We are all Greeks now

The poor and the working class in the United States know what it is to be Greek. They know underemployment and unemployment. They know life without a pension. They know existence on a few dollars a day. They know gas and electricity being turned off because of unpaid bills. They know the crippling weight of debt. They know being sick and unable to afford medical care. They know the state seizing their meager assets, a process known in the United States as “civil asset forfeiture,” which has permitted American police agencies to confiscate more than $3 billion in cash and property. They know the profound despair and abandonment that come when schools, libraries, neighborhood health clinics, day care services, roads, bridges, public buildings and assistance programs are neglected or closed. They know the financial elites’ hijacking of democratic institutions to impose widespread misery in the name of austerity. They, like the Greeks, know what it is to be abandoned.

The Greeks and the U.S. working poor endure the same deprivations because they are being assaulted by the same system—corporate capitalism. There are no internal constraints on corporate capitalism. And the few external constraints that existed have been removed. Corporate capitalism, manipulating the world’s most powerful financial institutions, including the Eurogroup, the World Bank, the International Monetary Fund and the Federal Reserve, does what it is designed to do: It turns everything, including human beings and the natural world, into commodities to be exploited until exhaustion or collapse. In the extraction process, labor unions are broken, regulatory agencies are gutted, laws are written by corporate lobbyists to legalize fraud and empower global monopolies, and public utilities are privatized. Secret trade agreements—which even elected officials who view the documents are not allowed to speak about—empower corporate oligarchs to amass even greater power and accrue even greater profits at the expense of workers. To swell its profits, corporate capitalism plunders, represses and drives into bankruptcy individuals, cities, states and governments. It ultimately demolishes the structures and markets that make capitalism possible. But this is of little consolation for those who endure its evil. By the time it slays itself it will have left untold human misery in its wake.

The Greek government kneels before the bankers of Europe begging for mercy because it knows that if it leaves the eurozone, the international banking system will do to Greece what it did to the socialist government of Salvador Allende in 1973 in Chile; it will, as Richard Nixon promised to do in Chile, “make the economy scream.” The bankers will destroy Greece. If this means the Greeks can no longer get medicine—Greece owes European drug makers 1 billion euros—so be it. If this means food shortages—Greece imports thousands of tons of food from Europe a year—so be it. If this means oil and gas shortages—Greece imports 99 percent of its oil and gas—so be it. The bankers will carry out economic warfare until the current Greek government is ousted and corporate political puppets are back in control.

Lees deze column van Chris Hedges verder op Truthdig >>>

Monsterverbond tussen linkse elite en het grootkapitaal

Zowel in de Verenigde Staten als in de EU zien we de laatste jaren een merkwaardig monsterverbond ontstaan tussen linkse of “progressieve” politieke stromingen en vertegenwoordigers van grote bedrijven en beleggers.

Hoewel deze twee kampen zich in woord fel tegen elkaar verzetten, hebben ze elkaar gevonden in het idee van een van bovenaf gestuurde samenleving, waarin individuele burgers en kleine bedrijven niets meer te zeggen hebben.

Terwijl de Amerikaanse president Obama zich voordoet als de kampioen van de middenklasse, is het gemiddelde inkomen van het Amerikaanse middenklasse gezin sinds 2005 met minstens 5% achteruit gegaan, terwijl de allerrijksten – dankzij de gulle politiek van “quantative easing” door de Democraten – er fors op vooruit zijn gegaan.

Er is meer aan de hand. Volgens de 2014 Index of Economic Freedom, een publicatie van de Heritage Foundation in samenwerking met de Wall Street Journal, staan de Verenigde Staten niet eens meer in de top 10 van meest vrije economieën. De V.S. scoren steeds slechter als het gaat om eigendomsrechten, verspilling van overheidsgeld en corruptie. Belastingen worden er steeds hoger en de bureaucratie neemt toe. Ook wat betreft de persvrijheid gaat het niet goed, de V.S. van Obama staan op een bedroevende 46e plaats op de ranglijst van Reporters Without Borders. Nog nét voor Haïti.

