Hoeveel persconferenties over het oplossen van de eurocrisis heb ik met de jaren gezien, of beter gezegd: doorgeworsteld? Ze zitten vol technische termen over obligaties opkopen, noodfondsen oprichten en toezicht verscherpen. En dat de euro onomkeerbaar is. Heel Belangrijk allemaal. Dat wel. Maar ook een beetje saai.
De persconferentie van vandaag van de Duitse minister van Financiën Wolfgang Schäuble en zijn Griekse ambtsgenoot Yanis Varoufakis was niet Heel Belangrijk. Het gíng echt ergens over. Dit is wat ik zag – en iedereen ziet waarschijnlijk wat anders, dus je moet hem even terugkijken:
Twee mannen naast elkaar. Links Schäuble. Het kan niet Duitser. Zoon van een belastingadviseur. Lid van het grote, rechtse CDU, een partij die woont in de macht. Al tien jaar is Schäuble minister. Hij kent het klappen van de zweep. Een man die tegenslagen kan incasseren. Als hij in 1990 op een verkiezingsavond wordt neergeschoten en zwaargewond raakt, is hij vier weken later alweer aan het werk. Voor altijd in een rolstoel. So be it. “In principe zijn alle mensen gehandicapt. Het voordeel van ons soort gehandicapten is dat wij het weten”, zegt hij een keer in een interview. Verder wil hij het er niet meer over hebben.
Rechts zit Yanis Varoufakis. Hij kan de persconferentie makkelijk in het Engels aan. Al op zijn 17de ging hij naar het Verenigd Koninkrijk om daar te studeren. Niet voor de lol laat hij Griekenland achter zich. Begin jaren 70 is Athene bijzonder explosief en gevaarlijk – met een militaire junta die aan de macht probeert te blijven. Yanis groeit uit tot briljante (en rebelse) wetenschapper. Het politieke spel met al z’n mores en powerplay moet even wennen voor hem zijn. Maar hij heeft er lol in.