Tag: belangenverstrengeling

Deze Oekraïense oligarch rommelt zijn land de EU in (1)

Geplaatst op by 0 reacties

Wie zegt dat het associatieverdrag met Oekraïne de eerste stap is op weg naar een volledig lidmaatschap van de EU, wordt voor gek verklaard. Opvallend genoeg is dat lidmaatschap wel degelijk het einddoel van de meeste prominente lokale politici en zakenmensen, dus wellicht is die gedachte zo gek nog niet.

Maar wat valt er voor ons eigenlijk te halen in dat land? Gaan we ze komkommers verkopen, net als in Griekenland? Nee. In het oosten van het land liggen zieke hoeveelheden schaliegas, waar menig Westers oliebedrijf zijn gretige ogen op heeft laten vallen. Een Cypriotische ondernemer lijkt er echter met de hoofdprijs vandoor te gaan. Als we zijn verhaal volgen, wordt meteen duidelijk wat hier nu eigenlijk echt aan de knikker is.

De MinBuZa van het desbetreffende land liet zich er nog wel zo uitgesproken over uit. Het verdrag met de EU gaat over ‘gedeelde waarden’, niet weinig nobele lokale belangen. Dat mogen we in twijfel trekken. En een Hans van Baalen, liberaal vertegenwoordiger in het Europees parlement was ook duidelijk: er is op korte termijn geen sprake van toetreding van Oekraïne tot de EU, daar is het associatieverdrag niet voor bedoeld.

Toch is een bedrijf als Burisma uit Cyprus een andere mening toegedaan. De directie van deze olieclub zegt helder dat de bedoelingen van Kiev duidelijk zijn, namelijk dat het land wél toetreedt.

Lees dit artikel van Arno Wellens verder op 925 >>>

Rara waarom vindt het Wereld Natuur Fonds EU-natuurbeleid effectief?

Geplaatst op by 0 reacties

We konden gisteren in De Correspondent lezen dat er alle reden is om blij te zijn met het Europese natuurbeleid. Dit beleid blijkt een groot succesverhaal. Kijk maar naar het toegenomen aantal beschermde natuurgebieden, de enorme hoeveelheid wolven in Europa en de bijna twintig procent van het EU-grondgebied die is erkend als ‘beschermde natuur’. Allemaal dankzij de EU. Met zoveel enthousiasme over EU-beleid moet er wel een addertje onder het gras zitten.

De bron van De Correspondent is de directeur van het Nederlandse Wereld Natuur Fonds (WNF). Bij een publieke consultatie van de Europese Commissie meldde het WNF samen met verschillende andere natuurorganisaties dat bijvoorbeeld de ‘vogel en habitatrichtlijn’ heel belangrijk is. Deze EU-richtlijn is ‘zeer geschikt’ om ‘soorten en leefgebieden te beschermen’ en ‘zeer doeltreffend’ om de natuur te beschermen. Het is slechts een voorbeeld uit een langere lijst. Ook melden deze organisaties dat er ‘nog steeds behoefte is’ aan meer EU-wetgeving op natuurgebied.

Als natuurorganisaties massaal zeggen dat EU-beleid zinvol is, heeft het dan zin daaraan te twijfelen?

Het verhaal van de WNF-directeur is een mooi voorbeeld hoe steun voor EU-beleid kan worden verkregen. Niet de Europese Commissie of het Europees Parlement zegt dat het natuurbeleid een succes is, het zijn onafhankelijke maatschappelijke organisaties die dat doen. Voor veel burgers hebben zulke organisaties een belangrijke signaalwerking: “Ik weet niks van milieubeleid, maar zij zullen wel weten wat goed is.”

Maar GeenStijl liet het gisteren al zien: maatschappelijke organisaties kunnen in de EU-context niet zonder meer worden vertrouwd: ze worden vaak deels door de EU betaald. Officieel is de reden dat het bedrijfsleven veel geld heeft om in Brussel te lobbyen en dat maatschappelijke organisaties daarom op een achterstand staan. Daarom steekt de Europese Commissie er geld in. Zo ontstaat ‘een gelijk speelveld’ en kunnen maatschappelijke organisaties volwaardig meepraten in het Brusselse praatcircuit.

Uit het werk van onderzoeker Christopher Snowden blijkt dat verschillende maatschappelijke organisaties niet eens zouden bestaan als ze niet door de Europese Commissie zouden worden gefinancierd. Een groot aantal milieuorganisaties is financieel gedeeltelijk afhankelijk van de Commissie. Wat schetst onze verbazing? Deze gesubsidieerde organisaties lobbyen in Europa voor beleid waar weinig maatschappelijke steun voor is en waar de Europese Commissie meer steun voor wil: namelijk meer Europese bemoeienis.

Lees dit artikel van Chris Aalberts verder op The Post Online >>>

Who is the Guy representing you?

Geplaatst op by 0 reacties

Guy Verhofstadt, candidate for EU Commission president, sits on the board of a multinational looking to gain from the privatization of water utilities in Greece. It is widely known that many of Greece’s problems with corruption stem from the cosy relationships between politicians and business interests. Yet that some of the EU candidates have similar ties with powerful lobby groups or industries appears to be of little concern.

