Aanvankelijk heerste er scepsis toen blog GeenStijl aankondigde lezers op pad te sturen om bij het stemmentellen aanwezig te zijn. Onder andere politicoloog André Krouwel noemde de telling van GeenStijl „niet representatief”. Maar de blog zit het dichtst bij de uitslag, dichter dan Maurice de Hond en Ipsos.
Tag: ep2014
Definitieve uitslag #GeenPeil: Vijf zetels D66
Definitieve uitslag! (Klik pica voor groot) GeenPeil peilt meet & weet dat de zetelverdeling voor de Europese Verkiezingen als volgt is, met tussen haakjes bij sommige partijen een klein voorbehoud voor 1 zeteltje + of –
| D66: | 5 |
| CDA: | 4 (of 3) |
| PVV: | 3 (of 4) |
| PvdA: | 3 |
| VVD: | 3 |
| SP: | 3 (of 2) |
| CU/SGP: | 2 |
| GL: | 2 |
| PvdD: | 1 |
| 50+ | 0 (of 1) |
Stemmenverdeling per gemeente? Tuurlijk. Check onze HOLY FUK WAT VET DEZE KLIKKAART (lol @ Urk & Rucphen). En dan de cijfers. Oh, de indrukwekkende cijfers. Van de 2245 Stijlloze Stemmentellers die zich hadden aangemeld, zijn er 1378 naar een stembureau gegaan om stemmen te tellen. Onze eigen opkomst lag daarmee op 61,4% – bijna twee keer de opkomst voor de Europese verkiezingen en tien keer (!) de opkomst van De Hond. 91 inzendingen waren om diverse redenen onbruikbaar. Blijft over: 1287 stembureaus, waar tezamen een ontzagwekkend totaal van 664.316 stemmen werd geteld en meegewogen in onze rekenmodellen. Bij een verkiezingsopkomst van 35% betekent dit dat GeenPeil bijna 15% (oftewel 1/6 deel) van alle kiesgerechtigden die de gang naar de stembus maakten in kaart heeft gebracht. Dat is een cijfer waar de term ‘een ongekend aantal’ voor is uitgevonden, en waar krabbelaars als De Hond geen brood van lusten. Nog een keer 3,5 uur genieten van de #GeenPeil liveshow? HIERRR kijk je ‘m terug. Na de breek de Stijlloze Dekkingskaart van Nederland. Qua bereik kan zelfs KPN daar nog een puntje aan zuigen.
NEXIT is enige optie
De voorstanders van de EU vallen uiteen in twee categoriën. Aan de ene kant heb je de ‘federalisten’, aan de andere kant heb je de ‘realisten’ of ‘gematigden’.
Aan de kant van de ‘federalisten’ heb je mensen als Guy Verhofstadt, Jean Claude Juncker en Martin Schulz. Zij willen toe naar een ‘United States of Europe’; een Europese staat, compleet met ministers die een regering vormen, een president en een leger. Aan de kant van de ‘realisten’ of ‘gematigden’ staan de mensen die niet willen aanvaarden dat er gekozen zou moeten worden tussen ontmanteling of grote sprong voorwaarts. We vinden hen terug bij VVD, PvdA en CDA, op de universiteit, in de toplagen van ministeries, in de hoofdredacties van kranten en discussieprogramma’s. Pragmatisch te werk gaan, zonder ‘vergezichten’, zoals Mark Rutte het zegt. Hoe breed de groep van ‘gematigde voorstanders’ ook is: hun standpunt is onmogelijk. Ze dromen van iets dat in de werkelijkheid niet kan bestaan.
Je kunt geen monetaire unie hebben zonder politieke unie, omdat door de gedeelde munt wanbeleid centraal moet worden bijgestuurd. De euro dwingt tot Europese begrotingsdiscipline, en daarmee tot een Europese minister van Financiën die alle plannen moet kunnen afkeuren waar grote bedragen mee zijn gemoeid – bijvoorbeeld rondom hypotheekrenteaftrek, zorgstelsel, pensioenen of participatie in een vredesmissie. De bankenunie waarover gesproken wordt dwingt tot Europese depositogaranties – dus tot collectief risico dragen – en op termijn tot harmonisatie van de verschillende nationale faillissementswetten.
Ondertussen maakt het verschil in rentes waarmee landen moeten lenen op de kapitaalmarkt euro-obligaties wenselijk. Dat betekent dat Brussel een eigen begroting kan gaan maken. En geld, opgehaald via de uitgifte van die obligaties, kan gaan spenderen, zonder dat nationale parlementen daar nog iets over te zeggen hebben. Een Europese federale staat is dan een feit.
