Paul Polman, de CEO van Unilever, schaamt zich kapot voor zijn salaris. Hij verdiende het afgelopen jaar 8 miljoen euro. ‘Ik schaam me soms voor de hoeveelheid geld die ik verdien’, zei hij eind vorige week tegen een verslaggever van de Washington Post die van verbazing van zijn stoel viel. ‘Ik heb nog nooit zoveel verdiend en ik had ook niet verwacht dat het ooit zou gebeuren.’
Gisteren drong het grote nieuws door tot Nederland en ook daar keek menigeen raar op. De CEO van een van de tien grootste voedsel- en cosmeticaconcerns ter wereld die vindt dat hij te veel verdient? Had Polman de lentekolder in de kop? Zat er iets vreemds in de paddestoelensoep van Knorr?
Acht miljoen ís natuurlijk best veel, maar je hoort daarover uit de mond van CEO’s toch vrij zelden klachten. Die praten liever niet over hun vergoeding en als ze het wel doen vinden ze die meestal in overeenstemming met hun niet geringe capaciteiten, zo niet aan de zuinige kant. Overigens kwamen Polmans woorden niet helemáál als een verrassing: hij en zijn financiële man Jean-Marc Huët weigerden begin dit jaar al een forse loonsverhoging, ondanks heftige druk van hun RvC om die wél te accepteren.
Je kunt zeggen: kunst, als ze mij morgen acht miljoen per jaar gaan betalen zie ik de rest van mijn leven ook af van verdere salarisverhogingen en wil ik voor de bühne ook best toegeven dat sprake is van behoorlijk stevige salariëring. Maar daarmee zou je het signaal van Polman te kort doen. Paul Polman uit Enschede is geen doorsnee-CEO. Althans, niet in alle opzichten. Toen hij in 2009 aantrad, ging hij met een hakbijl door de bestuurslagen van de firma en ontsloeg hij zestig procent van de managers – in lijn met het beeld van de genadeloze alfaman die eindelijk de top van de apenrots heeft bereikt en even een paar piketpaaltjes slaat.