Tag: politieke elite

De ombudsmannenklucht staat voor wat er mis is met Nederland

Geplaatst op by 0 reacties

De ombudsmannenklucht is een pars pro toto voor wat er mis is met Nederland. Toondoof, zelfgenoegzaam, geprivilegieerd en immer wegduikend voor lastige burgers en journalisten in die vervloekte auto met chauffeur van ze. Waar hebben we het eerder gezien?

Mij schieten onmiddellijk de beelden van Louise Gunning in het Maagdenhuis van vorig jaar door het hoofd. Hetzelfde gekrenkte ongeloof over onderdanen die het wagen terug te praten. Het verschil tussen ‘dit is mijn gebouw’, ‘dit is mijn persoonlijke beslissing’ en ‘ze kunnen toch cake eten’ is verwaarloosbaar. Alledrie leggen in een simpel zinnetje de afgronddiepe kloof bloot, die gaapt tussen elite en demos.

Hofcultuur is het eerste woord dat bij me opkomt. Je merkt het meteen als je de square mile van het Binnenhof op loopt. Iedereen in diezelfde malle, te krappe jasjes. Allemaal een blauwe of rode stropdas met dubbele windsor. Allemaal diezelfde puntschoentjes. Allemaal die Gooise ‘r’. Allemaal wit. Allemaal academisch geschoold. Allemaal behorend tot de tien procent. Allemaal voor TTIP. Allemaal voor meer Europa. Allemaal babbelend over kenniseconomie, smart cities, start-ups en big data. En allemaal aanschurkend tegen de volgende ring van macht, met Torentje en Malietoren in het centrum, waar de Saurons van de Lage Landen huizen.

Gettocultuur is bij nader inzien een beter woord. Hooghartig neerkijkend op de xenofobe oprispingen van het hoi polloi bezondigt de bestuurlijke kaste zich aan precies hetzelfde. Pak praat met pak. Das met das. Puntschoen met puntschoen. En net als in de krochten van het internet weerklinkt in het getto van de bestuurlijke kaste alleen het eigen kleine gelijk. In onze zogenaamde open samenleving is de bandbreedte van geaccepteerde meningen namelijk angstwekkend smal. Wie onwelgevallige geluiden produceert wordt trefzeker buitengesloten. Alles wat met de kwast van ‘populisme’, ‘euroscepsis’ of ‘antiglobalisering’ kan worden geschilderd, verdwijnt in het politieke knekelhuis.

Lees deze column van Ewald Engelen verder op de Groene

De exploitatie van het populisme

Geplaatst op by 0 reacties

Vanuit de diepe schemering van zijn politieke carrière probeerde ‘crimefighter’ Fred Teeven het van de week nog even: hij noemde George Maat, de patholoog-anatoom die manmoedig zijn eigen eerherstel had afgedwongen, een „drammerige, linkse hoogleraar die zijn gelijk wil halen”.

Iemand bij de VVD moet die truc bedacht hebben – wanneer je hopeloos nat dreigt te gaan, ga dan gauw even shoppen bij het populistisch levensgevoel. De publieke opinie is een stier – je hebt alleen een rode lap nodig. Links is erg. Een hoogleraar is een intellectueel, nóg erger. En drammers, daar gruwen wij ontspannen VVD’ers van. Arme Ard van der Steur, achtervolgd door die nasty, verbeten George Maat!

Edith Schippers probeerde het bij de vorige verkiezingen, met haar „krachten” die tegen haar partij zouden samenspannen. Deze week deed Melanie Schultz van Haegen, die de Nederlandse kust onderhands wilde prijsgeven aan de vastgoedsector en bakzeil haalde, alsof de tegenstanders haar plan moedwillig verkeerd hadden begrepen. Nu moest ze haar voorstel intrekken, terwijl ze juist, echt waar, aan de kant van de klagers stond: „Ik hou van de kust zoals die is: mooi en leeg.”

Ooit werkte het. Inmiddels is er maar één kracht die werkelijk tegen de VVD samenspant. Dat is de tijdgeest.

Lees deze column van Bas Heijne verder op het NRC

How ‘vision’ messed up Europe

Geplaatst op by 0 reacties

Today the European project consists of trying to digest the euro.

One gloomy February evening in 1998 I was writing the FT’s currency market report. Nothing had happened that day, and I was 150 words short. In desperation, I leafed through the pile of bank faxes buried under the fax machine. I found one from Goldman Sachs that quoted their economist Jim O’Neill savaging the humble Greek drachma. O’Neill was the god of the currency market so I stuck his pronouncements at the end of my column and went home. The lowest-paid journalist in the building didn’t stay late.