De maakbaarheid van de samenleving, dat is het geloof of misschien de illusie die door politici in zowel de USA als de EU gebruikt wordt om steeds meer economische en politieke vrijheden af te pakken. Wat de EU betreft komt daar nog bij, dat de democratie steeds meer buitenspel wordt gezet. 70% van alle wetten komt inmiddels van de EU, waar niet democratisch gekozen bureaucraten zoals Herman van Rompuy of Viviane Reding een verbijsterend “tsaristisch” gedrag vertonen, terwijl nationale parlementen zijn verworden tot een poppenkast.

Ook de grote beleggers – adepten van liberalisme en kapitalisme, zou je denken – zijn volledig afhankelijk geworden van het gereguleerde economische systeem waarbij Centrale Banken een belangrijke rol spelen, door het injecteren van steeds meer geld in het monetaire systeem en het kunstmatig laag houden van de rente. Linkse politici en economen zoals Krugman en de lobbyisten van Wall Street, zijn in een merkwaardige symbiose verstrikt geraakt. Zoals Alex Sassen van Elsloo het treffend beschrijft in zijn columns, zijn veel beleggers als junkies verslaafd geraakt aan het gratis geld.

De slachtoffers van dit monsterverbond zijn gewone burgers, die steeds meer belast worden en hun klassieke burgerlijke vrijheden kwijtraken.

Lees deze column van Jan Gajentaan verder op De Dagelijkse Standaard

Is Europa wel opgewassen tegen het grootkapitaal?

Voorstanders van een Ander Europa zien in een sterkere EU het antwoord op de toenemende macht van het grootkapitaal. Maar de EU wordt niet voor niets Brussels Business genoemd: het is juist opgericht om de belangen van grote bedrijven te behartigen.

Door mondialisering zijn overheden niet langer in staat multinationals tot de orde te roepen. Niet alleen zijn zij soms groter dan staten (Shell heeft ongeveer dezelfde omvang als Griekenland), door liberalisering zijn zij ook steeds beter in staat om de vuist van de staat te ontwijken. Bonusplafonds? Dan gaan we naar Singapore! Hogere milieuheffingen? Dan gaan we naar de Verenigde Staten. Strengere regels voor tabaksreclame? Dan klagen wij u aan bij schimmige arbitragehoven. Correspondent Jesse Frederik schreef hier al eens over.

Verdere Europese integratie is volgens sommigen dan ook de enige manier om de doorgeschoten macht van multinationals aan banden te leggen: de Europese Unie als temmer van het grootzakelijke monster.

Het is duidelijk dat deze behoefte niet bij alle politieke partijen even sterk leeft. VVD, D66 en CDA zijn alle drie ongegeneerde cheerleaders van de ‘platte wereld’ van Thomas Friedman en hebben nauwelijks oog en oor voor de klachten van de zogenoemde ‘mondialiseringsverliezers.’ Schaalvergroting als hoogste goed – en als daarvoor meer Europese integratie nodig is dan zij het zo. Zolang zij er maar wat klein grut in de vorm van een kleinere Europese takenlijst voor terugkrijgen.

Meer oog voor de keerzijde van mondialisering en schaalvergroting vind je bij GroenLinks en de PvdA. GroenLinks wil milieuvervuiling bestrijden, China het hoofd bieden, roofzuchtige banken temmen, agressieve belastingontwijking aan banden leggen, pal staan voor mensenrechten en de internationale rechtsorde – allemaal zaken die de bewegingsvrijheden van het grootbedrijf beperken, dus geld kosten en daarom effectieve tegenmacht vereisen. En juist voor dat Andere Europa willen GroenLinks en haar Europese zusterpartijen het Europees Parlement gebruiken.

Lees deze column van Ewald Englenen verder op De Correspondent