Revolving doors and the European Commission

Far from being exceptional, the recent hiring of former Commission President José Manuel Barroso and former Competition Commissioner Neelie Kroes serve as reminders that Europe is the testing-ground for a new kind of state, where the borders between public and private are structurally porous.

José Manuel Barroso at Goldman Sachs, Nelly Kroes at Uber’s “Public Policy Advisory Board” (sic.)…. These two incidences of headhunting at the very top of the European Union are certainly spectacular. But it would be wrong to see them as simple one-off deviations from the norm, linked respectively to his ideological stance (neoconservative) and her professional orientation (routinely switching between political office and the boards of large corporations). They in fact reveal the ordinary functioning of a European policy that has been flourishing for over two decades, and which we could call the “neoliberal” revolving door.

These two “defectors” are actually doing in “private” exactly the opposite of what they were required to do in “public”, playing on “interpretations”, “exemptions” and “exceptions” to undo what they previously sought to establish: the proper functioning of European rules governing the Single Market, competition and budgetary deficit limits. This is not so far removed from the classic meaning of “revolving doors”, prevalent in 1970s France, which linked high government to industrial and financial groups in strategic sectors or close to public procurement bodies. This powerful collusive network was an extension of the State’s preeminence, appointing high authorities to coordinate France’s “mixed economy”.

This is not the case in the European Union, which has never been a “productive State”, nor an economic actor (its budget is barely worth 1% of Europe’s GDP). The EU has primarily carved out its specific form of statehood and public authority by developing a “liberal interventionism” that favours economic freedoms and “undistorted” competition. The EU has done so by presenting itself as the “chief organiser” of private markets, from DG Competition to the Court of Justice.

And this market-making state forged within EU institutions has quickly spread to European states, which have drastically remodeled their administrative structures.

Lees verder

Eurocommissaris Viviane Reding gaat naar Trafigura

Zeventien doden, dertigduizend gewonden en een schikking van €200 miljoen. Trafigura is geen onomstreden bedrijf. Ondanks dat het een miljardair als grootste aandeelhouder heeft, kent de grondstoffenhandelaar een lagere belastingdruk dan de bakker om de hoek. Om dat klaar te spelen is een goede band met de politiek nodig. Daarom is oud-Eurocommissaris Viviane Reding in dienst genomen bij een dochter en dat is op zijn minst opmerkelijk. En wat moet de brave Rabobank met deze mensen?

Ze zullen het ongetwijfeld goed bedoelen maar toch zijn het grammafoonplaatpolitici: op elke vraag geven ze exact hetzelfde antwoord zonder dat dat betrekking heeft op de inhoud. Wie Hans van Baalen vraagt naar de EU zal hem tien keer achter elkaar ‘banen, banen’ horen zeggen, het liefst met gebalde vuist. Eurocommissaris-af Viviane Reding heeft het altijd over ‘jou’ (of ‘u’) maar wat ze precies bedoelt blijft onduidelijk. Maar het moet meer EU zijn, dat is altijd de uitkomst.

Een van de problemen waar ‘we’ in de EU mee kampen is belastingontwijking, aldus Reding. En ook dat kan alleen worden aangepakt met meer macht naar Brussel.

Lees dit artikel van Arno Wellens verder op 925

Brusselse baantjesjagers opgespoord

Er is dankzij lobbywaakhond Corporate Europe Observatory nu een website waar je direct kunt zien wat bijvoorbeeld oud-Commissievoorzitter Barroso, of zijn toenmalige rechterhand Reding op dit moment aan het doen zijn. En wat blijkt: de banencarrousel draait op volle toeren.

Dankzij hun netwerk in de zakenwereld hoeven Brusselse eurofielen niet bang te zijn om zonder werk te komen zitten. Mogelijke belangenverstrengeling wordt maar matig gecontroleerd. Daarom gaan we er als transparantienetwerk in het Europees Parlement hard tegenaan om deze ‘draaideuren’ tussen politiek en bedrijfsleven aan te pakken.

Barroso claimt dat al zijn werk voor het World Economic Forum (het evenement dat jaarlijks in Davos wordt gehouden en waar de ‘beau monde’ van industrie en politiek elkaar zien) en de ‘European Business Summit’ onbetaald is. Toch illustreert het hoe verweven deze ex-voorzitter van de Europese Commissie altijd is geweest met de grote bedrijven. Zijn rechterhand Vivianne Reding maakt het nog bonter: ze is Europarlementariër geworden, maar denkt voldoende tijd over te hebben voor haar lidmaatschap van de raden van bestuur van de bedrijven Nyrstar en Agfa-Gevaert. De belangenverstrengeling ligt er hier natuurlijk duimendik bovenop.

De lijst met voorbeelden is lang, veel te lang.

Lees verder op de weblog van Dennis de Jong