How ‘vision’ messed up Europe

Today the European project consists of trying to digest the euro.

One gloomy February evening in 1998 I was writing the FT’s currency market report. Nothing had happened that day, and I was 150 words short. In desperation, I leafed through the pile of bank faxes buried under the fax machine. I found one from Goldman Sachs that quoted their economist Jim O’Neill savaging the humble Greek drachma. O’Neill was the god of the currency market so I stuck his pronouncements at the end of my column and went home. The lowest-paid journalist in the building didn’t stay late.

Like most people in the market, I then forgot the drachma again. But, some days later, I noticed that it was under sustained attack. The Greek central bank blamed my article. The attacks continued. One Friday that March, Greece suddenly decided to join the European Exchange Rate Mechanism — the entry gate to the euro. Traders were astonished. True, recent Greek official economic stats had shown mysterious improvements but Greece still met none of the criteria for joining the currency. Regardless, in 2001 Greece joined. I sometimes imagine the headline over my obituary: “Helped get Greece into euro.”

Lees verder op The Financial Times >>>

Van een slechte economie naar een echte economie

Ondanks aanhoudende officiële berichten dat het met de Nederlandse economie weer beter gaat merken de meeste burgers juist het tegenovergestelde. Het gaat in werkelijkheid eerder de verkeerde kant op dan de goede.

Het gaat de verkeerde kant op, in ieder geval vanuit het perspectief van gewone burgers die nog dagelijks geconfronteerd worden met een schreeuwend gebrek aan werk, met enorme inkomensdruk, met gestaag afnemend bezit en met opdrogende reserves.

Maar over welke economie hebben we het nu eigenlijk? In toenemende mate is sprake van een tweedeling tussen de officiële economie en de burgereconomie. De economie van de instituties ( banken, bedrijven en bureaucraten) is voorlopig met veel geld gered. De economie van het individu (wonen, werken en winkelen) zit vanwege geldgebrek nog steeds aan de grond en zakt zelfs steeds verder weg. Er moet dringend hervormd worden ten gunste -en dus niet ten laste- van burgers.

Het is echter een misverstand om te denken dat burgers alleen met gratis of goedkoop geld gered kunnen worden, vergelijkbaar met de redding van banken, bedrijven en zelfs complete lidstaten. Een tijdelijke geldinjectie kan helpen om de consumptie weer op gang te brengen, maar er moet meer gebeuren om mensen de controle terug te geven over hun eigen leven en werken. De economie moet weer in handen van mensen komen.

Lees deze column van René Tissen verder op RTLZ