De EU heeft de burger op schandalige wijze in de kou laten staan

Vandaag, op 9 augustus 2017, is exact tien jaar geleden dat de Franse megabank BNP Parisbas drie geldmarktfondsen op de eigen balans moest nemen omdat ze te veel verliezen hadden gelopen op de markt van verpakte Amerikaanse vastgoedhypotheken. Het was een van de luidste signalen dat de mondiale schuldenzeepbel op spatten stond.

Toch deden de meeste deskundigen alsof er niets aan de hand was. Toenmalig voorzitter van de Federal Reserve Ben Bernanke en voormalige ECB-voorzitter Jean-Claude Trichet slaakten zeven maanden later nog altijd geruststellende geluiden. Het risico was gespreid, het management professioneel, markten perfect en centrale banken hadden alles onder controle. ‘Gaat u rustig slapen’, klonk het geruststellend. En bankiers verontschuldigden zich met het laffe smoesje dat je nu eenmaal moet blijven dansen zolang de muziek klinkt. Tien jaar later weten we nog steeds niet of het nu stupiditeit of doortraptheid was.

Toen 15 september 2008 de Amerikaanse zakenbank onderuit ging, bleek dat Bernanke en Trichet er faliekant naast zaten.

Puinruimen op zijn Italiaans

De inkt van het verdrag van de Europese bankenunie is nog niet droog of de nieuwe afspraken worden alweer geschonden. Volgens persbureau Reuters heeft de ECB besloten om de rommelkredieten van Italiaanse banken massaal op te kopen, wat Draghi later weer ontkende. Wat blijft er over van de claim van Dijsselbloem dat belastingbetalers niet langer de rekening van failliete banken betalen?

Weet u het nog? Kerstmis 2012. De Banca Monte dei Paschi di Siena moest in allerijl door de Italiaanse staat worden gered. Het 540 jaar oude bancaire monument — de derde bank van Italië — dreigde aan wanbeleid en corruptie ten onder te gaan. Onder meer de aankoop van Banca Antonveneta in 2008 was een miskoop, waarbij bovendien essentiële informatie voor de toezichthouder achtergehouden werd. Bijna 4 miljard euro was nodig om de bank voor een faillissement te behoeden, meer dan de beurswaarde van dat moment.

Nog geen jaar later, in oktober 2013 moest er weer een slordige 4 miljard euro bij, dit keer Europees geld. Meer dan drieduizend mensen verloren hun baan. Ruim drie jaar later is de situatie er echter niet veel beter op geworden. En niet alleen voor Banca Monte dei Paschi. Analisten schatten dat er voor 330 miljard euro aan slechte leningen op de Italiaanse bankbalansen staan, volgens het Internationale Monetaire Fonds komt dat overeen met één vijfde van het Italiaanse bbp. Wie gaat dat gapende gat betalen?

Lees verder op FTM

Van de crisis hebben ze niets geleerd

Net als voor de crisis hebben banken de politieke beslissers in hun zak. Nee, de politieke kaste heeft niets geleerd en de bancaire kaste is helaas niets vergeten, concludeert Ewald Engelen.

Zeven jaar na het bankroet van Lehman Brothers krabbelt Nederland langzaam uit het dal. De economie groeit weer – zij het traag. De werkloosheid daalt – zij het langzaam. Het begrotingstekort krimpt – zij het mondjesmaat. De binnenlandse vraag trekt weer aan – zij het na jaren van krimp. En de huizenmarkt herstelt zich weer – zij het vooral in de Randstad.

In Amsterdam en Utrecht gaan appartementen weer als warme broodjes over de toonbank. De makelaardij toert weer als vanouds met matje en puntschoentjes per scooter van pand naar pand. De bankreclames zijn niet van de schermen te slaan. Klanten worden doodgegooid met aanbiedingen voor oversluitingen. En op de cover van Eigen Huis Magazine prijken deze week pontificaal de hoofdeconomen van de drie Nederlandse grootbanken. ‘Hoofdmeesters van de economie’ heten ze. En volgens het clubblaadje van de huizenbranche is er veel dat woningbezitters van ze kunnen leren. Zeepbel redux.

Als de voortekenen niet bedriegen, gaat de herfst van 2015 de boeken in als het moment waarop de bancaire sector victorie kraaide. De toezichtsdiarree is tot stilstand gebracht en de gang naar minder regels en soepelere eisen is eindelijk ingezet: tijd voor oesters en champagne. Drie voorbeelden.

Lees verder op het NRC

Premier IJsland: als EU-lid zouden we failliet zijn gegaan

De IJslandse premier Gunnlaugsson is opgelucht dat zijn land zich nooit bij de Europese Unie heeft aangesloten. Ondertussen gaat het economisch met IJsland beter dan met de EU.

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson zegt in een interview met Politico:

Ik ben er zeker van dat ons economisch herstel niet had kunnen plaatsvinden als we onderdeel van de EU zouden zijn geweest. We zouden zelfs failliet zijn gegaan als al onze schulden in euro’s zouden zijn geweest en we gedwongen waren hetzelfde te doen als Ierland en Griekenland en de verantwoordelijkheid op ons genomen hadden voor de schulden van de falende banken. Dat zou voor ons een economische ramp zijn geweest.

