Als de voorzitter van de Europese Commissie op de vroege dood van de EU zinspeelt, verwacht ik een ongekend kabaal in kranten en op tv. Zeker omdat het ter ziele gaan van het instituut door hem direct aan de huidige migrantencrisis wordt gelinkt. Toch hebben de woorden van Jean-Claude Juncker eergisteren niets anders dan een verveelde echo in een zee van stilte ontmoet. Het zegt evenveel over de geloofwaardigheid van de commissievoorzitter als over de perceptie van zijn daadkracht. Maar waar ging het over?
Over de spectaculaire ommezwaai van asielparadijs Zweden dat te kennen geeft geen asielmigranten meer te kunnen en willen opvangen (190.000 dit jaar)? Over het feit dat Duitsland donderdag meldde nu al 758.000 asielzoekers te hebben geregistreerd (wat de officiële prognose van 800.000 voor dit jaar tot nattevingerwerk degradeert)? Of was Juncker in paniek geraakt door de voorspelling van zijn eigen commissie dat eind volgend jaar 3 miljoen asielmigranten Europa zullen hebben bereikt?
Niets van dit alles. De EU-voorzitter ging tegen Oost-Europese lidstaten tekeer omdat deze geen ‘solidariteit’ met Duitsland en Zweden betonen door ook asielmigranten op te vangen. Bij volharding, voorspelde hij, ‘zal de EU uiteenvallen’. Juncker heeft in het donker zijn sleutelbos verloren en gaat die liever onder de volgende lantaarnpaal zoeken.
Nog beter: ziehier de hoteleigenaar die terwijl zijn herberg in lichterlaaie staat, tekeergaat tegen zijn ontsnapte klanten omdat ze het licht in hun kamer niet hebben uitgedaan. Want aan de oorzaak van het drama dat veel levens kost en Europa destabiliseert, brandt hij zijn vingers niet.