Tag: frans timmermans

De sentimentaliteit van Frans Timmermans is een daad van agressie

Geplaatst op by 0 reacties

Met één oog dicht, uit zelfbescherming, kijk ik naar een korte toespraak van Frans Timmermans in het Europees Parlement deze week ter bevordering van meer draagvlak voor vluchtelingen.

De toespraak is van hetzelfde kaliber als die hij hield na de MH17 ramp, of van de mierzoete epistels die hij achterlaat op Facebook en onlangs nog in de krant. Zijn gezicht kijkt ernstig, zijn stem is vol emotie, zijn gebaren bijna smekend, of: profetisch. Ja, dat is het, profetisch. De stilte in de zaal is een kracht in zichzelf en de golf waarop Timmermans surft.

Wat de profeet verkoopt is (niet erg geloofwaardige) emotie, daarover kunnen we het denk ik eens zijn. Niks mis met een beetje emotie, maar hier is het veel meer dan dat. Hij spreekt over de vluchtelingen in Zweden, die -blijkbaar- nog te weinig als mensen worden gezien. ‘Ze zijn geen nummers, geen objecten!’ roept hij uit. ‘Het zijn mensen zoals jij en ik, die een toekomst willen, die een toekomst voor hun kinderen willen!’ De Zweedse voetballer Zlatan Ibrahimović wordt er bij gehaald. Hij drukt dus op de bal-bier-bewondering knop, ik zucht. Ik wissel van oog, kijk naar die koele ernst en hoor: ‘Ook Zlatan is met zijn ouders de Balkan ontvlucht twintig jaar geleden en nú is hij een trotse Zweed. En Zweden is trots op hem’. Hij wil dat iedere vluchteling zoals Zlatan kan worden. Schouders eronder, kom op nou.

Timmermans gedraagt zich als een begrafenisstoet waar iedereen netjes voor stilstaat op de weg, zodat hij voorbij kan rijden. Je toont als voorbijganger respect, ook al is de dode een onbekende voor je. Het geeft dan blijkbaar niet dat hij liegt (Zlatan is gewoon vijfendertig jaar geleden in Malmö, Zweden geboren). Het geeft blijkbaar ook niet dat hij uitsluitend een beroep doet op de traanbuizen van toehoorders om zo, op autoritaire wijze, goede intenties te verheffen boven de complexe werkelijkheid. Het geeft blijkbaar niet dat in zíjn happy ending de vluchtelingen zullen blijven. Wat rechtvaardigt al deze openlijke ‘slordigheden’ en harde leugens eigenlijk? Want Timmermans mag dan een begrafenisstoet zijn, ligt er eigenlijk wel een kist in de lijkwagen?

Ik doe allebei mijn ogen weer open. Sentimentaliteit kent veel onschuldige vormen, zoals die van porseleinen engeltjes in de vensterbank en bombastische ballads van Adele, maar in het politieke debat, en tot waar die reikt, is sentimentaliteit vooral een middel om de geadresseerde toehoorder zijn waardigheid af te pakken en machteloos te maken, doelbewust. Hoe grotesker de bewijsdrang en hoe diepgevoeliger Timmermans miljoenen vluchtelingen en andere slachtoffers onder zijn hoede neemt, hoe makkelijker het is om te liegen en de boel te bedisselen. Niemand weerspreekt zulke barmhartigheid. Dit zeg ik al jaren: politieke correctheid is een aflaat.

Daarom wordt groot menselijk leed -aangespoelde kinderen, ontheemde volken- voortdurend geprojecteerd op de fortuinlijke anderen, die uit angst om voor harteloos en onmenselijk te worden uitgemaakt (hoe zou dat nou komen) elk rationeel en redelijk (tegen)argument meteen uit handen laat vallen. Niet alleen omdat ze te slap zijn, sentimentaliteit vernedert degenen waarop een humanitair beroep wordt gedaan. ‘Eet het wereldleed uit mijn hand of anders ontmenselijk ik jou’. Dat is -binnen de context van een politiek bestel- een zuivere daad van agressie.

Sentimentalisten, zoals Timmermans (maar ook Tony Blair beheerste de kunst der manipulatie, en Sylvana in zekere zin, en zelfs moeder Theresa) gebruiken het leed van (treurig genoeg) buitenstaanders, zieken en gemarginaliseerden om de eigen bevolking of kring van mensen te manipuleren en te bewegen tot het marginaliseren van zichzelf. Dat geeft macht. Schuld en schaamte over ons eigen, welvarende, onverdiende lot moeten verhullen dat politici ons helemaal niets te bieden hebben en ons niet op een waardige manier behandelen (de vluchtelingen ook niet for that matter). Want dan zouden ze onze zorgen serieus nemen en ons niet voor islamofoben uitmaken. Zo kan het ook gebeuren dat weeshuizen in Afrika kinderen laten ontvoeren om erin te stoppen, zodat het geld blijft komen. Die wreedheid en corruptie wordt door voornamelijk Westerse, sentimentele verlangens in stand gehouden. Sentiment is een middel om wreedheid te maskeren. Eigenlijk vallen ze met elkaar samen.

