Een Europese grenswacht in ruil voor soevereiniteit

De Europese Commissie presenteert dinsdag een plan voor eigen grensbewaking. Dat zal voor de EU-landen betekenen dat ze zeggenschap over hun grenzen deels moeten overhevelen naar een Europese autoriteit.

De Commissie wil Frontex, de huidige dienst die de Europese grenzen bewaakt, vervangen door een nieuwe dienst met meer bevoegdheden. De ‘European Border and Coast Guard’ krijgt eigen middelen en personeel om informatie te verzamelen, analyses te maken en moet ook preventief gaan werken om grensproblemen te voorkomen.

“En er komt een soort snelle-interventie-macht, een soort mobiele en flexibele pool met 1500 grenswachten”, zegt correspondent Gwen ter Horst in Brussel. “Dat is een groot verschil met nu. Frontex moet nu steeds bedelen om grenswachten bij de lidstaten als er ergens een probleem is. Over deze nieuwe mobiele macht kunnen ze direct beschikken. De buitengrenzen bleken zo lek als een mandje. Maar wil je Schengen behouden, en dat wil iedereen, dan heeft dat een hoge prijs. Met zo’n nieuwe, flexibele macht staan de landen weer een klein beetje soevereiniteit af, al zal er nog wel even over onderhandeld moeten worden voordat een en ander is geregeld.”

Volgende week donderdag is er een top van de regeringsleiders waar het onderwerp aan de orde zal komen.

Bron: NOS

Ooit bewaakten de Russen onze grenzen. Gratis.

Nu er dit jaar een miljoen en volgend jaar anderhalf miljoen asielzoekers (de cijfers zijn van de Europese Commissie) de Middellandse Zee overkomen, wordt er om het hardst geroepen dat de grenzen van Europa dicht moeten. Dat is nogal bijzonder, want de specialiteit van de Europese Unie (EU) was nou juist grenzen afschaffen.

Het afschaffen van grenzen zit dusdanig in het DNA van de Europese Unie dat als het afgelopen is met de open grenzen, ook de euro geen bestaansrecht meer heeft. Aldus voorzitter Jean-Claude Juncker van de Europese Commissie.

En als de euro valt – of zelfs Griekenland maar uit de euro valt – heb je de poppen aan het dansen, tot oorlog aan toe. Dat zei de Duitse bondskanselier Angela Merkel, toen Griekenland vijf jaar geleden de eerste keer op de been werd geholpen.

Het is kennelijk een nogal kwetsbaar kaartenhuis, die Europese constructie.

Lees verder op Elsvier

Dijsselbloem legt bom onder Schengen

Nederland overweegt serieus om de vluchtelingencrisis het hoofd te bieden met een kleinere groep landen achter gesloten grenzen. Dat zegt Jeroen Dijsselbloem in een gesprek met het FD en enkele Europese media. Hij ziet de toekomst van Schengen, de ruimte zonder interne grenzen, somber in. ‘Als het niet met 28 landen gaat, vallen we terug op Schengen of zelfs mini-Schengen. Ik ben niet optimistisch.’

Woensdag had de voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker al in het Europees Parlement gezegd dat Schengen zich in comateuze toestand bevindt. Als de grensvrije zone teloorgaat, heeft ook de euro geen zin meer, vindt de Luxemburger.

De PvdA-minister van Financiën waarschuwt dat de welvaartsstaat op springen staat, als vluchtelingen in groten getale en ongehinderd naar het noorden van Europa blijven trekken, terwijl de landen in Oost-Europa weigeren zich hun lot aan te trekken. Volgens Dijsselbloem dragen Zweden, Oostenrijk, België, Duitsland en Nederland nu alle lasten. Deze landen vragen hulp, maar krijgen die niet. ‘Landen die zeggen dat het niet hun probleem is, wens ik veel geluk. We hebben veel solidariteitsmechanismes in de EU.’