IJsland voerde echter zijn eigen koers, pakte de schuldige bankiers op en zette ze achter de tralies.

De belangrijkste reden voor onze aanvraag in 2009 was een economische. De IJslandse economie doet het veel beter dan die van de EU, wij hebben enorme verbeteringen gezien de afgelopen jaren terwijl de EU te maken heeft met voortgaande crises en moeilijkheden.

Samen met Noorwegen en Liechtenstein maakt IJsland onderdeel uit van de Europese Economische Ruimte (EEA), waardoor zij toegang hebben tot de Europese markt zonder ondergeschikt te worden aan de machtsstructuren van de EU.

Lees verder op De Lange Mars

ECB handhaaft noodsteun voor Griekse banken

De Europese Centrale Bank (ECB) handhaaft de omvang van de noodsteun voor Griekse banken op het niveau van afgelopen vrijdag. Dat maakte de ECB zondag bekend. De centrale bank staat paraat om het besluit ten aanzien van de noodsteun opnieuw onder de loep te nemen, als dat noodzakelijk is. De ECB houdt de situatie in Griekenland naar eigen zeggen nauwgezet in de gaten.

Daarbij wordt onverminderd samengewerkt met de centrale bank van Griekenland, zei ECB-president Mario Draghi. Hij benadrukte verder dat de eurolanden zaterdag hebben beloofd al het mogelijke te zullen doen om de kracht van hun muntunie te verdedigen.

De Griekse centralebankpresident Yannis Stournaras zei in het persbericht van de ECB dat zijn centrale bank alle maatregelen zal treffen die noodzakelijk zijn om de financiële stabiliteit voor Griekse burgers te garanderen. Die stabiliteit is in gevaar gekomen door de grote onzekerheid over de economische toekomst van Griekenland.

Lees verder op de Volkskrant >>>

Bankgeheimen van Joris Luyendijk

Journalist en antropoloog Joris Luyendijk bevond zich twee jaar onder bankiers en schreef er een boek over. Hij praat door waar het boek ophoudt.

‘Op een haar na heeft de financiële wereld in 2008 uw leven al onvoorstelbaar ontwricht. De diepere oorzaken hiervan zijn niet weggenomen, hoewel alle insiders weten wat ze zijn. Hoe kan dat?’. Dat is de grote vraag die Joris Luyendijk zich stelt in zijn recent verschenen boek ‘Dit kan niet waar zijn. Joris Luyendijk onder bankiers’.

In 2012 en 2013 schreef Luyendijk voor de Engelse krant The Guardian een ‘banking blog’ waarvoor hij op anonieme basis honderden medewerkers uit de financiële sector interviewde. VPRO Tegenlicht nodigde Joris Luyendijk uit om, met uitzicht op de Amsterdamse Zuidas, zijn bevindingen tegen het licht te houden. Zal een betrouwbare en veilige financiële sector voor altijd iets blijven waarvan wij alleen maar kunnen dromen?

Referendum EU Associatieverdrag Oekraïne

Nieuwe bankencrisis in de maak, van harte gefaciliteerd door uw regering

Alleen al in Nederland moest de belastingbetaler voor tientallen miljarden bijspringen toen Nederlandse banken dreigden om te vallen. En dat, zo stelden politici en toezichthouders, mocht nooit meer gebeuren. Daarom moeten de banken meer eigen kapitaal aan gaan houden. Daar zijn ze volop mee bezig. Onlangs nog leidde dat tot geruststellende berichten nadat de Europese Centrale Bank een langverwachte stresstest had uitgevoerd. Bij zo’n stresstest wordt gekeken hoe banken zich houden bij een toekomstige crisis.

Volgens vooraanstaande experts is er ondanks de geruststellende woorden van politici reden voor zorg over dat bufferkapitaal van banken. En die zorg heeft vooral te maken met de nieuwste innovatie van de bancaire sector: De Coco-obligatie. Coco staat voor Contingent Convertible, en alleen al het afgelopen jaar zijn er volgens het onderzoeksbureau Dealogic voor 30 miljard door Europese banken verkocht. Ondanks de vriendelijke klinkende naam is het product zo ingewikkeld en risicovol dat het voor particulieren in Engeland verboden is om er in te beleggen, en ook de Autoriteit Financiële Markten, de AFM waarschuwt voor de risico’s.

Maar er is iets raars aan der hand. Politici en beleidsmakers stimuleren de Coco’s Want ze zouden het bankensysteem veiliger maken in tijden van crisis. Dat is een kapitale denkfout zeggen economen.

Wat zijn dat, Coco-obligaties? Waarom zijn deze producten volgens critici zo gevaarlijk in tijden van crisis? En waar zijn de toezichthouders, nu er zo dringend wordt gewaarschuwd?

Argos, over Coco’s, buffers en fiscale stimulering door de overheid van (opnieuw) de ongewenste verstrengeling van banken.