Waarom zijn we eigenlijk zo liefvfvf tegen de Grieken? Als we nog honderden miljarden van ze krijgen, dan splitsen we ze toch een ’take-it-or-leave-it’ in de maag? Helaas is het niet zo simpel. Voor een veelvoud van de grofweg € 300 miljard die Europa nog heeft uitstaan zijn er derivaten afgesloten, Credit Default Swaps (CDS). Wat doen we daar eigenlijk mee?
Bij zo’n CDS verzekert een crediteur zich tegen een faillissement van een partij. Stel dat de Griekse overheid € 300 miljoen leent om Duitse tanks te kopen, nadat de Minster van Defensie is omgekocht. De bank die het zaakje financiert zal – terecht – vrezen dat Griekenland het bonnetje misschien niet helemaal kan betalen. Daarom sluit die een CDS af met een tegenpartij die dat risico wel aandurft.
Net als bij een gewone verzekering is het de vraag wanneer er uitbetaald gaat worden. Autoschade door eigen dronkenschap wordt bijvoorbeeld door geen enkele verzekeraar gedekt. U dient een declaratie in, maar zult nul op het request krijgen. Vliegt er een steentje door de ruit en u kon er niets aan doen, dan is er wel een ‘event’ waardoor de verzekeraar moet lappen.
Iets soortgelijks zit er in een CDS op Griekse (en andere) obligaties. Als Griekenland door een ‘act of god’ wordt getroffen – zeg een aardbeving – en daardoor niet kan betalen, dan is dat een event waardoor de verzekeringsnemer de buidel moet trekken. Maar wat gebeurt er als de Grieken zich vrijwillig naar de slachtbank laten leiden en meewerken aan het eigen faillissement?