De werkelijkheid heeft geen boodschap aan de waarheid

Wanhopig roepen weldenkenden de politiek en het volk op om in godsnaam de waarheid te respecteren in het debat. Maar er is niet één waarheid over complexe zaken als arbeidsmarkt of vrijhandel. Met dogmatische eenzijdigheid is ons aangepraat dat die er wel is, met veel ellende tot gevolg. De sociale wetenschappen hebben het aan zichzelf te danken dat inmiddels zo’n beetje álles ter discussie wordt gesteld.

Ken je dit? Je staat voor een belangrijke beslissing waar je maar niet uitkomt. Je ligt er van wakker, je zoekt raad bij vrienden, maar iedereen zegt iets anders dus dat helpt je niet verder. Weet je wat? Een lijstje met plussen en minnen, dat moet uitkomst bieden! En dan ga je die plussen en minnen tegen elkaar afwegen, en kom je automatisch tot een weloverwogen, rationele keuze.

Of dit ook werkt? Bij mij meestal niet. Uiteindelijk kies je toch op gevoel. Het lijkt wel eens of wie je echt bent, eerder het gevolg is van keuzes die al voor een belangrijk deel vast stonden dan het tegendeel: dat jij als rationeel individu met een vaste identiteit bewust keuzes maakt. Zo is het denk ik ook. Lijstjes om beslissingen te rationaliseren zijn eigenlijk een laffe manier om te vluchten voor die ene grote vraag: wat wil je nou écht?

Volgens mij geldt dat ook voor collectieve beslissingen. Natuurlijk, feiten zijn feiten en analyseren is goed, maar uiteindelijk komt het vooral neer op de vraag wat we nou eigenlijk willen met z’n allen. En ja, dan doet gevoel er ook toe. Het is letterlijk onmenselijk om te doen of gevoelens, sentimenten, woede, wensen er niet zijn of niet mogen zijn. Sommigen zijn daar echter heel bang voor. Ze menen dat er maar één echte waarheid is en dat je die verstandelijk kunt duiden. Ze spreken vol afschuw van post truth politics. Maar daarmee miskennen ze volgens mij de menselijke aard. De beroemde filosoof Karl Popper leerde ons al dat mentale processen, ervaringen en emoties óók onderdeel zijn van de realiteit.

Maar er is meer.

Europarlementsleden vrezen oordeel over CETA door Europees Hof

De vraag die de Europese afgevaardigden op 23 november moesten beantwoorden, was heel simpel: wilt u, ja of neen, het oordeel vragen van het Hof van Justitie over de speciale rechtbanken opgenomen in het CETA? Het antwoord van de meerderheid van socialisten, conservatieven, liberalen en christendemocraten op die vraag was al even duidelijk: neen.

Zoals medeplichtigen de dief helpen om de politie te snel af te zijn, zo weigerden 419 Europarlementsleden het CETA-verdrag voor te leggen aan het Europees Hof van Justitie. Hun angst voor dit Hof – dat nochtans sterk liberaal denkt – toont aan dat dit Verdrag wel eens echt onwettig kan zijn. Vooral de speciale rechtbanken voor de multinationals lijken niet te verzoenen met een democratische orde.

WAT STEMDEN NEDERLANDSE EUROPARLEMENTARIËRS?

23 november 2016 | Wilt u, ja of neen, het oordeel vragen van het Hof van Justitie over de speciale rechtbanken opgenomen in het CETA?

VVD
Hans van Baalen X @hansvanbaalen
Jan Huitema X @jhuitema
Cora van Nieuwenhuizen X @cvannieuwenhuizen
D66
Gerben Jan Gerbrandy X @gerbrandy
Matthijs van Miltenburg X @matthijsvmilt
Marietje Schaake X @marietjeschaake
Sophie In ’t Veld X @sophieintveld
CDA
Wim van de Camp X @wimvandecamp
Esther de Lange X @esther_de_lange
Jeroen Lenaers X @jeroen_lenaers
Lambert van Nistelrooij X
Annie Schreijer X @annieschreijer
SGP
Bas Belder

X @basbeldermep
PVDA
Agnes Jongerius V @a_jongerius
Kati Piri V @katipiri
Paul Tang V @paultang
PVV
Marcel de Graaff V @mjrldegraaff
Vicky Maeijer O @vickymaeijer
Olaf Stuger V @olafstuger
Auke Zijlstra V @zijlstra_auke
SP
Dennis de Jong V @ddjong
Anne-Marie Mineur V @annemariemineur
GROENLINKS
Bas Eickhout V @baseickhout
Judith Sargentini V @judithineuropa
PARTIJ VOOR DE DIEREN
Anja Hazekamp V @anjahazekamp
CHRISTENUNIE
Peter van Dalen V @petervdalen

