Steeds meer topeconomen spelen met het idee om cash geld te verbieden. De redenen waarom ze dit willen en wat de eventuele implicaties zijn voor de burger en investeerder, komen in deze column aan bod.
Door Alexander Sassen van Elsloo
Het FD pakte recent uit met een artikel over een mogelijk verbod op cash. De trouwe lezer van de Financiële Telegraaf wist dit natuurlijk allang, want ik heb daar een jaar geleden al een column aan gewijd Cash wordt verboden. Ik raad u zeker aan om deze oude column te (her)lezen. Waar het idee in het kort op neerkomt, is dat een verbod de financiële repressie door overheden effectiever zal maken.
De ECB probeert namelijk de grote schuldenlast draaglijk te maken voor de regeringen, bedrijven en individuen. De lage rentestand is een van de vele maatregelen. Het doel is om economische groei (maakt schulden draaglijker) en om inflatie aan te wakkeren (smelt de schuld voor een deel weg). Probleem is alleen dat de consument en het bedrijfsleven niet al te happig zijn om de consumptie dan wel investeringen op te schroeven. Ondanks de lage rente, wil het maar niet lukken.
Daarom komen topeconomen met het vreselijke idee om cash geld te verbieden. De redenering gaat als volgt: de ECB moet de rente negatief maken, zodat spaarders moeten betalen aan banken als ze een positief saldo hebben. Normaliter zouden de meeste spaarders hun geld opnemen en onder het matras stoppen in plaats van het aan te wenden voor consumptie en/of investeringen. Maar als er dus een verbod op cash zou zijn, dan moet de spaarder wel zijn geld uit gaan geven. Meer groei en meer inflatie dus; precies wat deze topeconomen voorschrijven als oplossing voor de schuldenproblematiek.