De Britse parlementsverkiezingen zijn met meer dan gewone aandacht gevolgd in Europa. Aftredend premier David Cameron beloofde de Britten immers een referendum over het lidmaatschap van de Europese Unie bij een zege. Die volksraadpleging bepaalt de toekomst van de EU.
Tien jaar geleden was het Verenigd Koninkrijk een belangrijk ankerpunt in de Europese politiek. Londen was dé bondgenoot van Duitsland in het streven naar vrijhandel, in de uitbouw van een interne markt en in de uitbreiding naar Oost-Europa. En met Parijs bouwde Londen een politiek-militaire as op. De driehoek tussen Londen, Berlijn en Parijs is compleet verdwenen. De Britten zijn de voorbije jaren steeds verder verdwenen uit het centrum van de Europese politiek.
Meer dan eens heeft de Conservatieve Britse premier David Cameron geprobeerd vanuit de zijlijn terug over te steken naar het Europese centrum. Telkens draaiden de pogingen uit op een nog groter Brits isolement in Europa.
Het begon al met het vertrek van de Britse Conservatieven uit de Europese Volkspartij, waardoor de banden met andere centrumrechtse regeringen in Europa verbroken werden. Een historische vergissing, noemde voormalig EU-president Herman Van Rompuy die beslissing.
Cameron poogde de voorbije jaren vaak te krampachtig medestanders te vinden in het Europese kamp. Zo weigerde hij deel te nemen aan het begrotingspact, dat de EU-landen verplicht te streven naar een begrotingsevenwicht. En Cameron maakte zichzelf onmogelijk met de manier waarop hij in mei vorig jaar de benoeming van Jean-Claude Juncker tot EU-Commissievoorzitter probeerde te saboteren. Zelfs kanselier Angela Merkel trok haar handen af van haar oude bondgenoot.
En toen Cameron steeds driester tekeerging tegen de vele Polen en Roemenen die als ‘welvaartstoerist’ naar het VK trekken, raakte Londen ook de steun kwijt van de Oost-Europese landen. De ‘nieuwe landen’ uit Oost-en Centraal-Europa evolueerden trouwens zelf : weg van de mercantiele Britse houding naar meer integratie. De Britten staan alleen in hun afkeer van het Europese streven naar een ‘ever closer union’.