Gisteren stond er een aardig stuk in de Financial Times (inlog) over de gang van zaken destijds bij de ‘redding’ van Griekenland en de blufpoker rondom Italië.
Zoals u wellicht nog wel weet brak de eurocrisis in 2010 in volle hevigheid uit in Griekenland. De Europese regeringsleiders werden compleet overrompeld, niemand van hen had deze catastrofe zien aankomen, ondanks het feit dat vele economen voorspeld hadden dat dit vroeger of later zou gebeuren. Nu had Griekenland natuurlijk sowieso niet tot de eurozone toegelaten moeten worden. Het landje voldeed in de verste verte niet aan de ‘Maastricht-criteria’ en ook de kwaliteit van de aangeleverde (handgeschreven) statistische data voldeed op geen enkele wijze aan de vereisten. En aanvankelijk was onze toenmalige regering ook helemaal niet enthousiast om de Grieken te laten toetreden. Maar zoals ik in mijn boek ‘Het Eurobedrog’ uitleg: later is duidelijk geworden, dat het aanvankelijke bezwaar van de Nederlandse regering om Italië en Griekenland niet tot de eurozone toe te laten, is ‘opgelost’ in een onderonsje met de toenmalige Duitse Bundesbank president Tietmeyer en bondskanselier Kohl aan de éne kant en de PvdA politici Kok en Duisenberg aan de andere kant. Frankrijk dreigde bovendien met een veto als Italië niet toegelaten zou worden en toen moest Griekenland er ook bij. Dit alles speelde zich af in 1997 en 1998, in de aanloop naar de introductie van de euro.
Lees dit artikel door Jean Wanningen verder op De Dagelijkse Standaard