Terwijl in het binnenland wordt gebakkeleid over vermogens-belastingen, worden volgende week in het buitenland maatregelen genomen die de vermogens verder zullen doen ontwaarden. Tenminste, de vermogens van de gewone spaarders, want de 1 procent-top kan zich beter wapenen tegen het gelddrukken van centrale banken. ‘De geldpers’ klinkt vandaag niet modern genoeg, dus spreken we vandaag van ‘Quantitative Easing’ of ‘QE’.
De economische geschiedenisboeken laten weinig aan de verbeelding over omtrent de gevolgen van het gebruik van de geldpers. Het hoofdstuk over ‘John Law’, de Schotse econoom die Frankrijk in de vroege 18de eeuw een dosis ‘QE’ bezorgde, behoort blijkbaar niet meer tot de verplichte kennis van beslissingsnemers vandaag. Er zijn uiteraard verschillen, maar de gelijkenissen met toen zijn treffender. Frankrijk had te kampen met enorme schuldproblemen en een stagnerende economie. In plaats van structurele maatregelen, volgde men de strategie van John Law die een 18de-eeuwse versie van ‘QE’ implementeerde. Dit leidde tot een kortstondige en krachtige heropleving van de economie, maar vervolgens een even snelle en spectaculaire ineenstorting, omdat het papier niet gestoeld was op realiteit maar alleen op onhoudbare beloften.
Maar QE is blijkbaar niet meer te stoppen in Europa. Volgende week, op 22 september, zal ECB-voorzitter Mario Draghi, zich de ‘master of the universe’ kunnen voelen door de nucleaire financiële knop in te drukken, en de geldpers te laten starten in Europa. Net zoals collectieve verdwazing ons plots tot oorlogen drijft, of andere ontsporingen, zo is er vandaag geen enkele reflectie over waar dit experiment start, en hoe het ooit zal stoppen.