Lees deze column van Sietske Bergsma verder op Jalta

Timmermans wil tachtig wetsvoorstellen schrappen

Geplaatst op by 0 reacties

De Europese Commissie wil volgend jaar tachtig reeds ingediende wetsvoorstellen schrappen. Die zijn volgens Europees Commissaris Timmermans (Betere Wetgeving) overbodig, stuiten op weerstand in de lidstaten of sporen niet met de prioriteiten (banen, groei) van de Commissie.

Milieugroeperingen reageren kritisch omdat voorstellen voor betere luchtkwaliteit en hergebruik van grondstoffen het slachtoffer zijn van Timmermans snoeidrift.

De Commissie presenteert haar werkprogramma 2015 volgende week woensdag, maar een concept lekte donderdag uit. Naast tachtig voorstellen die van tafel moeten, komt de Commissie met 23 nieuwe initiatieven. Het gaat onder meer om het eerder gelanceerde Europese Investeringsplan van 315 miljard euro en suggesties om het economisch en financieel beleid van de eurolanden verder op elkaar af te stemmen.

In de introductie bij het werkprogram benadrukt Timmermans dat deze Commissie een breuk met het verleden wil: ‘We willen andere dingen doen en de dingen anders doen.’ Om het vertrouwen van de burger terug te winnen, moet de EU leveren waar de burger om vraagt. Voor de Commissie betekent dat ook: snoeien in de ruim vierhonderd liggende wetsvoorstellen.

Opvallend is het schrappen van een voorstel om de luchtkwaliteit te verbeteren (minder fijnstof). De Commissie belooft op termijn met iets anders te komen, maar laat in het midden met wat. Ook wil ze een reeks wetsvoorstellen intrekken die het hergebruik van afval stimuleren en de stort van rest-afval verminderen. Volgens Timmermans zijn de lidstaten dermate verdeeld over deze plannen dat een akkoord niet haalbaar is.

Dat laatste noemt GroenLinks-europarlementariër Eickhout ‘een grove leugen’. Hij wijst erop dat de afvalplannen pas medio dit jaar zijn ingediend door de vorige Commissie. ‘Het Europees Parlement heeft er nog niet eens over gesproken en ondanks de korte tijd zijn elf lidstaten het er al mee eens. Timmermans liegt als hij zegt dat een akkoord onhaalbaar is. Laat hem de moed hebben om te zeggen: ik vind die ecologische plannen gewoon onzin.’

Lees dit artikel van Marc Peperkoorn verder op de Volkskrant

Brussel vs Timmermans: 1-0

Geplaatst op by 0 reacties

Referendum EU Associatieverdrag Oekraïne

Door Jelte Wiersma

Frans Timmermans is vermalen door Brusselse logica over plastic zakjes en heeft zijn eerste strijd tegen Brusselse regels verloren. De logica van de Europese Unie leidt namelijk altijd tot meer regels.

De op zaterdag 1 november aangetreden Timmermans vond een door de vorige Europese Commissie voorgesteld plastic zakjesverbod een tekenend voorbeeld van doorgeslagen bemoeienis. En dus wilde hij er vanaf. Landen kunnen als ze willen immers zelf wel een verbod afkondigen.

Maar zo werkt het niet. Het Europees Parlement – groot voorstander van een verbod – sloot maandag een overeenkomst met de verantwoordelijke ministers van de 28 Unie-landen om stapsgewijs tot een vermindering van de productie en verkoop van zakjes te komen.

Onder meer Frankrijk en Oostenrijk willen nationaal een verbod invoeren maar vrezen dat niet te kunnen doen wegens Europese regels. Er is immers, deels althans, één Europese economische ruimte. Dat betekent één speelveld voor producten, die aan dezelfde eisen moeten voldoen én vrij verhandelbaar zijn.

Een plastic zakjesproducent zou een zaak kunnen aanspannen en die komt dan uiteindelijk bij het Europees Hof voor Justitie in Luxemburg. Dat Hof heeft een traditie van het zo Europees mogelijk uitleggen van politieke afspraken tussen de Unie-landen. De zorg van Frankrijk en Oostenrijk is dan ook gerechtvaardigd.

