Hoogste tijd voor een referendum over een Nexit

De rijkste landen ter wereld zijn vrijwel allemaal klein.

Groter is niet altijd beter, betoogt Thierry Baudet, van Forum voor Democratie. De rijkste landen zijn juist klein. Nederland moet zich daarom bezinnen op het lidmaatschap van de EU.

Een debat over EU-lidmaatschap zoals dat nu in Groot-Brittannië wordt gevoerd zouden we in Nederland ook moeten hebben. Nog helemaal los van de uiteindelijke uitkomst: het is buitengewoon gezond om je regelmatig af te vragen of bestaande instellingen en afspraken nog wel voldoen. Of dat je de zaken liever op een andere manier regelt. De wereld verandert continu – en iets dat een halve eeuw geleden een goed idee leek, hoeft dat vandaag de dag niet meer te zijn.

Daar komt bij dat de EU in de afgelopen decennia een dramatische machtsvergroting heeft gerealiseerd. Het is een heel andere club geworden dan het oorspronkelijk was. Van een klein secretariaat waar enkele gemeenschappelijke standaarden werden besproken en geregeld – gewoon om de handel te faciliteren – is de Unie uitgegroeid tot een quasi-politieke federatie naar Amerikaans model.

Brussel houdt zich met haast alle aspecten van het leven bezig en kan de nationale parlementen en regeringen tot de orde roepen, overstemmen en zelfs – zoals we gezien hebben in Italië en Griekenland – tot aftreden dwingen.

Lees verder op Trouw

Nexit is beter

Met de dreigende exit van Griekenland uit de eurozone, vragen veel experts zich (eindelijk) af of de eurozone wel zo’n goed idee is. De meesten zeggen dan dat landen zoals Griekenland er eigenlijk niet bij horen en dat een exit van deze landen, uiteindelijk, alleen maar goed zou zijn.

Nu ben ik blij met de wat meer kritische houding, maar de essentie van het probleem hebben ze nog steeds niet begrepen. Daaruit voortvloeiend slaan ze ook de plank mis wat betreft de beste manier van aanpak; Grexit, Spexit et cetera is, voor Nederland, niet de beste oplossing. In plaats dat al deze landen de euro verlaten, moeten wij dat juist doen! ‘Nexit’ dus.

Waarom euro niet werkt
Er zijn veel problemen met de euro. Grootste is dat de euro, net als elke andere muntunie, een one-size-fits-all beleid moet voeren. Dit is prima zolang alle leden ook allemaal op elkaar lijken.

Vergelijk het met een dieet: stel, 19 mensen komen bij een diëtist. Deze pakt de meest gezond uitziende van de 19 eruit (toevallig is hij Duits) en draagt iedereen op het zelfde eetpatroon te hanteren van deze persoon. Probleem is echter dat deze Duitser groot en sterk is, terwijl veel van de andere 18 mensen stukken kleiner is, ouder, jonger, vrouw, gehandicapt, allergisch, en zo verder zijn.

Het dieet van de Duitser zorgt er dus voor dat de andere 18 leden helemaal niet gezonder worden en meer op hem gaan lijken; het zorgt er juist voor dat de 18 andere steeds ongezonder worden, en dus ook steeds meer verschillen van elkaar.

Dit is wat er nu in de eurozone plaatsvindt. One-size-fits-all-beleid op verschillende leden geeft nu eenmaal per definitie verschillende uitkomsten. Deze verschillen moeten dan weer worden gladgestreken via allerlei hulpprogramma’s. Deze hulpprogramma’s zijn dan ook niet incidenteel, maar een structureel fenomeen van de eurozone. Hoe lang wilt u nog meebetalen aan dit idee?

Nexit
Punt is in ieder geval dat deze verschillen de eurozone uiteindelijk uit elkaar doen spatten. Als dit als gegeven wordt gebruikt, dan is de volgende vraag: hoe komen we hier met de minste kleerscheuren vanaf? Het antwoord is dus Nexit.

Lees de column van Alexander Sassen van Elsloo verder op DFT >>>

Het Burgercomité vecht voor Nexit

Hoe het Burgercomité Nederland met de blote hand uit de EU wil duwen.

