In Memoriam: de Sociaaldemocratie

Afgelopen maart werd pijnlijk duidelijk wat vier jaar rechts beleid de PvdA had gebracht: de partij werd met de grond gelijk gemaakt. Ze is niet alleen: in heel Europa is de sociaaldemocratie op sterven na dood. Waar ging het mis?

Hoe rooskleurig zag de toekomst er midden jaren negentig voor de sociaaldemocraten uit. Onder leiding van charismatische aanvoerders als Tony Blair, Wim Kok en Gerhard Schröder onderging de beweging een ware moderniseringsgolf. ‘Neoliberalisme met een menselijk gelaat’, zo heette het project. Voor even leek het een (electoraal) niet te kloppen combinatie.

Twintig jaar later is van die onoverwinnelijkheid weinig overgebleven. Het grote verhaal van het voorbije verkiezingsseizoen is niet dat het politieke midden onverwacht weerbarstig bleek. Het is ook niet dat het ‘verkeerde soort populisme’ is afgestopt, of dat het politieke landschap desondanks almaar verder is versplinterd. Het echte verhaal is het dramatische verlies van de Europese sociaaldemocraten.

Sociaaldemocraten stemmen toch in met TTIP én ISDS

Op woensdag 8 juli 2015 stemt het Europees Parlement opnieuw zijn rapport over de TTIP-onderhandelingen. Op 10 juni 2015 werd die stemming uitgesteld, wegens interne onenigheid binnen de sociaaldemocratische fractie S&D over het ISDS-mechanisme. Bart Staes (Groen) vreest dat de S&D-fractie nu wel voor ISDS gaat stemmen.

In een persmededeling van 3 juli 2015 laat europarlementslid Bart Staes (Groen) het volgende weten: “De sociaaldemocratische S&D-fractie en de christendemocratische EPP-fractie sloten deze week nog maar eens een compromis over het private arbitragemechanisme ISDS (Investor-state dispute settlement).”

“Dit toont aan dat men koste wat het kost de onderhandelingen over een overbodig en potentieel schadelijk vrijhandelsverdrag tussen de EU en de VS vooruit wil helpen. Gelukkig kondigen de Belgische Socialisten (SP.A en PS) aan dat ze tegen dit compromis zijn, want het blijft fundamenteel ondemocratisch.”

Martin Schulz liet de stemming over TTIP tijdens de vorige plenaire zitting (van 10 juni 2015) uitstellen, omdat hij wilde voorkomen dat zijn eigen sociaaldemocratische fractie verdeeld zou stemmen.

Staes: “Er moest te alle prijze vermeden worden dat het Europees parlement het TTIP-rapport zou afkeuren, daarmee aangevend dat TTIP zeer omstreden is. Schulz heeft vooral Duitse en Spaanse parlementsleden onder zware druk geplaatst om akkoord te gaan met het compromis (dat hij nu voorlegt). De vage en holle woorden die een zogenaamde hervorming van ISDS aankondigen zijn een doorzichtige poging van Schulz om tegemoet te komen aan Merkel en Big business.”

“De lobbygroepen van multinationals zoals Business Europe en the American Chamber of Commerce zullen tevreden zijn. Zij hebben altijd gesteld dat private arbitrage (zoals het ISDS-mechanisme) de beste manier is om democratische regelgeving van een staat ongedaan te maken die hun toekomstige winsten zou kunnen schaden. De grote coalitie van christendemocraten en sociaaldemocraten blijkt hoe langer hoe meer de politieke vertegenwoordiging van big business, terwijl burgers verweesd achter blijven. Het zijn dit soort sociaaldemocraten als Schulz die een progressief Europa langzaam afbreken”, aldus nog Bart Staes.

Lees verder op De Wereld Morgen

Sociaaldemocraten offeren zichzelf op altaar van de EMU

Francois Hollande must be willing to rock the European Project to its foundations, and even to risk a rupture of the euro. This he cannot bring himself to do.

By a horrible twist of fate, Europe’s political Left has become the enforcer of reactionary economic policies. The great socialist parties of the post-war era have been trapped by the corrosive dynamics of monetary union, apologists for mass unemployment and a 1930s deflationary regime that subtly favour the interests of elites.

One by one, they are paying the price. The Dutch Labour Party that fathered the “Polder Model” and ran Holland for half a century has lost its bastions of Amsterdam, Rotterdam and Utrecht, its support dwindling to 10pc as it meekly ratifies austerity policies that have led to debt deflation and left 25pc of mortgages in negative equity.

Contractionary policies are poisonous for countries leveraged to the hilt. Dutch household debt has risen from 230pc to 250pc of disposable income since 2008, while British debt has fallen from 151pc to 133pc over the same period. This calamitous development in the Netherlands is almost entirely result of the EMU policy structure, yet the Dutch Labour Party has no coherent critique because its pro-EU reflexes compel near-silence.

Lees deze column van Ambrose Evans-Pritchard verder op The Daily Telegraph