De VVD verdedigt haar fiscale regime, die de grote belasting-dieven spaart, maar de kleine bijstandsjoemelaars pakt, altijd met de leuze dat zij opkomt voor ‘de hardwerkende Nederlanders’, schrijft Thomas von der Dunk. ‘Hard werken staat in VVD-kring gelijk aan veel verdienen.’
Bij de Europese verkiezingen ging het volgens Rutte niet om Europa, maar om Nederland. Het belang van Nederland stond voorop. Het was dan ook logisch dat hij de aftrap voor zijn campagne in het Belgische Brasschaat gaf. Het was een mooie titel geweest voor een schelmenroman of een strip-verhaal van Suske en Wiske: Mark bij de belastingontduikers.
Zo kennen we onze VVD weer, die al in de jaren zeventig, in variatie op de voornamen van haar drie beeldbepalende kopstukken Hans Wiegel, Harm van Riel en Haya van Someren, bekend stond als de partij van de drie H’s: halen, hebben en houden.
Van de nieuwe grote H, Hans van Baalen, konden we op 28 april ook al in De Volkskrant vernemen dat het in Europa vooral om de vrije markt draaide, die geen strobreed in de weg mag worden gelegd. Vrijheid tot vrijhandel gereduceerd – zie het eenzijdige Europa-wensenlijstje van Rutte deze week en de ongelimiteerde steun voor het superakkoord met de VS.
Met onbeperkt handeldrijven met de autocratische Saoedi’s heeft Van Baalen, die wij recent nog zo kolderiek op een plein in Kiev als de Grote Vrijheidsstrijder zagen poseren, namelijk weinig problemen. Ik heb weinig met Wilders’ puur uit provocatiebehoefte voorvloeiende stickeractie op, maar dat hier de nodige westerse hypocrisie wordt blootgelegd, valt niet te ontkennen. Met name in VVD-kring komt het vele vreten voor de moraal.