Met dat nauwelijks verholen dreigement legt de voorzitter van de Eurogroep een bom onder de samenwerking tussen de EU-landen. Hij bevestigt dat ministers van binnen- en buitenlandse zaken serieus kijken naar ‘suboptimale’ opties, uit vrees dat ze de bestaande sociale voorzieningen en de maatschappelijke rust anders niet in stand kunnen houden.

Lees verder op het FD

When will we face up to the truth that the EU is a gigantic sham?

The ideas behind the European project look even more hollow in the wake of the devastating terrorist attack in Paris.

What is left of the European idea? Whatever indeterminate reassurances emerge from however many EU “summits” on security and shared intelligence, everybody must know that Paris was the end.

The disastrously uncoordinated response to the refugee crisis had already discredited the notion that this was a unified federation in which all member states had an equal voice. The grand verbiage of solidarity and cooperation simply dissolved when faced with a global humanitarian disaster – precisely the sort of event which the whole edifice was originally constructed to avert. And then, with Paris, it became horrifyingly obvious that the open borders policy – the most sacred of the EU founding principles – was unsustainable. As Abdelhamid Abaaoud and his army of butchers had clearly known all along, and the migrant-traffickers were able to promise their desperate customers, once you set foot on the holy ground of Europe you may as well be invisible.

The failures of intelligence – about which European security agencies are now so exercised – may have been egregious but they were also inevitable. How can you track suspected terrorists across a continent which has not only dismantled boundaries but deconstructed the apparatus which allows nation states to monitor transit across their territory? When individual member states can unilaterally throw out the most basic agreements – as Germany did with the Dublin rules on asylum-seekers – why should anyone expect consistent, reliable cooperation on intelligence-gathering across national borders? Let alone any coherent, mutually agreed stand on the policing of external borders. After all, if there was such profound disagreement on migrant numbers – as there was between Germany and Hungary, for example – how likely was it that there could have been a policy on controlling external borders that would be acceptable to all member states?

The shambles that was the migrant crisis was predictably exploited by terrorists, but the chaos itself might have been avoided if separate nations had been dealing with migration instead of being forced to accept the consequences of the EU’s failure to act.

Lees deze column van Janet Daley verder op The Telegraph

Saoedi-Arabië en de Golfstaten steken geen poot uit voor de vluchtelingen

Als er al ergens barmhartigheid wordt getoond, dan is dat wel in het Westen, met name in Duitsland en Oostenrijk, dus kom me niet met verhalen dat het weer de schuld van het Westen is.

De hartverscheurende foto van het op het strand van de mondaine kustplaats Bodrum aangespoelde jongetje riep over de hele wereld emotionele reacties op. En terecht. Een kind van drie jaar met zijn knuistjes in het zand zou nooit het slachtoffer mogen zijn van de ellende die volwassen mensen elkaar aandoen.

In het verlengde van de emoties werd vanzelfsprekend ook de schuldvraag opgeworpen. En terwijl ik het hartgrondig eens was met de gevoelens van machteloosheid en verscheurdheid die de beelden opriepen, was ik verbijsterd over de vele stemmen die unisono het Westen de schuld gaven van de dood van het jochie. Het vluchtelingenbeleid van het Westen zou falen, het Westen zou verdeeld zijn, het Westen zou de mensensmokkelaars beter moeten aanpakken. Het Westen zou voor betere opvang moeten zorgen. Het Westen zou haar grenzen moeten openen voor de mensen die een regio ontvluchten die in vuur en vlam staat.

Die vlammen doven voorlopig nog niet. En daar hoorde ik de verontwaardigde stemmen niet of nauwelijks over spreken. Welke mensen zitten achter de trekkers van de vuurwapens? Is dat niet het regime van Bashar al Assad? Zijn dat niet de strijders van de vele islamitische strijdgroepen, in het bijzonder die van Islamitische Staat? En de sjiieten in Irak? Houden zij zich afzijdig van de bloedige en wrede strijd?

