Over Fritz W. Scharpf (foto) heb ik hier weleens vaker geschreven, toch kent vrijwel niemand deze emeritus directeur van het fameuze Max Planck Instituut.
In de bundel ‘The European Union in a Crisis or the European Union as Crisis’, samengesteld door John Erik Fossum en Agustin José Menéndez schreef Scharpf hoofdstuk 2 plus toelichting met de titel ‘The eurocrisis as victory of neo-liberalism?’. Over die toelichting wil ik het vandaag met u hebben, want die is buitengewoon leerzaam.
Scharpf neemt ons eerst mee terug in de tijd, naar 1979. Hij stelt vast dat het Bundesbank-model wel goed werkte voor Duitsland, Nederland en nog enkele landen (het ‘DM-blok’), maar niet voor Frankrijk en de rest van Latijns Europa, die telkens een pijnlijke (monetaire) devaluatie moesten ondergaan om hun economieën concurrerend te houden. In ruil voor de Duitse eenwording kreeg Frankrijk vervolgens de euro, de ECB en de financiële hegemonie over ‘Europa’ (wie de geldstromen beheerst, beheerst de agenda). Helaas bleek de eurozone geen DM-blok.
Scharpf laat aan de hand van de OCA-theory (Optimal Currency Area) zien waarom de euro niet heeft gewerkt en ook niet kón werken. Scharpf is de zoveelste in een lange rij verstandige academici die zich niet laten verblinden door de communis opinio of een blind geloof in een politieke munt, maar die gewoon zijn gezonde verstand gebruikt.
Lees deze column door Jean Wanningen verder op De Dagelijkse Standaard