Gisteren was het weer zover: de Luxemburger Jean Claude Juncker sprak in Brussel zijn collega’s en de Europese parlementsleden toe en schetste een vergezicht voor de Europese Unie. Dat loog er niet om: sinds de verkiezingswinst van Macron, het herstel van de Frans-Duitse as en het verlies van eurosceptische populistische partijen blaakt Brussel van zelfvertrouwen.
Volgens Juncker zijn de komende zestien maanden beslissend voor de toekomst van Europa. Dat betekent dat er snelle stappen moeten worden gezet in de richting van een defensieunie, een begrotingsunie, een energieunie, een veiligheidsunie, een bankenunie en een kapitaalmarktenunie (ik verzin het niet). Het liefst moet dit alles geregeld zijn vóórdat de Europese burger in mei 2019 opnieuw naar de stembus mag voor Europese parlementsverkiezingen.
Het illustreert zowel de angst voor de kiezer bij het Brusselse establishment, als de gebrekkige democratische inborst van diens hoogste baas.