Lees deze column van Jan Jaap de Ruiter verder op de Volkskrant >>>

30 jaar Schengen: het Europa zonder grenzen wankelt

Het verdrag van Schengen bestaat dit weekend dertig jaar. Toch wil er in Brussel maar geen echte feeststemming in komen. Met name de recente toestroom van vluchtelingen uit Noord-Afrika heeft ervoor gezorgd dat vertrouwen in het verdrag wankelt en het Europa zonder grenzen steeds meer op losse schroeven staat.

Dit weekend reizen prominenten politici naar Brussel om dertig jaar verdrag van Schengen te vieren. Onder anderen president van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker, de premier van Luxemburg Xavier Bettel en Martin Schulz, president van het Europese Parlement zijn allemaal aanwezig om te vieren dat dertig jaar geleden het verdrag van Schengen werd ondertekend.

Maar het verdrag zorgt ook voor steeds meer wrijving binnen Europa. Griekenland gebruikte het verdrag afgelopen maart zelfs als chantagemiddel. Als Europa de financiële steun aan Griekenland zou stopzetten, zouden het land zijn grenzen openstellen om massaal vluchtelingen naar de rest van Europa te laten doorreizen. En als bij die vluchtelingen toevallig leden van Islamitische Staat zouden zitten, had Europa dit aan zichzelf te danken. “Idiote dreigementen”, sprak premier Mark Rutte toen en dreigde op zijn beurt Griekenland uit het Schengenverdrag te zetten als het land de plannen zou uitvoeren.

In 1985 besloten Frankrijk, Duitsland, België, Nederland en Luxemburg het verdrag van Schengen te tekenen om hun grenzen geleidelijk open te stellen. Op 26 maart 1995 volgde de rest van de toenmalige EG-landen. Sindsdien kunnen reizigers van de verschillende lidstaten vrij reizen tussen de landen zonder controles.

Hoewel het enerzijds nog steeds wordt gezien als één van de belangrijkste verdragen in Europa, komt er ook steeds meer verzet tegen. Met name omdat het verdrag niet alleen populair is bij inwoners van de EU, maar ook bij migranten die, als ze eenmaal een land in de EU binnen zijn gekomen, vaak ongestoord door de rest van de Europese landen kunnen reizen.

En dit zit veel landen niet lekker. Zeker sinds de vluchtelingenstroom vanuit landen als Syrië en Eritrea steeds verder de pan uit rijst en veel migranten Europa binnen proberen te komen via de Italiaanse havens. Steeds meer landen zoals Duitsland, Frankrijk, Italië en Denemarken hebben dan ook hun twijfels over het akkoord uitgesproken.

Lees verder op Trouw >>>

Ook in Brussel dringt het besef door: open grens is achterhaald

Het vrije verkeer van goederen en personen is heilig binnen de Europese Unie (EU). Maar ook in Brussel dringt nu het besef door dat in de strijd tegen terrorisme de volledig open grens niet langer haalbaar is.

Het is een van de splijtzwammen in de Europese Unie (EU): het vrij verkeer van goederen en personen en de vrije vestiging van Unieburgers in elk Unieland. Iedereen die kritiek levert op de open grenzen, krijgt de machtige Duitse bondskanselier Angela Merkel (CDU) tegen zich, gesteund door Zuid- en Oost-Europese landen. Maar de aanslagen in Frankrijk drie weken geleden en de confrontatie met terroristen een week later in België, hebben de 28 EU-lidstaten weer eens doen beseffen dat open grenzen ook nadelen hebben.

De 28 ministers van Buitenlandse Zaken kwamen vorige week bijeen in Brussel en concludeerden dat de controles aan de grens tussen Unielanden moeten worden verscherpt. ‘Met de aanslagen in Parijs en de terugkeer van Syrië- en Irakgangers zie je dat de discussie over open grenzen uit veiligheidsoptiek terug is,’ zegt Adriaan Schout (53), hoofd Europese Studies Programma van denktank Clingendael in Den Haag.

‘De vraag is wat de bedoeling is van open grenzen. Dat is al langer een discussie. Open grenzen lijken ingehaald door de praktijk; niet alleen op veiligheidsgebied, ook door sociale dumping.’

Lees dit artikel van Jelte Wiersma verder op Elsevier