De komende campagnemaanden gaat u, met de zekerheid waarop de dag de nacht volgt, van het partijkartel (VVD, D66, PvdA, CDA, GroenLinks en CU) keer op keer te horen krijgen dat ‘het wel wat minder kan met de EU’ en Nederland geen onderdeel moet worden van een ‘Europese politieke unie’ (wat we trouwens allang zijn). Trap er niet in. De afgelopen decennia hebben deze partijen toen het er bij stemmingen op aan kwam altijd, consistent en keer op keer voor meer en meer Europese integratie gestemd en onze soevereiniteit – die nota bene niet van de volksvertegenwoordiging is maar de bevolking zélf, dat wil zeggen U, toebehoort – te grabbel gegooid. Dit terwijl de Nederlandse bevolking daar overduidelijk en in grote meerderheid tegen is. Dat is gebleken tijdens zowel het referendum van 1 juni 2005 toen de Nederlandse bevolking zich in grote meerderheid uitsprak tegen de Europese grondwet (die er via het Verdrag van Lissabon toch gekomen is) en, op 6 april 2016 tegen het EU-integratieverdrag met de Oekraïne, die er dankzij het partijkartel uiteindelijk ook gewoon kwam. De ruime eurosceptische meerderheid in ons land wordt dus al decennialang niet gehoord en het geleidelijk verdwijnen van ons land in een groot antidemocratisch Europees Imperium gaat maar door.

Hoe is dit mogelijk?

LEES VERDER

Den Haag draait niet langer om u maar om Brussel!

Vijftien jaar geleden, op 1 juni 2005, wees het Nederlandse volk in een raadplegend referendum de voorgestelde Grondwet van de Europese Unie met twee derde meerderheid af. De politieke droom van een Verenigde Staten van Europa die door de traditionele partijen van ons land werd gesteund leed een harde nederlaag. Toch werd op 13 december 2007 het Verdrag van Lissabon getekend dat bijna helemaal overeenkomt met de Grondwet die in Frankrijk en Nederland per referendum was afgewezen.

Op 1 december 2009 trad dit Verdrag in werking. Gestimuleerd door de maatregelen die werden genomen om de financiën van lidstaten als Portugal, Spanje, Italië en Griekenland te saneren en de banken en de euro te redden is de macht van de Unie nog verder toegenomen.

LEES VERDER

Valt het u ook zo op? Dat allerlei instanties steeds meer willen gaan bepalen wat u wel en niet mag denken en zeggen? Dat onwelgevallige meningen worden gekwalificeerd als ‘nepnieuws’, ‘radicaal’ en ‘gevaarlijk’? Dat er voor tegengeluiden niet of nauwelijks plaats is in het maatschappelijk debat? Sterker nog, dat opiniemakers, journalisten en wetenschappers die tegen de dominante stroom inroeien uit de publieke ruimte worden geweerd door ze te ridiculiseren en marginaliseren? En dat er zelfs schaamteloos steeds meer botte censuur wordt toepast? Het is immers vast niet aan uw aandacht ontsnapt dat er, vooral de afgelopen maanden, een enorme zuivering op de sociale media heeft plaatsgevonden. Mensen met een voor het partijkartel en de kartelmedia onwelgevallige mening, inclusief de Amerikaanse president, zijn massaal van Facebook, Twitter, Youtube, LinkedIn en andere platforms verbannen. Maar zonder kritiek kan een vrije samenleving niet bestaan.

LEES VERDER

Zoals u ongetwijfeld gemerkt heeft hebben we besloten in aanloop naar de verkiezingen van 17 maart vol achter Forum voor Democratie te gaan staan. Een van de redenen hiervoor is dat voor ons allebei geslacht, huidskleur en afkomst geen enkele rol speelt. Helaas zijn bijna alle andere politieke partijen slachtoffer geworden van een nieuwe intens racistische ideologie die in de Verenigde Staten tot wasdom is gekomen en vervolgens naar ons land overgewaaid: het ‘diversiteitsracisme’.

Volgens deze ideologie – op basis waarvan mensen op hun afkomst en met name hun huidskleur in plaats van hun individuele kwaliteiten worden beoordeeld – zijn ‘witten’ ‘geprivilegieerd’ en ‘onderdrukken’ ze andere ‘rassen’. Dit alles is precies zo intens racistisch en walgelijk als het in uw oren klinkt. Toch is dit ‘diversiteitsracisme’ in al onze instituten volkomen geaccepteerd geraakt en het sijpelt steeds verder door.

LEES VERDER

U bent wellicht al bekend met de ‘Rutte-doctrine’: door zo weinig mogelijk op papier te zetten wordt de facto voorkomen dat Kamer en pers de regering goed kunnen controleren. Naast deze Rutte-doctrine is er echter nog een veel gevaarlijker wapen ontwikkeld om kritiek in de kiem te smoren: de Ollongren-doctrine. Wat is de Ollongren-doctrine? Een rechtstreekse aanval op de vrijheid van meningsuiting. Hoe? Door, vanuit de rijksoverheid en de media, kritiek stelselmatig te framen als ‘nepnieuws’, ‘desinformatie’, ‘complot denken’, ‘gevaarlijk en extreem’ en een vorm van ‘buitenlandse inmenging’. Daarmee wordt de facto een ‘Ministerie van Waarheid’ opgericht dat bepaalt wat ‘waar en toelaatbaar’ is en wat niet.

Mag de staat bepalen wat burgers voor waar en vals moeten aannemen?

LEES VERDER

Door Prof.(em) Dr. A.Q.C. Tak

De Toeslagenaffaire heeft onze Raad van State verleid tot een wel zeer ongebruikelijke en omvangrijke publieke reactie, bij pen van zijn Voorzitter Afdeling Bestuursrechtspraak. (1) Hij verdedigt daarin dat de Raad van State tot 2019 de Toeslagenwet als dwingend heeft beschouwd en dat bij dwingend recht geen ruimte is voor de menselijke maat op basis van evenredigheid.

De Parlementaire ondervragingscommissie Kinderopvangtoeslag is het daar niet mee eens en spreekt van ernstige schending van rechtsstatelijke beginselen, waarvoor zij ook de bestuursrechtspraak en met name de Raad van State ervan lang geeft. Zij roept alle betrokken instanties op tot reflectie.
Deze oproep voert tot het verweer van Van Ettekoven, die op zijn beurt rechtbanken en rechtswetenschap te weinig tegengas verwijt. Wie heeft gelijk?

LEES VERDER

Door prof.(em) dr. A.Q.C. Tak en dr. ir. Pepijn van Houwelingen

Er is iets grondig mis met de rechtsbescherming in ons land, en met name de Raad van State. Dit ‘koekoeksjong’ moet snel uit zijn zelf gebouwde nest worden gestoten, aldus Pepijn van Houwelingen, lid van het Burgercomité-EU, en Twan Tak, emeritus hoogleraar staatsrecht te Maastricht.

Als puntje bij paaltje komt, wordt de burger door de staat in het algemeen en de Raad van State (RvS) als hoogste bestuursrechter in het bijzonder, in het geheel niet beschermd. Dat heeft de toeslagenaffaire pijnlijk duidelijk gemaakt. Sterker nog, de RvS leek simpelweg ervan uit te gaan dat de Belastingdienst zich correct heeft opgesteld en de schuld dus wel bij de ouders moest liggen.

Hoe is dit mogelijk?

LEES VERDER