X = tegen
V = voor
O = niet gestemd

Die schrik voor het Hof van Justitie is niet alleen een teken aan de wand voor het mogelijk onwettig karakter van het verdrag. De Europarlementsleden willen de goedkeuring van het Verdrag versnellen in de hoop te veel protest te vermijden. Alle peilingen wijzen uit dat meer en meer Europese burgers niet willen weten van dit soort verdragen. In Wallonië en Brussel scheelde het geen haar of de mobilisatie van een heleboel verenigingen was erin geslaagd de ondertekening van het verdrag te verhinderen. Een verdere verbreding van het protest doorheen Europa zou een drama zijn voor de verdedigers van het verdrag.

Voor die CETA-aanhangers komt het er dus op aan het Verdrag zo snel mogelijk en met zo weinig mogelijk debat goedgekeurd te krijgen.

Het Europees-Canadese Verdrag CETA werd op 21 november officieel bezorgd aan het Europees Parlement. Normaal heeft dat dan zes maanden de tijd om het te analyseren, bediscussiëren en vervolgens goed te keuren of te verwerpen. Onder druk van de Europese Commissie en van de Europese Raad was die termijn al ingekort tot drie maanden. Dat is de streefdatum om het verdrag voorlopig in werking te laten treden. Zelfs al is dat verdrag mogelijk onwettig en in ieder geval schadelijk. Maar in de achterkamers van het Parlement probeerde de grote coalitie nog veel verder te gaan. Ze wilde het verdrag reeds goedkeuren in december. Dat wil zeggen zonder debat in de commissies en zonder hoorzittingen met experten. De mening van commissies die te kritisch staan tegenover het verdrag werd verboden. Of hoe van het Europees Parlement helemaal een doofpot te maken.

Lees verder

Verzet tegen een koudere wereld

Dat de mensen die te hoop lopen tegen het Ceta-handelsverdrag of het Oekraïneverdrag zich niet door honderden pagina’s verdragtekst hebben heengeploegd, maakt hun verzet nog niet ongefundeerd. Laat de elite nu eindelijk naar ze luisteren, voor het écht misgaat.

Voor het associatieverdrag met Oekraïne geldt niet veel anders dan voor Ceta, zegt Jan Luiten van Zanden. Een nee-stem tijdens het referendum van dit voorjaar was geen afwijzing van het pak papier waarin Europa en Oekraïne afspreken zich nader te verbinden. Het was een symbolisch verzet tegen een wereld die steeds kouder wordt.

Mensen voelen zich in de steek gelaten en ze hebben een punt, vindt de hoogleraar economische wereldgeschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Ouders en kinderen weten een ding zeker: volgende generaties krijgen het niet beter. Alle verhalen over de zegeningen van open grenzen en vrijhandel ten spijt, de administrateur, de heftruckchauffeur en de medewerker buitendienst zagen geen extra werk hun kant opkomen.

De afgelopen twintig jaar verdwenen er juist banen naar Azië of ze werden weggeautomatiseerd. Vaste aanstellingen veranderden in flexcontracten van zes maanden of een jaar. Wat kwam er wel hun kant op? Problemen met minderheden, want die trokken hun buurten binnen.

Hun tegenstem was een symbolisch verzet, meent Van Zanden, tegen een elite die globalisering predikt, maar zich onvoldoende druk maakt over het feit dat niet iedereen ervan profiteert.

“Zestig procent van de stemmers wees het verdrag met Oekraïne af. Dan krijgt het kabinet zo’n duidelijk signaal en dan laat het een half jaar niets van zich horen”, zegt Van Zanden. In het zicht van de deadline – de Tweede Kamer had op 1 november duidelijkheid gewild – wrong premier Rutte zich alsnog in bochten om kool en geit te sparen. Van Zanden: “Kansloos, bij voorbaat. Hij kan het niet goed doen. Hij zal in Brussel nooit zeggen ‘we blokkeren dat hele verdrag’. En zo voedt hij het ongenoegen onder de nee-stemmers. Het wordt alleen maar erger op deze manier. Je wordt er soms een beetje somber van, ja.”