Landen die van de zakjes af willen, zijn daarom genoodzaakt op Unie-niveau afspraken te maken. En dat gebeurde ondanks Timmermans’ verzet dan ook.

Lees verder op Elsevier >>>

Europa heeft geen achteruit

Geplaatst op by 0 reacties

Bij stevige ondervragers stel ik me wat anders voor dan de Europarlementariërs.

Het was veel Frans Timmermans deze week. Ik beperk me tot zijn ondervraging, drie uur lang in het Europarlement. Hij pakte ze allemaal in, hook, line and sinker zou Timmermans zeggen. Je hoorde meteen dat wij dat in Den Haag ook zouden moeten doen, aanstaande bewindslieden stevig ondervragen. Was het stevig? Ik kreeg de rillingen van zijn geschmier met die talen. Maar het werkte en daar gaat het om in de politiek. Examen gehaald.

In zijn verklaring vooraf zei Timmermans dat we deze weken getuige waren van de Europese democratie op zijn best. Dit was immers de eerste Europese Commissie die helemaal geboren was in het Europarlement. Een paar maanden geleden was dezelfde Timmermans aanzienlijk minder opgetogen, nadat het Europees Parlement met zijn Spitzenkandidaten de regeringsleiders schaakmat had gezet. Toen bromde hij in de Kamer dat we achteraf maar eens moesten bezien of het een goed idee was geweest. Nu hebben we volgens de beste Europese tradities een voldongen feit en is de commissaris blij. Paris vaut bien une messe, zou Timmermans zeggen.

De verhoren lieten weer zien wat een raar ding het Europarlement is. Geen fractiediscipline, geen ideologische samenhang. De vragenstellers kregen een minuut, voor een ongericht spervuur aan kwesties. Timmermans kwam geen moment in de problemen. Ze applaudisseren er zelfs voor een mooi antwoord, wat een raar soort medeplichtigheid oplevert. Samen voor Europa. Bij stevig ondervragen stel ik me wat anders voor.

Timmermans heeft twee belangrijke onderwerpen, waken over fundamentele rechten en subsidiariteit. Dat wil zeggen, minder regels als het enigszins kan. De spanning tussen die twee taken werd door geen Europarlementariër opgemerkt. Want hoe verhoudt de altijd opspelende aandrang tot méér rechten zich tot beperking van de regelgeving? Sophie in ’t Veld (D66) vroeg streng wat Timmermans dacht te worden, het schoothondje van de regeringen of de kampioen van de burgerrechten?

De kampioen uiteraard, zoals hij ook vol vuur tegemoet kwam aan de Roemeense die razendsnel alle vormen van discriminatie opsomde waartegen de commissaris zich dient te keren, te weten sekse, kleur, etnische of sociale achtergrond, religie, taal, geloof, handicap dan wel seksuele oriëntatie. Het rechtenverhaal staat kortom als een huis.

Timmermans’ pleidooi voor minder regels stak daarbij bleekjes af. Ja, bakkers moeten ongestoord door allerlei voorschriften hun brood kunnen bakken. En waarom moeten kappers overal in Europa spekzolen dragen om niet uit te glijden, vroeg de aanstaande commissaris. Dat kunnen de lidstaten toch wel regelen? Maar de vragenstelster, ook niet gek, had haar kapperspleidooi in termen van fundamentele rechten gegoten – het recht op een veilige arbeidsplaats.

Daar kon je zien hoe tegen de voorwaartse stuwing van Europa nauwelijks kruid is gewassen. Het parlement wil altijd meer, meer budget, meer mensenrechten, meer sociaal Europa. De andere kant van die medaille is het Europa van de vrije markt. Het Europa van de werkgevers is het Europa van het gelijke speelveld. Werkgevers willen minder regels, maar ook dat moet centraal geregeld worden. Minder regels is ook meer Europa.

Tegenwoordig is de officiële boodschap dat de politiek het kiezersvolk heeft begrepen. Het federale Europa komt er niet. Er zijn rode lijnen, oranje en gele kaarten om de regelzucht binnen de perken te houden. Maar wat zo helder bleek in die drie uur met Timmermans is dat er helemaal geen woorden zijn voor minder Europa. Nederland heeft een lijstje gemaakt van 54 stupide maatregelen die we willen terugdraaien. Europees geld voor fruit op school bijvoorbeeld, en dan is er uiteraard het domme flesje olijfolie met Europees keurmerk op tafel. Maar een mechaniek om een serieuze stap terug te doen, dat is er helemaal niet. Europa heeft geen achteruit.