Zelden zo veel bozigheid gezien als bij de presentatie van het manifest van het Burgercomité-EU. Apocalyptisch was het beeld dat Arjan van Dixhoorn en Pepijn van Houwelingen eind mei van Europa schetsten. We zijn een bezet land, zeiden ze, overgeleverd aan landverraders en regenten. Onze kinderen zullen sneuvelen als soldaten van een neokolonialistisch Europa in de strijd tegen Rusland. Banken terroriseren ons, en de media zijn onoprecht.

Hun gehoor bestond uit kwaaie heren en een enkele dame die er graag nog een schepje bovenop deden. Zo veel achterdocht kwam er vrij dat alle lust erover te schrijven me verging. Ook Thierry Baudet, uithangbord van anti-EU-sentimenten en geestverwant van het Burgercomité, hield het voortijdig voor gezien.

Als dit de revolutie was, dan zonder mij. Toch bleef het knagen. Het onderwerp – het genegeerde referendum van 1 juni 2005 waarin Nederland ‘Nee’ zei tegen Europa, en de noodzaak daarover opnieuw een volksraadpleging af te dwingen – was belangwekkend genoeg. Er waren die twee mannen, zo overduidelijk geen politici en zo bezield van de noodzaak van hun project. En er was dat ontroerende wijnrode boekje met leeslint, harde kaft en klassieke broodletter. Manifest aan het volk van Nederland, staat erop. Verre echo van de roemruchte pamfletten die eind 18de eeuw werden gepubliceerd door de patriotten, waarin vaak dezelfde aanhef werd gebezigd: Medeburgers van Nederland…

Dinsdag waaide dat clubje opnieuw aan op het Binnenhof.

Lees de column van Ariejan Korteweg (want het wordt ‘beter’) verder op de Volkskrant >>>

NEXIT is enige optie

De voorstanders van de EU vallen uiteen in twee categoriën. Aan de ene kant heb je de ‘federalisten’, aan de andere kant heb je de ‘realisten’ of ‘gematigden’.

Aan de kant van de ‘federalisten’ heb je mensen als Guy Verhofstadt, Jean Claude Juncker en Martin Schulz. Zij willen toe naar een ‘United States of Europe’; een Europese staat, compleet met ministers die een regering vormen, een president en een leger. Aan de kant van de ‘realisten’ of ‘gematigden’ staan de mensen die niet willen aanvaarden dat er gekozen zou moeten worden tussen ontmanteling of grote sprong voorwaarts. We vinden hen terug bij VVD, PvdA en CDA, op de universiteit, in de toplagen van ministeries, in de hoofdredacties van kranten en discussieprogramma’s. Pragmatisch te werk gaan, zonder ‘vergezichten’, zoals Mark Rutte het zegt. Hoe breed de groep van ‘gematigde voorstanders’ ook is: hun standpunt is onmogelijk. Ze dromen van iets dat in de werkelijkheid niet kan bestaan.

Je kunt geen monetaire unie hebben zonder politieke unie, omdat door de gedeelde munt wanbeleid centraal moet worden bijgestuurd. De euro dwingt tot Europese begrotingsdiscipline, en daarmee tot een Europese minister van Financiën die alle plannen moet kunnen afkeuren waar grote bedragen mee zijn gemoeid – bijvoorbeeld rondom hypotheekrenteaftrek, zorgstelsel, pensioenen of participatie in een vredesmissie. De bankenunie waarover gesproken wordt dwingt tot Europese depositogaranties – dus tot collectief risico dragen – en op termijn tot harmonisatie van de verschillende nationale faillissementswetten.

Ondertussen maakt het verschil in rentes waarmee landen moeten lenen op de kapitaalmarkt euro-obligaties wenselijk. Dat betekent dat Brussel een eigen begroting kan gaan maken. En geld, opgehaald via de uitgifte van die obligaties, kan gaan spenderen, zonder dat nationale parlementen daar nog iets over te zeggen hebben. Een Europese federale staat is dan een feit.

Lees verder op RTLZ