De euro mag niet de enige waarde in deze EU zijn
Europese landen moeten samen andere waarden voor ogen hebben dan de euro, betogen Marianne Thieme en Anja Hazekamp van de Partij voor de Dieren.
Wanneer politici pleiten voor verdergaande integratie van de EU, voeren ze vaak aan dat we een gemeenschap van gedeelde waarden zijn. Maar wát die gemeenschappelijke waarden zijn, blijft doorgaans onbenoemd. In de aanloop naar de Europese verkiezingen is er alle aanleiding de veronderstelde gemeenschappelijke waarden in kaart te brengen. Het heeft er alle schijn van dat de enige gedeelde waarde die binnen de EU vooropstaat de euro is. In de woorden van werkgeversvoorman Bernard Wientjes: “In Europa gaat het om de economie, niets meer en niets minder.”
Geen ander samenwerkingsverband van staten kent zulke grote verschillen als de EU. In België wordt per hoofd van de bevolking jaarlijks 9000 euro uitgegeven aan sociale voorzieningen, in Bulgarije 714 euro.
In Nederland is het minimumloon ruim achtmaal zo hoog als in Bulgarije, waardoor Bulgaarse vrachtwagenchauffeurs nu voor 1,60 euro per uur op Nederlandse trucks rijden.
De pensioenopbouw in de Europese lidstaten verschilt hemelsbreed en de machtsafstandsindex waarin de omgang tussen werkgevers en werknemers gemeten wordt, vertoont eveneens enorme verschillen. Waar de grondslag van Europa het waarborgen van vrede en veiligheid zou moeten zijn, leiden deze verschillen en het keurslijf van de gemeenschappelijke munt tot spanningen die een gevaar voor vrede en veiligheid kunnen vormen.
Rutte hoopt op economisch wonder
In een interview met Nu.nl zegt de minister-president van Nederland, dat hij gelooft in een economisch wonder in Europa.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar op het optimisme van onze premier valt het nodige af te dingen voor wie naar de feiten kijkt. De werkloosheid staat op recordhoogte en loopt nog op en van reële economische groei is nauwelijks sprake. We mogen blij zijn als we dit jaar op een klein plusje uitkomen, en zelfs dat is in mijn ogen rijkelijk optimistisch. Zo niet voor Mark Rutte, hij gelooft in een heus ‘Wirtschafstwunder’:
“Als je een Wirtschaftswunder kan laten zien, en dat kan in Europa, dan zal je zien dat mensen weer achter Europa gaan staan.”
Dit soort tautologische redeneringen doen mij denken aan ‘als het regent, dan worden de straten nat’. Maar als je er zelf niet in gelooft, wie doet het dan wel, zal de premier bij zichzelf gedacht hebben. Ook Rutte heeft het consequent over ‘Europa’ waar hij EU bedoelt. In het interview kenschetste hij Brussel als ‘een regelneef’ in plaats van als een ‘banenmachine’, die zich minder moet bemoeien met zaken die ook, of zelfs beter, op nationaal niveau afgehandeld kunnen worden. En hij sprak zijn vertrouwen uit dat ‘Europa’ weer (?) gezien kan worden als de ‘superunie’ waar ‘we’ trots op kunnen zijn. Hoezo ‘weer’? En wie bedoelt Rutte met ‘we’? De meerderheid van het Nederlandse volk heeft het helemaal gehad met deze Schuldenunie. Onze premier doet ons land in de uitverkoop zonder dat hij er wat voor terug krijgt.
Lees deze column van Jean Wanningen verder op De Dagelijkse Standaard
Ons kon niets gebeuren, hoe we ook stemden, we zaten altijd goed
De campagne voor de Europese verkiezingen was al even gaande toen premier Rutte een podium met katheder betrad. De campagne was hem tegengevallen, zei hij. De partijen voerden een schijndebat over een schijntegenstelling. Ze waren of helemaal voor de EU, of helemaal tegen. Alsof er maar twee smaken bestaan.
De campagne voor de Europese verkiezingen was al even gaande toen premier Rutte een podium met katheder betrad. De campagne was hem tegengevallen, zei hij. De partijen voerden een schijndebat over een schijntegenstelling. Ze waren of helemaal voor de EU, of helemaal tegen. Alsof er maar twee smaken bestaan.
