In een aantal interviews die de directeur van de Franse Nationale Bank, Christian Noyer de afgelopen weken heeft gegeven, is hij van mening dat een devaluatie van de Euro geen verkeerd idee zou zijn.
De Euro die momenteel rond de 1.38 zweeft zou volgens Noyer naar een niveau van 1.15 tot 1.30 dollar ten opzichte van 1 euro moeten devalueren, om daarmee de economie op gang te brengen. Indirect geeft Noyer hiermee gedeeltelijk toe datgene dat wij en velen met ons al jaren schrijven, namelijk dat de euro in feite een hinderpaal vormt om economieën van noodlijdende landen zoals ook Frankrijk weer te stabiliseren. Overigens een principe dat iedere eerste jaar student economie al kent.
Maar de beweegreden van Noyer zijn in feite van geheel andere aard. Om te beginnen is hij als president directeur van de Franse Nationale Staatsbank in feite een collega van b.v. onze Klaas Knot. En daarmee zit hij ook in de raad van bestuur van de Europese Centrale Bank (ECB). En daar Frankrijk ondanks zijn economische malaise toch nog steeds tot de 2 grootste economieën behoort van Europa en de Euro zone, kan het land wel enig gewicht in de schaal leggen als het gaat om welke koers de euro dient te varen. Noyer kon zonder kloppen bij Mario Draghi binnen stappen . En daar komt de ontknoping : De Franse politiek en dan met name de Franse president Francois Hollande en zijn premier Manuel Valls zitten volop in de problemen.
Het aantal lijken in de kast die zij aantroffen toen de rechtse president Nicolas Sarkozy 2 jaar gelden in de race om het presidentschap werd verslagen, schijnt maar niet te willen eindigen. Het Franse volk mort, de populariteit van Hollande is de laagste van die een Franse president sinds de 2e wereldoorlog had ( rond de 17% ) en met de door Valls aangekondigde bezuinigingen van 50 miljard euro in de komende jaren staat Frankrijk zwaar weer te wachten. En zoals gewoonlijk als de politiek de zaak geheel uit de hand heeft laten lopen, zijn niet de politici diegenen die moeten boeten, door ze eens een tijdje te laten boeten voor wanbeleid, maar is het de Franse burger, die direct en indirect net als overigens de Nederlandse burgers tal van lastenverzwaringen voor de kiezen krijgt.
Dit betekent dat Parijs naar noodhulp zoekt waarmee de bevolking zoet gehouden kan worden. De Franse industrie, toch al nooit de meest competitieve laat het op veel fronten afweten, dus wat is er niet mooiers te bedenken dan te zeggen wij moeten meer exporteren, daar verdienen wij meer geld mee, maar ja, de euro is te duur, dus lukt dat niet.