Dat EU-referendum van Cameron hoeft niet meer

De Conservatieven van de Britse premier Cameron hebben op overtuigende wijze de verkiezingen gewonnen. Cameron beloofde een referendum te houden over het EU-lidmaatschap van zijn land, maar als we ‘forecaster’ Martin Armstrong mogen geloven heeft die belofte geen zin meer.

Het zou een nek-aan-nek race worden, die Britse verkiezingen. Labourleider Ed Milliband versus de zittende premier Cameron. Het werd een fiasco voor Labour: naar verluidt koersen de Conservatieven zelfs af op de absolute meerderheid in het Lagerhuis. Milliband is history.

Interessant is ook wat deze uitslag gaat betekenen voor de verhouding tussen Groot-Brittannië en de EU. Zoals bekend wil Cameron de EU drastisch hervormen en nieuwe afspraken maken over de Britse bijdrage aan het Europese project. Dat wil zeggen: fors minder betalen, terwijl de Britten al een voorkeurspositie hebben bedongen door geen lid te willen worden van de eurozone noch van Schengen. ‘Brussels gets Brexit for breakfast’ kopte de Europese editie van journalistenorganisatie Politico vanochtend.

Door deze onverwacht grote overwinning heeft Cameron nadrukkelijk een kiezersmandaat in handen om de strijd met Brussel hard in te gaan. Zijn belofte om in 2017 een referendum over het EU-lidmaatschap te organiseren indien Brussel onvoldoende over de brug komt tijdens de onderhandelingen over een hervormd ‘Europa’ zal hij dan mogelijk zonder al te veel politiek gedoe kunnen nakomen, al weet je het met die Britten nooit. RTL-verslaggever Hella Hueck vatte het in één beeld samen:

Lees verder op Follow the Money

We kunnen beter stoppen met de euro

Hij is soms weggezet als nar. Hoogleraar economie en SP-wethouder Arjo Klamer roept het al jaren: de euro is een slecht idee. Hij vindt dat Griekenland hem gelijk geeft. Tijd voor een nieuwe economie. En wij Noord-Europeanen moeten de Grieken snel gaan betalen, uit solidariteit.

Arjo Klamer heeft het altijd al gezegd: de euro is geen goed idee. Inmiddels zijn de geldpersen aangezet en hebben de Grieken een kiezersopstand ontketend. We kunnen de euro maar beter opgeven, schreef Klamer een half jaar geleden. Maar kom er maar weer eens vanaf. “De euro is een ideologie geworden.”

Voor het eerst hoorde hij van het plan voor de muntunie in 1990, in de VS, waar hij economie doceerde. Collega’s vroegen hem hoe ze in Europa op het idiote idee waren gekomen om een gemeenschappelijke munt in te voeren. De Europese Unie voldeed bij lange na niet aan de voorwaarden, was hun oordeel. Geen politieke unie, geen gezamenlijk economisch beleid, geen overdracht van belastinginkomsten, geen herverdeling tussen sterke en zwakke regio’s en geen ongehinderde mobiliteit van arbeid.

Terug in Nederland, in 1994, wilde Klamer de discussie voortzetten. Maar hij stuitte op een ‘muur van onbegrip’. Kritiek werd, zegt hij, niet gewaardeerd, politici en ondernemers drukten hem op het hart zijn argumenten voor zich te houden. Dat deed Klamer niet. Met zeventig economen schreef hij begin 1997 een manifest tegen de Europese Monetaire Unie.

Het werd van tafel geveegd. In de zomer van 1997 zag het Stabiliteitspact het licht, de overeenkomst waarin is afgesproken dat eurolanden maximaal 3 procent begrotingstekort mogen hebben en hooguit 60 procent schuld. De kritiek doofde verder uit. Nu hebben negentien landen de euro als betaalmiddel.

In de eerste jaren van de euro dacht Klamer nog wel eens dat de muntunie enigszins functioneerde. Tot het uitbreken van de financiële crisis in 2008. Daarna zag hij zijn bezwaren bevestigd. “De euro is onhoudbaar”, zegt Klamer tijdens een gesprek in het serene, geel bakstenen Dudok-stadhuis van Hilversum, waar hij wethouder voor de SP is. “De munt gaat vallen. We kunnen ons beter bezighouden met wat daarna komt, met nieuwe monetaire stelsels.”

Lees verder op Trouw

The euro is heading for disaster

The final unwinding of the disastrous single currency could give Britain everything it wants from Europe.

As Karl Marx was one of the earliest to point out, economics (though so much less interesting) is far more important than politics.

Marx considered all political events as epiphenomena. He viewed great men as blind instruments of irresistible forces which they themselves could hardly comprehend.

The Marxist vision of society has been disproved many times, always at epic human cost. However, his doctrine that productive forces propel history has stood the test of time – and is invaluable for an understanding of the current predicament of the European Union.

