Weet u nog, al die (directe en indirecte) reddingsacties voor de bankensector, zoals SMP, LTRO 1 & 2, EFSF, ESM, ELA, OMT en nog een rij afkortingen waarachter duizenden miljarden schuilgaan, die zijn ondernomen om de bankensector op de been te houden? Of het feit dat de ECB ook nog de rente heeft verlaagd en de kwalificaties voor onderpand heeft verslapt (welke bezittingen van banken gelden als onderpand om bij de ECB te gebruiken)? Of de hervormingen die banken robuuster moesten maken, zoals Basel III, two pack en nog wat van die programma’s? Met al deze maatregelen en initiatieven zou de bankensector in de eurozone nu toch wel eens volledig gerepareerd moeten zijn, nietwaar? Niets is minder waar!
Tot die conclusie kwam ik bij het lezen van het meest recente rapport van het IMF over de stabiliteit van de financiële sector. Normaal moet er bij veel IMF rapporten de ‘roze-bril-correctie’ toegepast worden (IMF is vaak veel te positief) en moet er rekening gehouden worden met de politieke en economische ideologie van het IMF. Maar soms spreken data voor zich en/of is er toch iemand kritisch genoeg bij het IMF om bepaalde misstanden te rapporteren. Zo ook in dit rapport.
Nou zijn er vele factoren waar naar gekeken kan worden om de gezondheid van de financiële sector te bepalen. Aangezien de laatste crisis die wij gekend hebben een schuldencrisis was, is het geen gek idee om naar het aantal leningen te kijken dat in gevaar is (zogenaamde NPL, non-performing loans) bij banken, om zodoende een beeld te krijgen van de risico’s. In de grafiek hieronder is duidelijk te zien dat de NPLs nog steeds schrikbarend hoog zijn, zo’n €900 miljard. Sinds de crisis, zijn deze alleen maar verder gestegen!
Lees deze column van Alexander Sassen van Elsloo verder op De Financiële Telegraaf