Door Jelte Wiersma
Frans Timmermans is vermalen door Brusselse logica over plastic zakjes en heeft zijn eerste strijd tegen Brusselse regels verloren. De logica van de Europese Unie leidt namelijk altijd tot meer regels.
De op zaterdag 1 november aangetreden Timmermans vond een door de vorige Europese Commissie voorgesteld plastic zakjesverbod een tekenend voorbeeld van doorgeslagen bemoeienis. En dus wilde hij er vanaf. Landen kunnen als ze willen immers zelf wel een verbod afkondigen.
Maar zo werkt het niet. Het Europees Parlement – groot voorstander van een verbod – sloot maandag een overeenkomst met de verantwoordelijke ministers van de 28 Unie-landen om stapsgewijs tot een vermindering van de productie en verkoop van zakjes te komen.
Onder meer Frankrijk en Oostenrijk willen nationaal een verbod invoeren maar vrezen dat niet te kunnen doen wegens Europese regels. Er is immers, deels althans, één Europese economische ruimte. Dat betekent één speelveld voor producten, die aan dezelfde eisen moeten voldoen én vrij verhandelbaar zijn.
Een plastic zakjesproducent zou een zaak kunnen aanspannen en die komt dan uiteindelijk bij het Europees Hof voor Justitie in Luxemburg. Dat Hof heeft een traditie van het zo Europees mogelijk uitleggen van politieke afspraken tussen de Unie-landen. De zorg van Frankrijk en Oostenrijk is dan ook gerechtvaardigd.
Landen die van de zakjes af willen, zijn daarom genoodzaakt op Unie-niveau afspraken te maken. En dat gebeurde ondanks Timmermans’ verzet dan ook.