Lees deze column van Martin Sommer verder op de Volkskrant

IS en Timmermans’ selectieve emoties

Geplaatst op by 0 reacties

Als antwoord op de bezorgdheid van het parlement over de afslachting van christenen in Irak door ISIS, bedacht Frans Timmermans een dooddoener. Een formule die moest afleiden van martelingen en onthoofdingen. Uw minister meldde dat Bagdad geen christenen vervolgt. De Iraakse grondwet beschermt ze. Basta.

Wat een doorzichtig cynisme. Alsof je op een strand gelaten staat te oreren dat op zee het zeerecht geldt, terwijl voor je ogen zwemmers door haaien worden vermorzeld.

Het is in Irak inmiddels zo gruwelijk, dat sommige verdreven Yezidi hun wegkwijnende kinderen zelf doden om hen het geweld van ISIS te besparen. Wanhoopsdaden die we niet kunnen beoordelen met onze vertrouwde, in welvaart en veiligheid gekoesterde moraal. Ze behoren tot de zwartste bladzijdes van de wereldgeschiedenis en, afgrijselijk genoeg, tot het heden. Maar Timmermans heeft ineens geen tekst.

Kort geleden stond de PvdA’er nog nabestaanden van inzittenden van MH17 te omhelzen – geraakt, leek het. Was dat echt of vals, vraag je je nu af, door zijn stilte over de uitroeiing van christenen. Hoe ook terug te kijken op de speech die Timmermans over MH17 bij de Verenigde Naties hield? Die was belangrijk. Niet om het emotionele gehalte. Elke politicus kan emotie tonen en emotie leidt lang niet altijd tot nuchtere oplossingen. De speech was belangrijk om de retorische truc die aangaf welke geestelijke ramp de mensheid met terreurdaden mee treft. Wat zei hij precies? ’Tot mijn sterfdag zal ik niet begrijpen waarom het zo lang duurde voordat de reddingswerkers toestemming kregen hun moeilijke werk te doen (…).’ Uit alle harten gegrepen. Maar als politiek statement klopt het niet. Want natuurlijk kan een zichzelf respecterende minister van Buitenlandse Zaken begrijpen hoe rebellen in Oost-Oekraïne huishouden. Welke tribale driften er heersen in dat wetteloze domein van warlords die niets om mensenlevens geven. Natuurlijk begrijpt de ervaren politicus Timmermans de bedorven logica van Poetins tuig.

Maar bij de VN maakte hij duidelijk dat hij die logica niet wil accepteren – als mens met een hart. Daarmee trok Timmermans een grens tussen het behapbare en het onvergeeflijke. Tussen wat tot keiharde diplomatie behoort en de barbaarse schaamteloosheid van terroristen, waar geen beschaafd land zich raad mee weet.

Omdat hij dat onderscheid kent, is het kwalijk dat hij niet eenzelfde humane vertwijfeling toont nu ISIS christenen en moslims vermoordt, om fascistische waanidealen die ook bij adepten in de EU aftrek vinden.

Lees deze column van Nausicaa Marbe verder op De Telegraaf

Uit de oude doos: Kritiek Medvedev op bezoek ministers demonstratie Kiev

Geplaatst op by 0 reacties

De Russische premier Dmitri Medvedev heeft zich kritisch uitgelaten over het bezoek van Europese ministers aan de protestbeweging in Kiev. Ook minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans bevond zich gisteren tussen de demonstranten.

In een televisie-interview zei Medvedev dat het voor buitenlandse politici prima is om Oekraïense leiders van de oppositie te ontmoeten, ‘maar deelnemen aan dergelijke evenementen is, neem me niet kwalijk, heel simpel: inmenging in binnenlandse aangelegenheden.’

De Duitse minister van buitenlandse zaken Guido Westerwelle liep woensdag met oppositieleiders over het Onafhankelijkheidsplein in Kiev, waar massale protestacties plaatsvinden tegen president Viktor Janoekovitsj. Hij besloot vorige week geen handtekening te zetten onder een associatieverdrag met de Europese Unie, terwijl de actievoerders pleiten voor meer toenadering.

‘Om de leiders en de oppositie te spreken is prima – heel normaal’, zei Medvedev. ‘Maar ze gaan rechtstreeks naar het hart van politieke gebeurtenissen, naar een demonstratie die wordt uitgevoerd in strijd met de bestaande overheidsregels voor demonstraties. Ik vraag me af hoe onze Duitse partners zich zouden voelen als de Russische minister van buitenlandse zaken naar een menigte toe zou gaan die zich tegen de Duitse regels in heeft verzameld. Ik denk niet dat ze dit zouden zien als een vriendelijke, correcte keuze.’

Lees verder op Trouw >>>