Alleen al in Nederland moest de belastingbetaler voor tientallen miljarden bijspringen toen Nederlandse banken dreigden om te vallen. En dat, zo stelden politici en toezichthouders, mocht nooit meer gebeuren. Daarom moeten de banken meer eigen kapitaal aan gaan houden. Daar zijn ze volop mee bezig. Onlangs nog leidde dat tot geruststellende berichten nadat de Europese Centrale Bank een langverwachte stresstest had uitgevoerd. Bij zo’n stresstest wordt gekeken hoe banken zich houden bij een toekomstige crisis.
Volgens vooraanstaande experts is er ondanks de geruststellende woorden van politici reden voor zorg over dat bufferkapitaal van banken. En die zorg heeft vooral te maken met de nieuwste innovatie van de bancaire sector: De Coco-obligatie. Coco staat voor Contingent Convertible, en alleen al het afgelopen jaar zijn er volgens het onderzoeksbureau Dealogic voor 30 miljard door Europese banken verkocht. Ondanks de vriendelijke klinkende naam is het product zo ingewikkeld en risicovol dat het voor particulieren in Engeland verboden is om er in te beleggen, en ook de Autoriteit Financiële Markten, de AFM waarschuwt voor de risico’s.
Maar er is iets raars aan der hand. Politici en beleidsmakers stimuleren de Coco’s Want ze zouden het bankensysteem veiliger maken in tijden van crisis. Dat is een kapitale denkfout zeggen economen.
Wat zijn dat, Coco-obligaties? Waarom zijn deze producten volgens critici zo gevaarlijk in tijden van crisis? En waar zijn de toezichthouders, nu er zo dringend wordt gewaarschuwd?
Argos, over Coco’s, buffers en fiscale stimulering door de overheid van (opnieuw) de ongewenste verstrengeling van banken.