Lees dit artikel van Lidwien Dobber verder op Trouw

Wees er maar zeker van: die middenklasse, zij gaat eraan

Zelden heb ik zo’n oprechte aanklacht tegen wat er mis gaat in onze economie gezien. Een Roemeense vrachtwagenchauffeur werd aan de kant van de snelweg door de Antwerpse televisie naar zijn mening gevraagd over zijn beroep. “Ik haat deze job. Ik wil ook naar huis gaan en mijn kinderen kunnen zien, maar mijn kinderen hebben geld nodig om naar school te kunnen gaan.”

Dit zijn de moderne slaven die onze globalisering overeind houden: de katoenplukkers in Tajikistan die hun eigen natuur kapot maken om onze T-shirts te kunnen produceren, de Aziatische arbeidsters die aan één euro per dag onze rommelwinkels vullen, de Filipijnse matrozen die de containerschepen bemannen, de Roemeense truckers die de containers naar onze warenhuizen brengen, de arbeiders van Fernand Huts die zonder vast contract alles in dozen mogen stoppen en de winkelbediendes die de meuk eveneens aan een hongerloon aan de gezapige Europese middenklasse mogen verkopen.

Lees deze column van Jonathan Holslag verder op De Morgen

Woede over coup Juncker rond handelsverdrag CETA

De SP is ‘woedend’ dat de Europese Commissie de nationale parlementen buitenspel wil zetten bij het Europese vrijhandelsverdrag met Canada, CETA. Minister Lilianne Ploumen (Handel) is ontstemd en uit onder meer Duitsland klinken ook kritische geluiden.

Volgens SP-Europarlementariër Anne-Marie Mineur is het verdrag ’te ingrijpend’ om de inbreng van de Tweede Kamer te negeren. Het kabinet meent dat verscheidene onderdelen van CETA onder de bevoegdheden van de lidstaten vallen, zegt Ploumen. Zij gaat proberen haar Europese collega’s aan haar kant te krijgen.

Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker komt volgende week met een voorstel om ratificatie van het verdrag in handen te leggen van het Europees Parlement en een meerderheid van de handelsministers van de EU-landen.

Door de nationale parlementen te passeren, kan het geen onderwerp van een referendum worden. In Nederland is al een initiatief gaande voor een referendum over CETA en Amerikaanse evenknie TTIP (TEKEN HIER!), het voorgenomen handelsverdrag met de VS.

In meer landen leeft kritiek. In Duitsland is woensdag bijvoorbeeld door tegenstanders van het verdrag nog een aantal grote protestdemonstraties aangekondigd. Die moeten in september plaatsvinden en de organisatie zegt meer dan 100 duizend deelnemers te verwachten.

Lees verder op de Volkskrant

Neoliberalisme heeft extremistisch-nationalisme opgeroepen

Door de noden van grote delen van de bevolking stelselmatig te negeren, heeft de zittende beleidselite de tegenkrachten opgeroepen die nu overal de beschaafde naoorlogse democratische consensus op de proef stellen.

De komende deglobalisering’. Onder die titel schreef ik hier op 4 augustus 2009 een column – een klein jaar na het uitbreken van de kredietcrisis die, vanwege het politieke onvermogen om het bancaire gezwel dat zich na drie decennia neoliberale doordrijverij had ontwikkeld te temmen, daarna steeds meer de interne Europese harmonie is gaan ontwrichten. En toen moest de vluchtelingencrisis nog komen.

Kort samengevat: de globalisering roept tegenkrachten op die politiek steeds sterker worden omdat de blijde boodschap van de globaliseringsprofeten dat iedereen van open grenzen beter wordt, met reden steeds minder wordt geloofd. Het aantal verliezers van de globalisering, of het aantal mensen dat bang is binnenkort tot de verliezers te gaan behoren, is intussen zodanig toegenomen dat hun boosheid electorale orkaankracht heeft bereikt, in Europa én Amerika.

Xenofobe extremistisch-nationalistische partijen zijn in veel EU-lidstaten aan de winnende hand – na (in chronologische volgorde) Denemarken, Nederland, Frankrijk, Hongarije, Zweden, Polen en Duitsland nu ook in Oostenrijk. De politieke instabiliteit, waartoe dit leidt, herinnert aan de jaren dertig.

Centraal thema binnen het kiezersverzet vormt het verlies aan zekerheid, zowel sociaal-economisch als sociaal-cultureel, omdat de prijs voor mondiale grenzeloosheid – minder salaris en meer migranten – niet in de villawijken, maar in de volkswijken wordt betaald. Alleen al een blik op de electorale plattegrond van Wenen maakt het politieke gevolg daarvan duidelijk: de keuze voor Hofer of Van der Bellen is sterk gekoppeld aan een welvaartskloof.

