Economische groei wordt sinds de tweede wereldoorlog gezien als de oplossing voor vele, zo niet alle, problemen. Politieke programma’s kenmerken zich dan ook door een sterke focus op economische groei. Vanaf de studenten opstanden in de jaren 60 van de vorige eeuw heeft zich een steeds krachtiger trend gemanifesteerd, de individualisering. De individualisering heeft ertoe geleid dat het streven naar welvaart- en welzijnverbetering voor de maatschappij steeds meer is verschoven naar welvaartsverbetering van het individu. Solidariteit is inmiddels als woord uit de mode en politiek incorrect. Het streven naar zelfverrijking is, met steun van de politiek, uitgegroeid tot een brede maatschappelijke stroming.