: ‘meer democratie in Europa’. Vroeger zou Juncker in achterkamertjes gekozen worden en nu gebeurt dat door gekozen volksvertegenwoordigers. De suggestie is dat burgers nu meer te zeggen hebben, maar dat is niet zo.

Lees dit artikel van Chris Aalberts verder op The Post Online

Leaked: what David Cameron really told Van Rompuy and the EU leaders last week

It’s well known that David Cameron voted against Jean-Claude Juncker and tried to persuade his EU colleagues to do the same.

Thanks to today’s Mail on Sunday, we know exactly how forceful the Prime Minister was in warning and rebuking his fellow leaders. According to leaked reports, an angry Mr Cameron threw Herman Van Rompuy, outgoing EU chief, out of Downing Street following an argument over Juncker:

‘If it is to be Juncker, I insist on a formal vote,’ said Cameron

Mr Van Rompuy blinked: ‘I will decide how the vote is conducted.’

Mr Cameron: ‘You must guarantee there will be a proper vote.’

Mr Van Rompuy: ‘I have said I will decide that.’

Mr Cameron’s face flushed with frustration: ‘I don’t want you saying “anyone who agrees with David raise your hands?” after I have spoken. I want a vote, and the names recorded.’

Still, Mr Van Rompuy sat on the fence.

Mr Cameron finally snapped: ‘If you won’t give me that assurance, there is no point in continuing this meeting.’

Mr Van Rompuy glanced at his chief of staff, sitting next to him, then across to Mr Cameron, and finally at the floor.

The Prime Minister’s later exchange with his fellow EU leaders was no more cordial. Cameron warned they were making a grave mistake by backing Juncker, which would bring the EU into disrepute:

‘Some people are bringing the EU into disrepute by saying one thing in public and another in private. Let me tell you bluntly, you will regret this. Britain has a problem with Mr Juncker because of his federalist views. He does not mean anything to people in Britain. They don’t know him. How could they? He has never campaigned there.’

‘This time it is our problem. But next time, it will be you. Anyone round this table who has a strong objection to an EU President will be trapped. By giving away the power of leaders to defend their national interests you, too, will be powerless to act.’

Lees verder op The Spectator

We laten Engeland vallen voor Juncker? Zo ziet het solidaire Europa er dus uit

Het goede nieuws is dat we na de top in Ieper eindelijk af zijn van de wanstaltige vertoning over de benoeming van de nieuwe commissievoorzitter. Dat uitgerekend in Ieper, waar zo veel Engelse soldaten het leven hebben gelaten, de plek is waar Cameron in het stof moet bijten en door vrijwel alle partners de rug wordt toegekeerd, maakte het drama compleet. De 100-jarige herdenking van de Eerste Wereldoorlog als de symbolische breuk tussen Europa en Engeland.

De Europese verkiezingen met de Spitzenkandidaten had een feest van de democratie moeten worden. Eindelijk zouden de Europese burgers, weliswaar ongevraagd, door hun stem tevens bepalen wie de nieuwe commissievoorzitter zou worden. Dat in Engeland de kiezer helemaal de mogelijkheid niet had op een aan Junckers Europese Volkspartij gelieerde partij te stemmen, was een klein minpuntje. We weten nu hoe de Europese democratie eruitziet. We moesten kiezen tussen twee richtingen, maar na de verkiezingen werd het duo opeens als een package deal verkocht. Natuurlijk moet ook Schulz een topfunctie krijgen. Beiden vormen immers een ideaal koppel om Europa uit de malaise te loodsen.

Wat het einde moest zijn van de ondoorzichtige besluitvorming in achterkamertjes, heeft tot nog meer ondoorzichtigheid en koehandel geleid. Niet alleen de landen, maar ook de partijen in het Europees Parlement kunnen nu immers een prijs voor hun instemming vragen. Juncker zal bij de verdeling van portefeuilles dus zowel de hoofdsteden tevreden moeten houden als ook het parlement. Omdat er geen overeenstemming is over de te volgen koers, jaagt hij met elke uitspraak wel iemand in het harnas. Juncker heeft daarom de afgelopen weken gezwegen als het graf, om maar geen vijanden te maken.

Lees dit artikel van Ton Nijhuis verder op de Volkskrant

Wordt Helle Thorning-Schmidt de opvolger van Van Rompuy?