Die electorale orkaan kon iedereen daarmee zien aankomen, maar de voortekenen ervan zijn lang genegeerd, omdat de globaliseringswinnaars er geen financieel baat bij hadden om die voortekenen te zien en dus in een kosmopolitische roes bleven verkeren.

Kern van het probleem: het is op zich best plausibel dat door de globalisering het totale BNP gestegen is, maar dit vrij abstracte, in zekere zin oncontroleerbare en onmeetbare gegeven staat tegenover het zeer concrete verlies van banen onder lager opgeleiden als gevolg van wereldwijde concurrentie. Die maakt het voor de directeur mogelijk een Amerikaans hoog salaris te claimen, terwijl hij tegen de monteur kan zeggen dat hij het met een Albanees laag salaris moet doen.

Dat geldt dus ook voor het TTIP.

Lees deze column van Thomas van der Dunk verder op de Volkskrant

Vaarwel democratie, hallo CETA?

In een echte democratie hebben parlementen het laatste woord over alle omvangrijke beslissingen. Dat lijkt echter niet het geval te zijn als het aankomt op handelsakkoorden: een clausule in CETA biedt ruimte om grote delen ervan (waaronder de gevreesde investeringsbescherming ISDS) van kracht te laten worden zonder voorafgaande toestemming door een parlement.

Op dit moment zijn bestuurders in heel Europa in alle stilte de implementatie van CETA via deze achterdeur aan het voorbereiden, wat het mogelijk maakt om CETA te laten ratificeren door de Europese Raad zonder tussenkomst van Europese Parlementen. Deze achterdeur werd onlangs volledig democratisch genoemd door het Duitse ministerie van economische zaken.

Dacht je dat het niet erger kon worden? Hou je vast: één zin op pagina 228 van de overeenkomst, bepaalt dat EU-lidstaten drie jaar lang bij de rechter kunnen worden aangeklaagd als zij tegen CETA beslissen. In artikel 30.8 van de CETA-overeenkomst staat dat ISDS-claims kunnen worden ingediend binnen drie jaar na de opschorting of beëindiging van de overeenkomst.

Samengevat: besluitvormers werken momenteel hard aan een voorwaardelijke implementatie van CETA. Dit betekent volgens de Canadese hoofdonderhandelaar Steve Verheul dat waarschijnlijk 95 procent van kracht zal worden als 15 van de 28 EU-lidstaten toestemming geven. Hieronder vallen ook zakelijke rechtbanken, zoals Bernd Lange, voorzitter van de Commissie Internationale Handel van het Europees Parlement heeft toegegeven.
In gewone-mensentaal: zelfs als het Europees Parlement of een nationaal parlement tegen CETA beslist, zal het alsnog geïmplementeerd worden!

Zodra het akkoord voorwaardelijk is geïmplementeerd, kan de overeenkomst voor altijd van kracht blijven, zonder ooit besproken te zijn in een parlement, aangezien er geen deadline zal zijn voor ratificatie door een parlement van de volledige implementatie van het akkoord.

En het wordt nog erger: zelfs als een parlement van een EU-land zou besluiten om CETA af te wijzen, is dat geen geldige reden voor de EU om uit het verdrag te stappen, zoals het wetenschappelijk comité van de Duitse Bundestag bevestigt. Om uit het verdrag te kunnen stappen, is een stemming in de Europese Raad nodig, die niet direct kan worden beïnvloed door lokale parlementen. De democratische beslissing van uw parlement doet daarbij niet terzake.

Lees verder op Stop TTIP en CETA
Teken het EUROPEES burgerinitiatief
Teken het verzoek om een referendum in Nederland over TTIP en CETA

Kamer torpedeert referendum over TTIP!

Vaag. Een referendum over Oekraïne of een parlementaire enquête naar de invoering van de euro, dat is allemaal onzin waar 925 zich niet aan moet verbinden, krijgen we wel eens in de comments of de mail; doe het dan over iets dat wel belangrijk is. Een referendum over TTIP, het verstrekkende handelsverdrag met de VS, dat is pas referendumwaardig! Akkoord, laten we even meegaan in die gedachte.

De Partij voor de Dieren pleit er ook al langer voor, een volksraadpleging over TTIP. Tussen en neus en schaam door druppelt het gerucht binnen dat ons parlement reeds hééft gestemd over een mogelijk referendum. Uitkomst: dat referendum komt er NIET.

Lees verder op 925.nl