Time to wake up

The European project now appears to be defined by the euro which represents probably the biggest single risk to global financial stability in the world today.

Throughout history, alchemists have tried to turn base metals into gold. Unsurprisingly, they always failed. Today, something similar is being tried across the European Union — it is called the Euro.

This is not, however, an experiment whose failures would be insignificant. The Euro represents probably the biggest single risk to global financial stability in the world today. Its problems go back to its very creation. There were two intellectually defensible models for the euro.

The first was to say that it was such an important element of European “ever closer union” that everything possible had to be done to make it succeed. Some saw this as analogous to the American experience after the civil war.

With the abolition of the Confederate currency, the states’ debts were consolidated into the federal debt for the first time and free fiscal transfers were enabled between the federal and state governments if required.

The second model was a purely economic one. Currency union was to be available to those economically similar nations which could meet strict criteria for entry and maintain sufficient fiscal discipline to be allowed a say in the central bank.

In the end, neither model was followed; instead an unstable and unworkable hybrid emerged. Not only were countries who failed to meet the convergence criteria allowed to join anyway, but a lack of fiscal discipline meant that many countries broke through the barriers that were supposed to keep the currency on the rails.

Little wonder that some states operated in the belief that, whatever they did, a financial solution would be found for them from outside.

The Euro project needs to be de-risked before it causes more damage. The recent experience in Greece, with the election of a government that believes it can defy economic gravity, will be repeated elsewhere unless action is taken.

How can it be done? It seems to me that there are four potential mechanisms.

Lees deze column an Liam Fox verder op The Commentator

Uit euro en de EU: extreme opvattingen?

De EU parlementsverkiezingen kennen maar 3 smaken: meer EU, minder (andere) EU en geen EU. Iedere partij draagt zo haar redenen aan om voor een van deze drie smaken te gaan. Sommige partijen stellen onomwonden dat ze uit de EU en uit de eurozone (EMU) willen treden. Deze standpunten worden door velen als extreem omschreven, maar is dat wel zo?

Allereerst, is de smaak “minder EU” onzinnig. Net zo goed als een vrouw niet een beetje zwanger kan zijn, zijn er in feite maar twee lange termijn keuzes: in of uit. Neem bijvoorbeeld de SP, die willen een andere EU, maar wel de euro behouden. De euro is onhoudbaar, maar als iemand al in de euro gelooft, dan moet deze persoon ook de EU superstaat willen. Immers, zonder deze EU superstaat is de euro al helemaal gedoemd te mislukken. Het standpunt van de SP is dus vlees noch vis.

Erger nog zijn de verschillen tussen wat wordt gezegd door de partijen en wat ze in EU verband uitvoeren. Door het debiele fractiesysteem van de EU zitten zowat alle partijen bij een Europese fractie. Zo zit de VVD en D66 bij de liberale fractie genaamd ALDE, waar Guy Verhofstadt de scepter zwaait. Doordat in deze fractie een hoge mate van stemdiscipline heerst (iedereen moet hetzelfde stemmen) is het effect dus dat VVD=D66=ALDE=Guy Verhofstadt. Het is niet alleen een voorbeeld hoe nationale verschillen (zoals tussen D66 en VVD) verdwijnen op EU niveau, maar ook hoe hypocriet de VVD is. Zij claimen een eurokritische partij te zijn, maar steunen Guy Verhofstadt, de grootste aanhanger van de EU superstaat.

Met deze twee aanmerkingen kan de kiezer het kaf van het koren scheiden. Er zijn maar 2 smaken, in of uit, en sommige partijen liegen over de smaak die zij aanhangen (kijk naar de EU fractie waartoe zij behoren en of ze stemorders hanteren). Voor veel kiezers is dit een keuze tussen iets bekends (in de EU blijven) en iets extreems (uit de EU/EMU). Maar is deze laatste keuze wel zo extreem?

Lees deze column van Alexander Sassen van Elsloo verder op RTLZ