De president, dat is dezelfde Petro Poroshenko die bij ondertekening van het associatieverdrag nog fijntjes liet doorschemeren dat zijn land wel bij de EU komt.
Sinds 12 december 2014 is dit staatshoofd zo vriendelijk om een buitenlandse brievenbus te openen voor eigen zakelijke activiteiten. Niet erg aardig. Immers, belastingontwijking is juist een van de oorzaken van de financiële ineenstorting van zijn fragiele republiek. De passages over Europese steun bij het oplossen van corruptie staan in artikelen 22 en 338 van het associatieverdrag. Alleen lezen we hier geen enkele praktische toezegging; er wordt enkel melding gemaakt van ‘uitwisseling van methoden’. Het valt te betwijfelen of de gemiddelde corrupte ambtenaar hier echt wakker van zal liggen. Het risico bestaat dat we in de Kroatische val trappen.
Met dat land hebben we tien jaar geleden een soortgelijk associatieverdrag ondertekend. Ook toen zou het enkel om ‘samenwerking’ gaan. Maar uiteindelijk heeft het land wel degelijk een volledig lidmaatschap aangeboden gekregen en voor het einde van het decennium zal het de euro ingevoerd hebben. Saillant dat de premier met wie we dat verdrag hebben ondertekend, Ivo Sanader, zelf vreselijk corrupt bleek te zijn. Hij nam smeergeld aan van zijn eigen banken. Toen dat ontdekt werd nam hij de benen maar helaas voor hem werd hij in Oostenrijk van de weg geplukt.
Vervelend genoeg was het proces van toetreding tot de unie al onomkeerbaar ingezet, anders hadden we er wellicht nog eens beter over nagedacht. Bij Oekraïne dreigt hetzelfde gevaar. Want de president die het buitenland om financiële bijstand vraagt, heeft er geen enkele moeite mee om zelf belasting te ontwijken, nota bene via datzelfde grondgebied (Nederland). Overigens gebruikt hij dezelfde fiscale route als de Moldavische Maffiabankier die Guy Verhofstadt spekt uit onze eerdere serie.