Wat zouden de opheffing van de EU-visumplicht voor Turken en onderhandelingen over Turkse toetreding tot de EU met Syrische vluchtelingen te maken hebben? We weten het antwoord: helemaal niks.
Toch zijn die condities door de Turkse regering gesteld in ruil voor het terugdringen van de stromen vluchtelingen uit het Midden-Oosten naar de Balkan. De gesprekken tussen de Turkse premier en de Europese regeringsleiders zijn overgoten met cynisme en hypocrisie en zoals altijd weten de Brusselse perschefs, en onze eigen premier, de onwelkome feiten met dikke lagen verdraaiingen en vervormingen te bedekken.
Turkije is geen normaal land waarmee op een normale manier zaken gedaan kan worden door normale politici. Drie keer gebruikte ik het woord ’normaal’ in de voorgaande zin om te benadrukken dat alles abnormaal is geworden. Hoe vaak heb ik het al niet geschreven op deze plek: de elites in de EU bedrijven liever zelfbedrog dan dat ze de feiten volgen? Die feiten zijn koppig en lastig, en staan in schril contrast tot de officiële retoriek die de existentiële crises waaraan de EU lijdt wil wegpoetsen.
Wat voor Turkije geldt, geldt ook voor Oekraïne, maar dan op z’n Oekraïens: een ten diepste corrupt land met een autocratische elite. Maar een kleine bovenlaag in de leidende Europese politieke kaste blijft onverminderd vasthouden aan een van de kerngedachten van haar ideologie, en die luidt dat uitbreiding van de EU heilig is en dat het democratiseren van Oekraïne een morele noodzaak is.
Het huidige Turkije is een verscheurd land, net als Oekraïne een natiestaat met verschillende zielen. Er zijn moderne Turken, er zijn reactionair-religieuze Turken (de basis van de AKP van de islamistische president Erdogan), er zijn vele Turks-Koerdische groepen, van marxistisch links tot modern alewitisch, en het land voert meerdere openlijke of ’stille’ oorlogen: tegen Assad, Koerden, Rusland, Israël. Het moderne, seculiere Turkije, een van de grote, hoopgevende fenomenen van de vorige eeuw, is door Erdogan afgebroken. Turkije is op weg de volgende islamitische tirannie te worden.
De EU-elites lijden aan de ontkenning van de culturele dimensie van het Europese avontuur. De onderlinge culturele verschillen in Europa zijn groot, en die met de volken aan de Europese buitengrenzen nog groter. De EU heeft haar maximale grootte bereikt. Turkije en Oekraïne horen daar niet bij.
Voor dit harde gegeven rennen Europese politieke elites weg. Zolang ze in hoog tempo vooruit wankelen kunnen ze niet vallen, denken ze. Maar wat we meemaken is een lange val, en in die val dreigen de elites alles mee te nemen wat met zoveel zweet en bloed is opgebouwd: maatschappelijke rust, culturele vrijheid en vrijheid van meningsuiting, het uitbannen van religieus extremisme.
De Europese elites weten dat een deal met de Turkse islamisten geen oplossing biedt voor het gigantische migrantenprobleem, dat in wezen een religieus-cultureel probleem is. Onze elites kopen tijd. Tot het te laat is. Wij, de burgers van de EU, moeten de keuzes maken waarvoor onze elites vluchten.
Lees de gehele column van Leon de Winter in De Telegraaf (na gratis registratie)
