Van tolerant Duitsland via vluchtelingenstromen naar een prerevolutionaire situatie.
Het Duitse ‘zomersprookje’ duurde precies een zomer lang. Het land verkeerde de afgelopen weken in een roes: alle media – werkelijk nagenoeg zonder uitzondering – de politiek, de kerken, Duitse burgers, iedereen prees elkaar wegens de ruimhartige manier waarop de Bondsrepubliek zich openstelde voor vreemdelingen.
Het was een bijna religieuze ervaring, dit feest van de ‘Gesinnungsethiker’, van de mensen die liever het moreel goede nastreven, dan datgene wat mogelijk en noodzakelijk is. Tienduizenden vluchtelingen uit Syrië, Afghanistan, Irak, Eritrea, van de Balkan en van elders werden op treinstations door grote groepen mensen, jong en oud, onthaald met speelgoed, ballonnen en snoep, gejubel en gezang. Tot de dijken doorbraken, toen zo’n 20.000 asielzoekers in één weekend München overspoelden en de Bondsregering besloot om in deze noodsituatie weer grenscontroles in te voeren – tegen de geest van het verdrag van Schengen.
Ik reisde de afgelopen weken door Duitsland, dat zo in de ban was van zijn ‘Willkommenskultur’. Ik bezocht asielzoekerscentra in Berlijn, Dresden en Freital en ik was in Saalfeld, in de deelstaat Thüringen, toen daar een trein vol asielzoekers, die eerst in Hongarije waren vast komen te zitten, arriveerde.
Ik sprak met vluchtelingen, met vrijwilligers, politici, professionele hulpverleners, Duitse en buitenlandse collega’s en met een groot aantal ‘gewone’ burgers, mensen die niet zelden verwezen naar dat andere ‘Sommermärchen’, de vrolijke zomer van 2006 toen in Duitsland het WK Voetbal werd gespeeld. Ook toen voelden de Duitsers zich erg goed over zichzelf en ook toen hielden zij zich erg bezig met de vraag hoe het buitenland over hen dacht. Alleen de aanleiding – een voetbaltoernooi in eigen land – was destijds wel wat frivoler dan nu.
De huidige exodus uit het Midden-Oosten, Centraal-Azië en Afrika zal immers ingrijpende gevolgen hebben voor Duitsland en Europa. Het duurde lang voordat dit besef ook tot Duitsland en de Duitsers doordrong.
Lees deze long read van Wierd Duk verder op The Post Online >>>