In the recent televised debate for the Presidency of the European Commission, Ska Keller, the candidate for the European Greens, attacked the lobbyist system that has prevailed in Europe. “It’s the lobbyists who spend millions in influencing lawmakers like many of ourselves,” she said – adding an accent on ‘ourselves’ and a wry smile that could be interpreted as an innuendo for some of the other candidates present. “That needs to stop. And that is a big problem of the EU. We have to hear the voice of the people not the voice of the lobbyists.”

But for Guy Verhofstadt, the candidate for the Liberals, this is not the biggest problem. He said: “You cannot forbid that there are lobbyists, the problem is that from time to time, like we have seen the case in this Commission, there is corruption coming from that. That is the problem. And that we have certainly to fight against, and to make new rules; and we have made new rules in the last parliament to strengthen the fight against corruption, against the lobbyists… It is about who is the guy or the woman representing you and what are the ethics of these politicians…”

So who is the Guy representing you?

Sommige artikelen zijn het echt waard om nog eens teruggelezen te worden

Wel of niet lunchen met bankiers?

Geplaatst op by 0 reacties

Drie jaar geleden heb ik mij ingeschreven bij een bekend sprekersbureau. Op verzoek van het bureau zelf overigens; zo gaat dat als je met je smoel op tv komt. Dat heeft mij sindsdien een slordige tienduizend euro opgeleverd.

Meestal waren het banken die mij uitnodigden, soms vermogensbeheerders, een enkele keer een verzekeraar. Mijn rol was steevast die van bankbasher. Niet dat het er iets toe deed: mijn naam diende slechts om de eigen ruimdenkendheid te etaleren.

Twee weken geleden heb ik me uitgeschreven. Aanleiding was een blog van Ada Colau, de lijsttrekker van de progressieve coalitie die afgelopen zondag de verkiezingen in Barcelona won. Onder de titel ‘Wel of niet lunchen met bankiers’ beschrijft zij hoe ze sinds haar lijsttrekkerschap wordt benaderd om te lunchen met prominente Spaanse bankiers die haar onder het genot van een goed glas wijn de bancaire kant van het verhaal willen laten zien.

Colau legt in haar blog haarfijn uit waarom zij dit soort uitnodigingen mijdt als de pest. Wie buiten het oog van pers en kiezers contacten onderhoudt met banken maakt een parodie van het democratische mandaat dat de kiezer de politicus heeft gegeven. Absolute transparantie is het wapen waarmee Barcelona en Comú, het platform dat Colau vertegenwoordigt, de democratische rot van vriendjespolitiek, draaideuren, lobbyen, omkopen en fraude te lijf gaat.

Democratie bestaat bij de gratie van twee basisnormen: scheiding der machten en externe controle door pers en wetenschap om de integriteit van het besluitvormingsproces te waarborgen. Veel babbelen we over het eerste: politici die zich bemoeien met zaken die nog onder de rechter zijn; fractiediscipline die het dualisme tussen parlement en kabinet schaadt; een te politieke rol voor de Eerste Kamer die het politieke primaat uitholt – gretig storten wij ons op dit soort quasi-staatsrechtelijke zaken.

Angstvallig zwijgen we over het tweede: journalisten die schnabbelen als dagvoorzitter; het ontbreken van een (verplicht) lobbyregister in Brussel en Den Haag; een niet-openbaar ledenbestand van Nieuwspoort, het Haagse debatcentrum waar ‘journalisten, overheid en belangenbehartigers zo graag de wegen kruisen’, zoals de website eufemistisch zegt; freelancers die journalistieke producties afwisselen met goed betaald pr-werk voor derden; politici die hun netwerk verzilveren door zich te verhuren aan banken, bedrijven en lobbyisten; redacteuren die van de ene op de andere dag opduiken als voorlichter of als perschef van de premier.

Lees deze column van Ewald Engelen verder op de Groene Amsterdammer >>>

Brusselse baantjesjagers opgespoord

Geplaatst op by 0 reacties

Er is dankzij lobbywaakhond Corporate Europe Observatory nu een website waar je direct kunt zien wat bijvoorbeeld oud-Commissievoorzitter Barroso, of zijn toenmalige rechterhand Reding op dit moment aan het doen zijn. En wat blijkt: de banencarrousel draait op volle toeren.

Dankzij hun netwerk in de zakenwereld hoeven Brusselse eurofielen niet bang te zijn om zonder werk te komen zitten. Mogelijke belangenverstrengeling wordt maar matig gecontroleerd. Daarom gaan we er als transparantienetwerk in het Europees Parlement hard tegenaan om deze ‘draaideuren’ tussen politiek en bedrijfsleven aan te pakken.