It elegantly explains why European Monetary Union was destined to fail. The state socialists and former communists who invented the euro never got to grips with this aspect of Marxist thought. Only Conservatives with an intelligent appreciation of economics and history – an enlightened congregation that included Margaret Thatcher, Oliver Letwin, Peter Lilley, Tim Congdon, John Redwood, Nicholas Ridley and Alan Walters – grasped that the EMU would collapse under the weight of its own contradictions, and that it was folly to construct a single currency before the political conditions were in place.

Meanwhile the European elite who advocated the euro (British representatives included Michael Heseltine, Peter Mandelson, Tony Blair, Ken Clarke, Nick Clegg and Danny Alexander, at the time only a cadet member of the European political class, so perhaps the chief secretary can be forgiven) ignored all warnings. Indeed, Lord Mandelson is still advocating British membership!

It is impossible to exaggerate the arrogance, the bone-headed stupidity and above all the brutality and callousness of these Europhiles. Their demented attempt to impose a new economic model on an unworkable political structure has already caused untold suffering. At the heart of their project is an audacious attempt to prove the primacy of politics over economics. Bear in mind that it is an experiment for which the European elite personally do not have to pay a price.

Their experiment has caused depression (not recession as inaccurately reported by pro-European journalists at the BBC and elsewhere) across much of Europe.

This is getting worse.

Lees deze column van Peter Oborne verder op The Telegraph

Nederland bereidde zich voor op terugkeer gulden

Nederland had wel degelijk het plan klaar liggen om de gulden weer in te voeren als de eurocrisis volledig uit de hand was gelopen.

“Het is waar dat het ministerie van financiën en de toenmalige regering zich hebben voorbereid, ook op het slechtste scenario”, aldus Dijsselbloem. “We zaten op het dieptepunt van de eurocrisis, waarbij overigens de regeringsleiders, inclusief het Nederlandse kabinet, altijd hebben gezegd: ‘we wilden de eurozone bijeen houden en de euro behouden als eenheidsmunt. Desalniettemin is er ook gekeken naar wat als dat nou niet lukt”, aldus Dijsselbloem.

“Het is zeer terecht en zeer verstandig van de toenmalige regering om daar niet openlijk over te speculeren, omdat het heel veel te maken heeft met vertrouwen. Wanneer bekend zou zijn dat diverse regeringen zich zouden voorbereiden op ‘dit gaat mislukken, dit valt uiteen’, op het hoogtepunt van de crisis, dan creëer je absoluut paniek op financiële markten en lopen beleggers massaal weg. Dat is het laatste dat je wilt, dan draag je bij aan je eigen nederlaag”, aldus Dijsselbloem.

Dijsselbloem ontkent dat de bankbiljetten al klaar lagen.

Lees verder op RTLZ

Onhoudbaar

Commentator Martin Wolf van de Financial Times stelt in zijn pas uitgekomen boek en in interviews dat de euro onhoudbaar is. Zijn uitlatingen baren nogal opzien. Volstrekt onterecht. Alleen een handjevol Europese politici die de waarheid niet onder ogen wil zien, beweert anders.

In deze krant zei de Vlaamse econoom Paul de Grauwe zaterdag hetzelfde. Deze muntunie kán helemaal niet. Tijdens de crisisjaren is het nodige versleuteld aan wat we eufemistisch de weeffouten van de euro noemen. Maar dat bouwwerk is nog niet eens half af.

Het is geen hogere wiskunde, dus ik vermoed dat de Europese beleidsmakers, inclusief onze premier Mark Rutte en Eurogroep-voorzitter Jeroen Dijsselbloem, het zelf ook donders goed weten: een muntunie is alleen te schragen door min of meer gelijkwaardige economieën. Ontbreekt die convergentie (zoals ook in de VS het geval is), dan los je dat op met financiële transfers tussen staten.

In de eurozone zijn:
a) de economieën niet naar elkaar toe gegroeid. Er zijn nog altijd zeer grote verschillen in concurrentiekracht en aanpassing aan de vergrijzing.
b) amper mechanismen om de verschillen financieel op te lossen. We redden eurolanden als ze bijna omvallen, maar structurele transfers van sterk naar zwak zijn er niet.

En we willen ze ook niet. We willen niet dat de Europese Commissie eurolanden dwingt hun economieën te hervormen. En we willen niet dat sterke landen opdraaien voor de sores van zwakke landen. Dat laatste doen we alleen als de hele muntunie in elkaar dreigt te klappen, verder zoeken de Fransen, de Grieken, de Spanjaarden en de Italianen het zelf maar uit.

De beperkte dwingende afspraken die er wél zijn, gaan alleen over begrotingstekorten. De befaamde 3%-norm is zo lomp als wat. Maar we kunnen niet anders dan eraan vasthouden, want het is het dunne lijmlaagje dat de politieke constructie van de euro bijeenhoudt.

Lees deze column van Martin Visser verder op De Telegraaf