Rutte hoopt op economisch wonder

In een interview met Nu.nl zegt de minister-president van Nederland, dat hij gelooft in een economisch wonder in Europa.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar op het optimisme van onze premier valt het nodige af te dingen voor wie naar de feiten kijkt. De werkloosheid staat op recordhoogte en loopt nog op en van reële economische groei is nauwelijks sprake. We mogen blij zijn als we dit jaar op een klein plusje uitkomen, en zelfs dat is in mijn ogen rijkelijk optimistisch. Zo niet voor Mark Rutte, hij gelooft in een heus ‘Wirtschafstwunder’:

“Als je een Wirtschaftswunder kan laten zien, en dat kan in Europa, dan zal je zien dat mensen weer achter Europa gaan staan.”

Dit soort tautologische redeneringen doen mij denken aan ‘als het regent, dan worden de straten nat’. Maar als je er zelf niet in gelooft, wie doet het dan wel, zal de premier bij zichzelf gedacht hebben. Ook Rutte heeft het consequent over ‘Europa’ waar hij EU bedoelt. In het interview kenschetste hij Brussel als ‘een regelneef’ in plaats van als een ‘banenmachine’, die zich minder moet bemoeien met zaken die ook, of zelfs beter, op nationaal niveau afgehandeld kunnen worden. En hij sprak zijn vertrouwen uit dat ‘Europa’ weer (?) gezien kan worden als de ‘superunie’ waar ‘we’ trots op kunnen zijn. Hoezo ‘weer’? En wie bedoelt Rutte met ‘we’? De meerderheid van het Nederlandse volk heeft het helemaal gehad met deze Schuldenunie. Onze premier doet ons land in de uitverkoop zonder dat hij er wat voor terug krijgt.

Lees deze column van Jean Wanningen verder op De Dagelijkse Standaard

Crisis is voorbij? Er staat u een catastrofe te wachten

Allerwege hoor je van EU-bewonderaars dat de crisis voorbij is. Misschien voor henzelf, maar niet voor doorsnee burgers en bedrijven.

Bent u oud en geniet u van uw laatste levensepisode, samen met lotgenoten, in een leuk verzorgingstehuis? Dan heeft u pech: u kunt verkassen, terug naar huis. Bent u nog jong, net van school en nog vol idealen? Dan heeft u ook pech: er zijn geen banen voor u en straks ook geen aow of ander pensioen. Bent u in de kracht van uw leven en lekker aan het werk? Dan wordt het tijd om u voor te bereiden op zware tijden: de EU wil uw rechten als werknemer sterk beperken, zodat u makkelijker ontslagen kan worden. Bent u de vijftig al gepasseerd en al jarenlang werkzaam in een mooi middelgroot bedrijf? Dan kunt u ook vrezen voor uw baan, want onder druk van de EU moet alles groot, groter, grootst. Grote kans dat uw bedrijf wordt opgeslokt door een grote multinational. En als u er dán uitvliegt, op uw leeftijd, dan heeft u het ‘prettige’ vooruitzicht om werkloos te blijven tot aan uw dood.

Vindt u dat ik overdrijf met deze voorbeelden? Het is de realiteit van vandaag. Enfin, maar waarom zo zwartgallig? Simpelweg, omdat ik -in tegenstelling tot de Brusselse eurosterren- geen enkel lichtpuntje zie voor de toekomst van de eurozone, waar Nederland momenteel helaas deel van uitmaakt. Ik zal dat in deze column iets meer toelichten.

Allereerst de sterkste schakel van de eurozone, Duitsland. Hoewel de voorzitter van de Europese Raad, de federale Belg Herman van Rompuy, van mening is dat de eurozone zo sterk is als haar zwakste schakel (God bewaar ons, want dat is Griekenland), leek het mij aardig om eens te kijken naar de sterkste schakel van de eurozone. Hoe sterk is die eigenlijk?

Lees dit artikel door Jean Wanningen verder op De Dagelijkse Standaard

Geen harmonisatie maar innovatie!

Het beleid van de EU is er op gericht om alle eurozonelanden een éénvormig economisch model op te leggen. Maar dit planeconomie-denken is de dood in de pot voor economische groei.

Los daarvan creëert het ‘een Europa van meerdere snelheden’. Er gaan zelfs stemmen op om een apart eurozoneparlement in te stellen (dan is men daar meteen van die lastige Farage af). Men maakt de boel dus niet simpeler, maar ingewikkelder. Ook hieruit blijkt, dat de euro de EU verdeelt. Begrotingswaakhond Olli Rehn heeft intussen met een serie goedgekeurde Pacten een arsenaal aan ‘aanbevelingen’, die hij namens de Europese Commissie kan opleggen aan eurozone lidstaten. Indien nodig kan Rehn ons land dwingen om de hypotheekrente aftrek (verder) te verlagen; kan hij afdwingen dat de pensioenpremies worden verhoogd of dat de grens van de pensioengerechtigde leeftijd wordt verhoogd; en kan hij afdwingen dat de arbeidsmarkt ‘hervormd’ wordt. Dat wil zeggen dat een werknemer dan bijvoorbeeld sneller en gemakkelijker ontslagen kan worden (onder het motto van hogere arbeidsmobiliteit). De aanpak van de Brusselse technocraten sorteert echter het omgekeerde economische effect dan wordt beoogd, namelijk, het herstel van economische groei.

Mensen leren slechts moeizaam van het verleden. Het uiteenvallen van de voormalige Sovjet-Unie tekende het falen van een geleide Planeconomie. Toch houdt Brussel vast aan eenzelfde soort denken, zelfs sociaal-democraat Tang pleit voor een algemeen geldende vijf procents werkloosheidsnorm voor alle EU-lidstaten. De idee van die norm komt van Ad Melkert, ja die. Aan hem was door het PvdA-bestuur opdracht gegeven ‘een weg uit de crisis te verzinnen’ en Ad dacht: laat ik eens een werkloosheidsnorm verzinnen. Hoe kom je er op. Waar halen dergelijke mensen deze rare gedachten toch vandaan?

Lees dit artikel door Jean Wanningen verder op De Dagelijkse Standaard

Van een slechte economie naar een echte economie

Ondanks aanhoudende officiële berichten dat het met de Nederlandse economie weer beter gaat merken de meeste burgers juist het tegenovergestelde. Het gaat in werkelijkheid eerder de verkeerde kant op dan de goede.

Het gaat de verkeerde kant op, in ieder geval vanuit het perspectief van gewone burgers die nog dagelijks geconfronteerd worden met een schreeuwend gebrek aan werk, met enorme inkomensdruk, met gestaag afnemend bezit en met opdrogende reserves.

Maar over welke economie hebben we het nu eigenlijk? In toenemende mate is sprake van een tweedeling tussen de officiële economie en de burgereconomie. De economie van de instituties ( banken, bedrijven en bureaucraten) is voorlopig met veel geld gered. De economie van het individu (wonen, werken en winkelen) zit vanwege geldgebrek nog steeds aan de grond en zakt zelfs steeds verder weg. Er moet dringend hervormd worden ten gunste -en dus niet ten laste- van burgers.

Het is echter een misverstand om te denken dat burgers alleen met gratis of goedkoop geld gered kunnen worden, vergelijkbaar met de redding van banken, bedrijven en zelfs complete lidstaten. Een tijdelijke geldinjectie kan helpen om de consumptie weer op gang te brengen, maar er moet meer gebeuren om mensen de controle terug te geven over hun eigen leven en werken. De economie moet weer in handen van mensen komen.

Lees deze column van René Tissen verder op RTLZ