Er is geen enkele reden om te denken dat het TTIP-verdrag tussen de VS en de EU anders zal zijn dan het TPP-verdrag. De tot nu geheim gehouden tekst van dit verdrag (tussen de VS en landen rond de Stille Oceaan) is openbaar geworden nu het verdrag is ondertekend. De critici blijken het bij het verkeerde eind te hebben: het is veel erger dan ze voorspeld hadden.
Het TTIP-handelsakkoord (Transatlantic Trade and Investment Partnership) tussen de VS en de EU wordt nog steeds onderhandeld. Ondertussen heeft de VS aan zijn andere kustlijn aan de Stille Oceaan zopas een identiek vrijhandelsakkoord afgesloten.
Het TPP-handelsakkoord (Trans Pacific Partnership) omvat 12 landen die samen goed zijn voor 40 procent van de wereldhandel: de VS, Canada, Mexico, Chili, Peru, Nieuw-Zeeland, Australië, Singapore, Brunei, Vietnam en Maleisië. Ook dit akkoord werd in de grootste geheimhouding onderhandeld, dat wil zeggen geheim voor de betrokken bevolking, niet voor de grote bedrijven die met 500 eigen consultants rechtstreeks de teksten van dit verdrag konden schrijven.
Uit het TPP-verdrag blijkt dat het ISDS-mechanisme (Investor State Dispute Settlement) de kern van alles is. Al de rest is bijzaak. Zowat alle vage beloftes die in andere hoofdstukken zijn opgenomen, kunnen (en zullen dus) door de betrokken bedrijven betwist worden in arbitragerechtbanken waarbij nationale wetten (en voor de EU ook de Europese richtlijnen) kunnen opzij geschoven worden als ‘illegale marktverstorende’ mechanismen.
Ook TTIP wordt volledig achter gesloten deuren behandeld. Zelfs de leden van het Europees Parlement krijgen de teksten niet te zien. Onder druk van de publieke opinie heeft de Europese Commissie ermee ingestemd een aangepaste versie van het ISDS-mechanisme voor te stellen (niet ‘op te eisen’) tijdens de volgende onderhandelingsronde.
Het is zo goed als zeker dat de onderhandelaars van de VS een voorstel van de Europese Commissie om ISDS af te zwakken volledig zullen verwerpen. Net als bij het TPP-verdrag is ISDS immers de essentie, de kern waar het echt om draait: de instelling van een mechanisme dat bedrijven het recht geeft om unilateraal democratische wetten naast zich neer te leggen.