Barroso claimt dat al zijn werk voor het World Economic Forum (het evenement dat jaarlijks in Davos wordt gehouden en waar de ‘beau monde’ van industrie en politiek elkaar zien) en de ‘European Business Summit’ onbetaald is. Toch illustreert het hoe verweven deze ex-voorzitter van de Europese Commissie altijd is geweest met de grote bedrijven. Zijn rechterhand Vivianne Reding maakt het nog bonter: ze is Europarlementariër geworden, maar denkt voldoende tijd over te hebben voor haar lidmaatschap van de raden van bestuur van de bedrijven Nyrstar en Agfa-Gevaert. De belangenverstrengeling ligt er hier natuurlijk duimendik bovenop.

De lijst met voorbeelden is lang, veel te lang.

Lees verder op de weblog van Dennis de Jong

‘Onafhankelijk’ bestaat niet in de financiële sector

Geplaatst op by 0 reacties

Het is hommeles bij de AFM. De toezichthouder die moet toezien op het gedrag op financiële markten heeft zelf problemen met zijn gedrag. Of beter: de raad van toezicht van de toezichthouder heeft dat.

U weet wel: dubbele petten, belangenverstrengeling, gedoe met bijbanen en vooral geen gedragsregels en protocollen voor hoe daarmee om te gaan. Het probleem speelde al langer en mondde begin september dit jaar uit in een verzoek aan minister Dijsselbloem om een onafhankelijk rapport.

Dat ligt er nu en liegt er niet om. Nee, er is geen sprake van fraude maar wel van ‘slordigheden’ bij het melden van bijbanen en beleggingen. Ook is er ‘onvoldoende afstand’ tot instellingen die onder toezicht staan bij de AFM. De raad van toezicht heeft geen code waaraan gedrag of integriteit van de toezichthouders kan worden ­afgemeten. Er is geen protocol aan de hand waarvan kan worden beoordeeld welke nevenfuncties wel en welke niet zijn toegestaan. En er is geen rol ­ingeruimd voor externe toetsing. Oftewel, men klooide maar wat aan en dacht dat men, vanwege jarenlange ervaring, boven iedere twijfel verheven was.

Zes jaar na een crisis die mede te wijten was aan laks toezicht is dat natuurlijk onverteerbaar. Burgers hebben recht op bescherming tegen een sector die ondanks lippendienst aan klantenbelang vooral geëquipeerd is om te sturen op eigen targets, bonussen en kwartaalwinsten. En hebben dus baat bij toezichthouders die tegendenken, die de praatjes van de sector niet voor zoete koek slikken en die bancaire deelbelangen niet verwarren met het algemeen belang. Zoals wel het geval was in de twintig jaar voor de crisis – zeg maar het tijdperk Wellink.

Denk maar niet dat de betrokkenen het zelf met deze open deuren eens zijn. In Het Financieele Dagblad van afgelopen maandag sloeg een van hen keihard terug. Onder de kop ‘Financiën misbruikt rapport om greep op AFM te versterken’ wees oud-Fortis-man Joop Feilzer de aantijgingen ongemeen fel van de hand. Zijn uitspraken zijn typerend voor de arrogante hardleersheid van de financiële schaduwelite. Lees maar mee.

Lees deze column van Ewald Engelen verder op De Groene Amsterdammer

Guy Verhofstadt komt uw pensioenpot leegroven

Geplaatst op by 0 reacties

Feit. De belangrijkste geldschieters van Guy zijn drie Belgische adellijke families met een totaalvermogen van €7 miljard. Dat is waar deze bezielde eurofiel de mosterd haalt. En wiens brood men eet…

Er is wat ophef om Guy Verhofstadt, europarlementariër en kandidaatvoorzitter van de EU. Hij schnabbelt teveel bij, is de gedachte. Het echte probleem zit hem vooral in de belangen van degenen die hij dient. Dat levert een stinkende poel van belangenverstrengeling op met ons pensioenstelsel als grootste slachtoffer. Daarbij verbleken die paar grijpstuivers die hij teveel heeft gevangen. We gaan dat vandaag in kaart brengen. Dit complexe old-boys network past helaas niet op een bierviltje, excuus daarvoor. Vult daarom uw koffiemok bij om het vier minuten vol te houden alvorens u verder leest.

Want van welk oud geld is deze Belg dan de sycofant? We beginnen met de familie Saverys. Dit geslacht heeft sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog gestaag gebouwd aan een van de grootste rederijen ter wereld, Exmar. Inmiddels is de vierde generatie in het bedrijf gekomen: naast Verhofstadt hebben ook de zussen Pauline (32) en Ariane Saverys (33) zitting genomen in de RvC. Pappa Nicolas is daar feitelijk de baas. De rijkdom van de familie Saverys bedraagt ongeveer €1,4 miljard. Verhofstadt krijgt hier jaarlijks een tonnetje in guldens.

De allerrijkste Belg is daarentegen Albert Frère, met €4 miljard, verdiend in de handel. Het grootste deel van zijn vermogen zit in de Compagnie Nationale à Portefeuille (CMAP), dat in een reeks andere bedrijven belegt. Direct en indirect heeft hij een behoorlijk belang in het Franse energiebedrijf Suez.

Lees dit ontluisterende verhaal opgetekend door Arno Wellens verder op 925