Eindspel Griekenland nadert ontknoping

Deze week moet er een akkoord liggen tussen Griekenland en zijn schuldeisers – de Europese instituten en het IMF – anders is het land eind deze maand failliet. Velen verwijten de Grieken ‘luiheid’ en het niet willen nakomen van afspraken. Tijd voor enige nuancering.

Al maandenlang steggelen de hoofdrolspelers in het Griekse drama over de vraag wat er moet gebeuren om de problemen in het land op te lossen. De Europese instituten – onder aanvoering van de Duitse bondskanselier Merkel – eisen dat de Grieken hervormen; de Griekse regering van premier Alexis Tsipras en minister van Financiën Yanis Varoufakis wil geen verdere afbraak van de Griekse economie met een ernstig aangetaste koopkracht van de burger. Zij willen dat met name de verdere verschraling van de pensioenen wordt stopgezet, dat het lage btw-tarief op elektriciteit en medicijnen gehandhaafd blijft en dat er niet verder getornd wordt aan het minimumloon. De posities liggen mijlenver uit elkaar, een compromis lijkt voorlopig nog niet in zicht.

Toch begint de tijd te dringen en is een compromis nodig om te voorkomen dat Griekenland failliet gaat. Het land heeft tijd gekocht met het uitstellen van een aflossing van 300 miljoen euro aan het IMF door die te bundelen met een andere aflossing aan het IMF, later deze maand. Maar de spanning loopt op, overal: van de financiële markten tot Washington, zoals blijkt uit het ‘advies’ van de Amerikaanse president Obama – tijdens de G-7 top afgelopen weekend – aan Merkel om Griekenland koste wat het kost ‘in de euro te houden’.

Ofschoon de VS het omwille van de politiek publiekelijk niet te hard van de daken zal schreeuwen wil het dat Griekenland lid blijft van de NAVO en de EU. Dit wil de VS om geopolitieke redenen en daarom mag Griekenland de eurozone niet verlaten [dat zou namelijk ook een vertrek uit de EU betekenen, JW.]. De Amerikanen hebben makkelijk praten: de rekening van het handhaven van Griekenland in de eurozone komt op het bordje van de (Noord-)Europese belastingbetaler terecht, want vriend en vijand zijn het erover eens, dat het landje aan de Egeïsche zee nimmer zijn gigantische schuldenberg kan terugbetalen. Ook al hervormen ze tot sint-juttemis.

Een Grexit wordt dus om politieke redenen verboden door Uncle Sam. Dat brengt me op de rol die het Internationale Monetaire Fonds (IMF) speelt in dit Griekse drama. Hierbij wil ik graag verwijzen naar een vernietigend artikel in The Telegraph van de bekende financieel journalist Ambrose Evans-Pritchard van 5 juni jongstleden. Hierin stelt hij dat het IMF een serieus geloofwaardigheidsprobleem heeft. Het IMF wordt geacht landen te helpen bij hun financiële problemen, maar vijf jaar eurocrises hebben geleerd, dat het doel niet was om het land te redden, maar de (Noord-)Europese banken en de euro als gemeenschapsmunt.

Eerder al verzetten verschillende IMF-mensen zich tegen deze onaanvaardbare politieke rol van het IMF, zoals ik ook in mijn boek Het Eurobedrog heb laten zien. Maar het Fonds – onder leiding van de in eigen land van fraude verdachte Française Christine Lagarde – is gezwicht voor de politieke druk uit Brussel en – vermoedelijk – ook Washington en is doorgegaan met het redden van banken en het Europese monetaire politieke prestigeproject, de euro.

Lees dit artikel van Jean Wanningen verder op Follow The Money >>>

Het IMF luidt nog net niet de noodklok

Het Internationale Monetaire Fonds (IMF) constateert in haar halfjaarrapport dat de risico’s in het wereldwijde financiële systeem sinds oktober 2014 niet zijn afgenomen, maar juist zijn toegenomen.

De risico’s in het wereldwijde financiële systeem zijn sinds oktober vorig jaar niet afgenomen, maar toegenomen. Erger nog, die risico’s hebben zich ook verspreid over andere sectoren dan alleen de bancaire. Met deze alarmerende boodschap kwam het IMF deze maand in haar Global Financial Stability Report, dat tweemaal per jaar wordt uitgebracht. Dat is een niet mis te verstane boodschap, die opvallend genoeg opvallend weinig weerklank kreeg in de vaderlandse pers, waar verhalen over een aantrekkende economische groei de boventoon voeren.

