In een column van Simon Black werd een markant idee van befaamd Harvard econoom, Rogoff, aangekaart. Simon vermoedt terecht dat politici dit idee zullen omarmen (dan weten we het wel…). Rogoff wil namelijk cash geld verbieden. Dit zou zoveel voordelen hebben dat het serieus overwogen zou moeten worden, aldus Rogoff. Echter, dit ideetje van Rogoff heeft consequenties die de kern van onze democratie en vrijheid raken; iets wat we absoluut niet moeten toelaten.
Het eerste argument is natuurlijk dat een verbod op cash het leven van de crimineel onmogelijk maakt. Totale onzin natuurlijk. Simon stelt ook terecht vast dat criminele transacties ook in aandelen en andere goederen of diensten kan plaatsvinden. Het verbod op cash zal criminele transacties niet tegenhouden; alleen de manier waarop deze worden betaald verandert.
Het volgende argument voor een verbod op cash is dat zodoende alle transacties inzichtelijk worden gemaakt. Hierdoor kan de belastingdienst dus precies zien hoe, wat, waar wie en hoe hoog ze iets/iemand kunnen belasten. Dit gaat de reden zijn voor veel politici om dit idee van Rogoff te steunen.
Het derde argument is technischer van aard, maar daardoor niet minder destructief. Sterker nog, het is het meest gevaarlijke aan het idee van Rogoff. Echter, deze professor wil het verbod op cash juist hierom invoeren: negatieve rente. Stel dat de centrale bank een negatieve rente wil invoeren, dan betekent dit simpel gezegd dat sparen geld kost. Hierdoor zullen veel mensen een van de twee keuzes gaan maken: spaargeld uitgeven aan investeringen/consumptie (het beoogde effect van negatieve rente), of mensen gaan hun spaargeld in cash aanhouden (iets wat de centrale bank juist niet wil). Door cash geld te verbieden kan de centrale bank mensen en bedrijven dus forceren om te consumeren/investeren. Het summum van financiële repressie.
Totale controle over bedrijven en consumenten is iets waar veel macro-economen van dromen. Eindelijk kunnen ze iedereen zodanig aansturen dat hun economische modellen gaan kloppen. Modellen aanpassen aan de realiteit is blijkbaar een gedachte die niet bij ze opkomt. Het geloof in de maakbare samenleving (van bovenaf aansturing zodat de gewenste uitkomsten bereikt worden) is dus niet alleen aanwezig bij politici, maar dus ook bij veel economen. Dit is ook de reden dat deze twee beroepsgroepen elkaar zo makkelijk kunnen vinden.
Maar wat voor een wereld krijgen we dan?
Lees deze column van Alexander Sassen van Elsloo verder op De Financiële Telegraaf