Like most people in the market, I then forgot the drachma again. But, some days later, I noticed that it was under sustained attack. The Greek central bank blamed my article. The attacks continued. One Friday that March, Greece suddenly decided to join the European Exchange Rate Mechanism — the entry gate to the euro. Traders were astonished. True, recent Greek official economic stats had shown mysterious improvements but Greece still met none of the criteria for joining the currency. Regardless, in 2001 Greece joined. I sometimes imagine the headline over my obituary: “Helped get Greece into euro.”

Lees verder op The Financial Times >>>

Griekse puinhoop vooral door elites

Geplaatst op by 0 reacties

Leon de Winter heeft een fantastische column geschreven in de De Telegraaf van vandaag. Een aantal citaten:

De euro zou Brussel controle geven over de begrotingen van de lidstaten, en daarmee zou Brussel een echte federatie gaan leiden. De nieuwe munt werd dus uit politieke motieven ingevoerd.

Dit Europese avontuur kon niet op een democratische manier tot stand komen, en dat weten de elites. Oorspronkelijk gedreven door de gedachte dat op Europees grondgebied geen oorlog meer gevoerd mocht worden, is het avontuur van de EU gekaapt door machtsmannetjes. De federatie die de EU inmiddels is, is een elitair wangedrocht dat alleen kan bestaan door een autoritair centrum dat in achterkamertjes plannen maakt en ze ongeacht de mening van de burgers afdwingt.

Elke EU-politicus wist wat er aan de knikker was [met de opgeleukte cijfers van Griekenland bij toetreding, red.], maar de gedachte aan een eenheidsmunt geleid door een centrale Europese bank was zo verleidelijk dat ze wegkeken. En de Grieken namen het ervan. Ze kochten veel leuke dingen in het noorden, zoals Porsches en Mercedessen en Miele-koelkastjes, en gingen ervan uit dat de rekening nooit zou komen. En die komt ook niet. Wij zullen de schulden van de Grieken moeten ophoesten want de Grieken zullen die bedragen nooit en nimmer bij elkaar krijgen. Maar kijk niet alleen naar die maffe Griekse neomarxistische politici. De ergste types zitten in Brussel, of komen zo nu en dan daar bijeen om de technocraten een handje te helpen.

De Grieken kunnen hun economie niet moderniseren. Natuurlijk, ze produceren meer dan ouzo, olijven en feta, dus ik overdrijf – en toch: wat valt er te moderniseren aan het persen van olie, of het bereiden van feta? Griekenland is geen Nederland, en het linken van de begrotingen en de economieën van die twee landen via een euro is ronduit misdadig. Schuldig daaraan zijn de Haagse en Brusselse elites.

Zo functioneert de EU, de Europese volksautonomie die na eeuwen van bloedige oorlogen is ontstaan, is door een groep van enkele duizenden mensen in de toppen van de Europese politieke partijen weggevaagd en vervangen door een stille autocratie. Die kans hebben ze omdat we er inderdaad geen zak van begrijpen. We hebben namelijk wat anders te doen. We werken ons allemaal te pletter en daarna vermaken we ons, en dat is gerechtvaardigd. In de tussentijd is Europa in handen gekomen van non-valeurs die een oorlog met Rusland riskeren, de Grieken en andere zuidelijke hebben geholpen niet-inbare schulden op te bouwen, en de crises van de islam tot over de drempel van onze voordeur hebben gebracht.

De eurozone kan alleen bestaan wanneer de noordelijke structureel de zuidelijke financieren. Als we de huidige eurozone in tact laten, zullen we allemaal continu een Spaans of Portugees of Grieks gezin mee-etend aan tafel hebben. Als we dat niet willen, moeten we nu de rekening betalen en de euro van het zuiden losmaken. Vervolgens moet er een andere euro gedrukt worden voor de zuidelijke landen zodat ze hun schulden via devaluaties kunnen saneren.

Lees de hele column op de De Telegraaf van vandaag >>>

Why did Britain’s political class buy into the Tories’ economic fairytale?

Geplaatst op by 0 reacties

Falling wages, savage cuts and sham employment expose the recovery as bogus. Without a new vision we’re heading for social conflict.

The UK economy has been in difficulty since the 2008 financial crisis. Tough spending decisions have been needed to put it on the path to recovery because of the huge budget deficit left behind by the last irresponsible Labour government, showering its supporters with social benefit spending. Thanks to the coalition holding its nerve amid the clamour against cuts, the economy has finally recovered. True, wages have yet to make up the lost ground, but it is at least a “job-rich” recovery, allowing people to stand on their own feet rather than relying on state handouts.

That is the Conservative party’s narrative on the UK economy, and a large proportion of the British voting public has bought into it. They say they trust the Conservatives more than Labour by a big margin when it comes to economic management. And it’s not just the voting public. Even the Labour party has come to subscribe to this narrative and tried to match, if not outdo, the Conservatives in pledging continued austerity. The trouble is that when you hold it up to the light this narrative is so full of holes it looks like a piece of Swiss cheese.

Lees dit artikel door Ha-Yoon Chang verder op The Guardian