Maar volgens het IMF is er helemaal geen reden tot juichen, maar eerder reden voor grote bezorgdheid. Het rapport verwoordt het aldus:

‘The current report finds that, despite an improvement in economic prospects in some key advanced economies, new challenges to global financial stability have arisen. The global financial system is being buffeted by a series of changes, including lower oil prices and, in some cases, diverging growth patterns and monetary policies.’

Ondanks lichte verbeteringen in de economieën van enkele ontwikkelde landen zijn er talloze ‘uitdagingen’ bij gekomen.

Het algehele beeld dat het IMF in haar halfjaarrapport heeft geschetst is somberstemmend. Ruim zeven jaar na het begin van de financiële crisis is de financiële sector nog altijd niet stabiel en doemen er ook nog eens allerhande geopolitieke risico’s op aan de horizon. En de financiële elite heeft geen idee waar het heen gaat.

Lees het hele artikel van Jean Wanningen verder op Follow the Money

Herstel eurozone blijft zwak en risico op nieuwe terugval blijft bestaan

Het economische herstel in de eurozone is nog altijd matig, waardoor de werkloosheid de komende jaren hoog blijft en het risico op een nieuwe terugval blijft bestaan. Dat stelt het Internationaal Monetair Fonds (IMF) in een maandag gepubliceerd rapport over de eurozone.

Het IMF wijst erop dat de bestedingen en investeringen in de eurozone laag blijven, omdat consumenten, bedrijven en banken bezig zijn hun financiële positie te versterken. Daarbij zijn de financiële markten nog altijd versplinterd, waardoor er grote verschillen bestaan tussen de rentes die moeten worden betaald in Noord- en Zuid-Europa.

Het IMF verwacht dat de economie van de eurozone dit jaar met iets meer dan 1 procent groeit en volgend jaar 1,5 procent groter wordt. In de jaren daarna blijft de groei volgens het fonds rond dat niveau hangen. De werkloosheid daalt vanaf dit jaar licht, maar blijft voorlopig hoog. Zonder verdere hervormingen dreigt de economie in de eurolanden over enkele jaren te stagneren, waarschuwt het IMF.

Lees verder op Nu

IMF uit kritiek op Stabiliteits- en Groei Pact

Het IMF heeft recent flinke kritiek geuit op het Stabiliteits- en Groei Pact beleid voor de eurozone.

Dit Pact regelt een aantal economische afspraken waaraan eurozonelanden moeten voldoen teneinde de waardevastheid van de munt te garanderen. Het bekende criterium van maximaal 3% begrotingstekort en de norm van maximaal 60% staatsschuldquote zijn onderdelen van dit Pact. Het IMF stelde echter in haar jaarlijkse bijeenkomst, die zij met elke contributant heeft, dat:

“… it has become excessively complicated with multiple objectives and targets. Compliance with fiscal targets has been poor, reflecting in part weak enforcement mechanisms. And there is a worry that the framework discourages public investment.”

Het IMF stelt vast dat dit Pact niet werkt voor de eurozone. Niet verwonderlijk, gelet op de grote verschillen tussen de economieën van de lidstaten, zoals wij van DDS Finance al zo vaak hebben herhaald. Vreemd genoeg stelt het IMF niet dat een streng bezuinigingsbeleid ook slecht is voor de private sector, maar het is in elk geval winst dat het IMF kritiek heeft op de blinde regelzucht van de eurotechnocraten van de Commissie, die teveel bevolkt wordt door mensen die nog nooit in de ‘echte’ maatschappij hebben gewerkt, maar hun hele leven ondergedompeld zijn geworden in het warme bad van met belastinggeld betaalde overheidsbanen.

Lees dit artikel van Jean Wanningen verder op De Dagelijkse Standaard

IMF en ECB 2 handen op 1 eurobuik?

Het wordt steeds gekker in euroland. Bij de ECB dreigt een roulerend leden lidmaatschap en het IMF wil haar beproefde aanpak van schuldenlanden ‘heroverwegen’.