Hij keek de zaal in, die met Leidse studenten was gevuld. Hij zag er goed uit, uitgerust en zorgeloos. Hij had het dan ook goed gezien, was handig in een gat gesprongen. Wat duidelijk ontbrak aan het palet keuzemogelijkheden voor de Europese kiezer was een partijleider die geen enkele voorkeur had.
Lees deze column van Peter Middendorp verder op de Volkskrant
Martin Sommer: ‘Ik stem op de Christenunie/SGP’
De Europese Verkiezingen staan voor de deur en op wie moeten we dit jaar stemmen. ‘We stemmen natuurlijk niet op een partij die uit de EU wil; geen gevaarlijke experimenten. Het moet een partij zijn die gevoel heeft voor de historische identiteit van Nederland, en die tegen gesluip is richting politieke unie.’
Waar gaan deze verkiezingen over? Je hoort wel dat de vraag naar meer of minder Europa idioot is; je kiest toch ook niet voor meer of minder gemeente. Toch laat iedereen hierdoor zijn stem bepalen. Van helemaal uit de EU, tot alles over de heg bij Brussel. En het is ook een politieke kwestie – wie is hier de baas? De strijd gaat niet voor niets tussen D66 en PVV – de meer- tegen de minderwillers.
We kunnen het wel over partijprogramma’s willen hebben maar dat lukt niet omdat het Europees Parlement een fantoomparlement blijft. Laten we een onderwerp nemen, die maximaal 5 procent werkloosheid van de PvdA. Je denkt aan een normaal voornemen uit het verkiezingsprogramma. Daar gaan ze voor strijden, dan komt het in een regeerakkoord en vervolgens controleert het parlement of er wat van komt. Niets van dat al. Het begint al met de vaststelling dat ‘Europa’ niet over werkgelegenheid gaat. Dat doen de lidstaten en verder heeft het parlement überhaupt geen recht van initiatief.
Ze kunnen in Straatsburg resoluties aannemen tot ze een ons wegen. Ze mogen Oekraïne het EU-lidmaatschap aanbieden. Maar ook daar gaan ze niet over dus het blijft declamatie-politiek. Een echt parlement als hoogste instantie bepaalt zelf waar het over gaat. Je kunt niet zeggen dat het Europees Parlement geen macht heeft, want het trekt en duwt, schaaft en dreigt. Maar er is geen machtsvorming. Want hoe zit het intussen met die 5 procent? Paul Tang van de PvdA komt zo direct in de sociaal-democratische fractie. Met als machtige medestander de Duitse SPD. Maar die heeft geen maximum werkloosheidspercentage in haar programma.
Europese misleiding
Op station Amsterdam Zuid hangen opvallende posters die gaan over de komende Europese verkiezingen. Ze zijn gemaakt in opdracht van het Europees Parlement. Een van die affiches bevat de tekst “Kies wie Europa leidt”. Een opmerkelijke slogan. Moet ik op 22 mei de leiding van Europa kiezen? Wat of wie is dat? Wordt daarmee het Europees Parlement bedoeld, die tandenloze vergader- en baantjesmachine? Dat kan toch niet waar zijn.
Het Europees Parlement is de club die de ondemocratisch tot stand gekomen EU-wetgeving mag afwijzen, maar dat zelden tot nooit doet. Het is de club die de EU-begroting mag verwerpen, maar dat uiteindelijk nooit doet. Het is de club die de Europese Commissie naar huis mag sturen, maar dat nooit doet. Het Europees Parlement geeft nergens leiding aan. Behalve dan aan het goedkeuren van een onafzienbare stroom aan regels die zijn opgesteld door niet-gekozen Eurocraten. En aan het goedkeuren van onkostendeclaraties van zijn leden.
De verkiezingsposter blijkt onderdeel te zijn van campagnemateriaal gericht op het naar de Europese stembus krijgen van 400 miljoen stemgerechtigde burgers. Ik heb de website van het Europees parlement maar eens geraadpleegd. “Dit keer is het anders” wordt mij daar verzekerd, want het Europees Parlement kiest voor het eerst de voorzitter van de Europese Commissie. Aha.
Dus dat wordt bedoeld met “Kies wie Europa leidt”. Maar het is nog erger. Gesuggereerd wordt dat de Europese burgers zélf door op 22 mei hun stem uit te brengen bepalen wie de Commissievoorzitter wordt. Mijn instinct zegt me dat dit de omgekeerde wereld is.