Aan het einde van dit kalenderjaar zwaait Van Rompuy af als voorzitter van de Europese Raad. Er gaan geruchten dat Helle Thorning-Schmidt zijn opvolger wordt.

Helle wie? Hoor ik u vragen. Inderdaad is deze Deense premier een relatieve onbekende. En van een onbeduidend land, dat bovendien de euro niet voert. En ze is vrouw. Naar Brusselse maatstaven dus een uitstekende kandidate. Maar er zijn, vanuit Brussels perspectief, nog veel meer goede redenen waarom deze Deense in aanmerking komt voor de post. Want wie is deze Helle eigenlijk?

De sociaaldemocrate (1966) is sinds september 2011 premier van Denemarken, de eerste vrouwelijke premier van dat land. Ondanks het feit dat haar socialistische partij een zetel verloor bij die verkiezingen, werd de partij wel de grootste in de coalitie, waardoor er een einde kwam aan de toenmalige rechtse regering in Denemarken, die met populistische gedoogsteun 10 jaar lang heeft geregeerd. Dat Deense model leidde onder meer tot een veel strenger immigratiebeleid. Maar Thorning-Schmidt wil de regels versoepelen. Zo wil ze bijvoorbeeld dat gezinshereniging makkelijker moet worden gemaakt. Die houding ten aanzien van immigranten past naadloos in het door Brussel gewenste beleid.

Lees verder op De Dagelijkse Standaard

‘Juncker is de minst inspirerende politicus van de regerende Europese elite’

Jean Claud-Juncker, de mogelijke nieuwe voorzitter van de Europese Commissie, is de verkeerde man op de verkeerde plek op het verkeerde moment. ‘Als volleerd jezuïet minacht hij democratische wilsvorming’, schrijft europarlementariër Derk Jan Eppink.

Europese samenwerking is: Berlijn zegt wat Brussel gaat besluiten. De nieuwe voorzitter van de Europese Commissie wordt de uitkomst van een intern compromis tussen de regerende christen-democraten en socialisten in Berlijn. De huidige voorzitter van het Europees Parlement, de Duitse sociaal-democraat Martin Schulz, blijft. De Duitse christen-democraten kandideren hun Stellvertreter, de Luxemburgse ex-premier Jean-Claude Juncker. Het Europees Parlement mag nog ja zeggen, terwijl de Europese Raad wordt gedomineerd door de gemoedstoestand van Mutti Merkel.

Juncker is de minst inspirerende politicus van de regerende Europese elite; hij combineert alle fifty shades of grey. Als volleerd jezuïet minacht hij democratische wilsvorming. De elite weet het immers beter. In april 2011 zei hij: ‘Ik ben een christen-democraat, een katholiek, maar als het belangrijk wordt, lieg ik. Ja, ik lieg omdat het om het overleven van de euro gaat. Als het serieus wordt, moet men liegen.’

Lees verder op De Volkskrant

Waarom Juncker ongeschikt is als EU-commissievoorzitter

Jean-Claude Juncker stevent af op het voorzitterschap van de Europese Commissie. Een gotspe. Juncker is een anti-democraat die belastingontduiking door o.a. vermogende Grieken faciliteerde.

Welk percentage van de Nederlandse kiezers kent u, denkt u?’ zo vroeg het NRC Handelsblad in april aan Jean Claude Juncker.

‘Zeven procent!’ antwoordde Juncker.

‘Het is lager, vijf procent.’

‘Dat is in de buurt,’ constateerde Juncker droogjes.

Statistisch is de kans misschien gering dat u Juncker kent, maar alles lijkt erop dat deze onbekende Luxemburger één van de hoogste functies in Brussel gaat bemachtigen: voorzitter van de Europese Commissie .

In een artikel van Der Spiegel uit 1999 beschreef Juncker eens zijn visie op hoe de Europese worst gemaakt wordt. ‘We beslissen iets,’ legde Juncker uit. ‘Dan maken we het bekend, we wachten een tijdje om te zien wat er gebeurt. Wanneer er geen geschreeuw komt en geen opstand, omdat de meeste mensen toch geen idee hebben van wat er is besloten, dan gaan we door – stap voor stap tot er geen weg meer terug is.’

Zo bouwt Juncker blijkbaar voort aan, in de woorden van het verkiezingsmanifest van zijn partij , een ‘opener en democratischer Europa’.

Lees dit artikel van Jesse Frederik verder op Follow The Money