Deze ontwikkelingen stemmen mij niet bijster vrolijk, de euro lobby is nog sterker dan ik gedacht (en gehoopt) had. Laten we eens beginnen met dat IMF. Wat betekent dat bericht eigenlijk?

Volgens de Financial Times, die zich baseert op interne documenten van het IMF, onderzoekt het fonds thans mogelijkheden om ‘anders’ om te gaan met de schuldenlast van landen die financiële steun nodig hebben. Voorbeelden van die aanpak uit het recente monetaire verleden, zoals de valutacrises in Zuid-Korea, Mexico,Thailand en Brazilië, hebben aangetoond, dat dergelijke crises met succes en relatief snel opgelost kunnen worden. De beproefde IMF-aanpak bestaat uit een combinatie van de volgende maatregelen:

1. monetaire devaluatie van de nationale munt;
2. publieke en private hervormingen;
3. besparingen;
4. waar noodzakelijk, afboeking van staatsschulden tot een draagbaar niveau.

Lees dit artikel van Jean Wanningen verder op de Dagelijkse Standaard

IMF heroverweegt aanpak schulden

Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) kijkt naar mogelijkheden om anders om te gaan met de schuldlast van landen die financiële steun nodig hebben.

Dat meldt de Britse krant Financial Times op basis van documenten van het fonds.

Momenteel kan het IMF alleen steun verlenen als de schuldenlast van een land op termijn houdbaar wordt geacht. Dat betekent dat het fonds alleen kredieten kan verstrekken zonder iets aan de schuldenlast te doen of door eerst schuldeisers hun uitstaande leningen (deels) te laten afschrijven, zodat de last houdbaar wordt. Als middenweg zou het IMF nu kijken naar de mogelijkheid om looptijden van bestaande leningen van een land te verlengen als er twijfels zijn over de houdbaarheid van de schuld.

Lees verder op RTL Nieuws

IMF chief says banks haven’t changed since financial crisis

The head of the International Monetary Fund has warned that a persistent violation of ethics among bankers and rising inequality pose a major threat to growth and financial stability.

Christine Lagarde told an audience in London that six years on from the deep financial crisis that engulfed the global economy, banks were resisting reform and still too focused on excessive risk taking to secure their bonuses at the expense of public trust.

She said: “The behaviour of the financial sector has not changed fundamentally in a number of dimensions since the crisis. While some changes in behaviour are taking place, these are not deep or broad enough. The industry still prizes short-term profit over long-term prudence, today’s bonus over tomorrow’s relationship.

“Some prominent firms have even been mired in scandals that violate the most basic ethical norms – Libor and foreign exchange rigging, money laundering, illegal foreclosure.”

Lagarde warned the too-big-to-fail problem among some of the world’s largest financial institutions was still unresolved and remained a major source of systematic risk, with implicit subsidies of $70bn (£42bn) in the US, and up to $300bn in the eurozone.

In a speech littered with quotations from Winston Churchill to Pope Francis and Oscar Wilde, Lagarde said international progress to reform the financial system was too slow.

Lees verder op The Guardian

EU officials plotted IMF attack to bring rebellious Italy to its knees

The revelations about EMU skulduggery are coming thick and fast. Tim Geithner recounts in his book ‘Stress Test: Reflections on Financial Crises’ just how far the EU elites are willing to go to save the euro, even if it means toppling elected leaders and eviscerating Europe’s sovereign parliaments.

The former US Treasury Secretary says that EU officials approached him in the white heat of the EMU crisis in November 2011 with a plan to overthrow Silvio Berlusconi, Italy’s elected leader. “They wanted us to refuse to back IMF loans to Italy as long as he refused to go,” he writes.

Geithner told them this was unthinkable. The US could not misuse the machinery of the IMF to settle political disputes in this way. “We can’t have his blood on our hands”.

This concurs with we knew at the time about the backroom manoeuvres, and the action in the bond markets.

It is a constitutional scandal of the first order. These officials decided for themselves that the sanctity of monetary union entitled them to overrule the parliamentary process, that means justify the end. It is the definition of a monetary dictatorship.

Lees deze column van Ambrose Evans-Pritchard verder op The Telegraph