Syriza maakt einde aan Brusselse illusies.
In het zuiden van Europa worden verkiezingen gewonnen met de belofte dat de economie niet verder kapot bezuinigd moet worden, in het noorden dat er geen cent meer naar de Grieken gaat. De tweede belofte zal nu even onhoudbaar blijken als vanuit Brussel maandenlang op bezwerende toon over de eerste is beweerd. De Griekse electorale volksopstand, die zondag in een nog grotere overwinning voor de klassiek-linkse partij Syriza heeft geresulteerd dan verwacht, zal spoedig aan alle illusies van Rutte en Merkel daaromtrent een hardhandig einde maken.
De lichte koerswijziging die de nieuwe Europese commissie – met aanzienlijk minder neoliberale dogmatici in haar gelederen dan de vorige – al had ingezet, zal er slechts verder door worden versterkt. Dit ongetwijfeld tot groot verdriet van de VVD, die daarmee een toenemend geloofwaardigheidsprobleem zal krijgen en binnenkort ingeval van een Brexit ook nog een belangrijke bondgenoot kan verliezen, maar dat behoort niet tot de grootste zorgen van de Grieken.
Laat ik eerlijk zijn: als Griek zou ik uiteraard ook Syriza hebben gestemd.
Enerzijds om verlost te raken van een oude elite van corrupte politici, die het land met decennia wanbeleid en bedrog de afgrond in hebben geholpen, ondertussen hun eigen belangen niet vergetend. De in het noorden als brave uitvoerder van de trojka-dictaten geliefde Samaras stamde uit zo’n geprivilegieerde oligarchenfamilie. Van dat wanbeleid hebben overigens de Noordeuropese banken fors geprofiteerd: met het mee-redden van Griekenland redde Nederland zo ook mede de eigen banken met ons spaargeld van de ondergang.
En anderzijds, omdat de prijs van al die veelgeroemde ‘hervormingen’ vrijwel uitsluitend door de gewone bevolking is betaald: waar multimiljoenen verdienende Griekse reders nog steeds grondwettelijk van belasting zijn vrijgesteld (als ze niet al vanuit de belastingparadijzen Nederland en Luxemburg met leuke extra fiscale ontsnappingsroutes worden gefaciliteerd), betalen leraren, politiemensen, verplegers etcetera. het financiële gelag.
Lees deze column van Thomas van der Dunk verder op The Post Online